Astronomiczne wiadomości z Internetu

[Paweł Baran]

Brona: Amerykanie uniezależnią się od Rosjan w kwestii lotów w kosmos
2020-05-26.
Pod koniec maja Amerykanie wyślą astronautów w kosmos w kapsule Dragon - po raz pierwszy od prawie 10 lat z terenu USA. Przez ostatnią dekadę korzystali z usług Rosji. Teraz się to zmieniło; opracowali nowe systemy i znacznie wyprzedzili Rosję pod względem technologicznym - powiedział PAP dr hab. Grzegorz Brona.
Jak poinformowała Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA), na której zlecenie wykonano kapsułę Dragon, pierwszy załogowy lot kosmiczny statku SpaceX został wyznaczony na środę 27 maja.
Będzie to pierwszy lot załogowy na Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS) z terenu USA od prawie 10 lat. Wraz z definitywnym wycofaniem w 2011 roku ze służby amerykańskich wahadłowców NASA została pozbawiona własnych środków transportowania astronautów i zaopatrzenia na ISS. Wymiana członków załogi stacji realizowana była wyłącznie za pomocą rosyjskich statków Sojuz.
"Wiele osób mówiło, że uzależnienie się Amerykanów od Rosjan w kwestii wynoszenia astronautów w kosmos jest po prostu upokarzające" - zauważył w rozmowie z PAP dr hab. Grzegorz Brona, były szef Polskiej Agencji Kosmicznej. Teraz się to zmieni, a USA po kilku latach upokorzenia wychodzi z cienia.
"Amerykanie wykorzystali ten czas, żeby rozwinąć się dość istotnie pod względem technologicznym i opracowali nową generację rakiet i kapsuł. Stało się to przy udziale prywatnych firm, które otrzymały na ten cel kontrakty" - podkreślił dr hab. Brona. Z kolei Rosjanie - w ocenie eksperta - "przespali" mijającą dekadę, bo nie mają pomysłu na swój program kosmiczny.
"Rosjanie nadal wynoszą w kosmos astronautów z wykorzystaniem kapsuł, które zaprojektowane jeszcze w latach 60. XX wieku. Są co prawda skuteczne i bezpieczne, ale jednak pod względem technologicznym znaczącą odbiegają od na przykład załogowej kapsuły Dragon" - uważa.
Dragon jest na przykład znacznie lżejszy od Sojuzów. To istotne, bo oznacza spore oszczędności - wyniesienie jednego kilograma w kosmos szacowane jest nawet na kilkanaście tysięcy dolarów, co wiąże się ze zużyciem paliwa. Brona zwrócił również uwagę na większą wygodę astronautów - będą mieli więcej przestrzeni roboczej w kapsule i lepsze kombinezony, zaprojektowane specjalnie do użycia w tym statku.
Poza tym - przypomniał dr Brona - przy współudziale m.in. partnerów z Europejskiej Agencji Kosmicznej, powstał w USA statek Orion, który w ciągu najbliższych kilku lat ma przetransportować astronautów ponownie na Księżyc. Jego zdaniem Rosjanie zostali teraz "na lodzie", bo bez przypływu środków z USA nie będą w stanie nawet utrzymać obecnej infrastruktury, nie wspominając o jej unowocześnianiu.
Wcześniej, od 1981 do 2011 r. Amerykanie korzystali z wahadłowców. "Koszt ich obsługi był jednak olbrzymi" - podkreślił Brona. Eksperci zwracają też uwagę, że nie były one zbyt bezpieczne - dwa z nich eksplodowały wraz z załogą.
Pytany o największe obawy dotyczące Dragona, Brona wskazał jego oprogramowanie. "Kapsuła przeszła liczne testy, m.in. wytrzymałościowe. Ale wiele ze statków przechodzi tzw. choroby wieku dziecięcego. Tak też było z Sojuzami, które co prawda uważane są za dość bezpieczne, mimo że nieco przestarzałe, ale w czasie pierwszych ich lotów doszło też do tragicznych w skutkach katastrof" - przypomniał ekspert. Dodał, że Dragon naszpikowany jest elektroniką. A to te systemy najczęściej płatają figle w lotach kosmicznych. Błąd systemu nie dawał na przykład spokoju astronautom z Apollo 11 w czasie pierwszego lądowania na Księżycu. Także w ostatnich latach oprogramowanie sprawiało problem, np. jedna z marsjańskich sond uległa katastrofie w wyniku błędów z oprogramowaniem.
"Czas pokaże, czy załogowe Dragony będą bezpiecznymi statkami. Warto jednak pamiętać, że od kilku lat kapsuły transportowe Dragon z sukcesem dostarczają zaopatrzenie na ISS. A to dobry znak" - wskazał.
Według Brony w najbliższych latach nie możemy oczekiwać rewolucji w wynoszeniu astronautów w kosmos. Od lat wygląda to tak samo - kapsuła jest umieszczana na szczycie rakiety, która musi przedrzeć się przez atmosferę i przezwyciężyć ziemską grawitację. "Co prawda w Chinach i w Japonii trwają już prace nad tzw. windą kosmiczną, jednak zdaniem jej twórców najwcześniej zacznie ona działać w połowie wieku. Myślę, że bardziej realnym terminem jest koniec naszego stulecia. Musimy się zatem przyzwyczaić do startów rakiet" - podsumował.
PAP - Nauka w Polsce, Szymon Zdziebłowski
szz/ agt/
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/ ... osmos.html

[Paweł Baran]

NASA przedstawiła pomyślną kosmiczną prognozę pogody na najbliższe 10 lat
2020-05-25.
Najbliższe 10 lat w historii ludzkości przebiegnie pod znakiem nowej ery eksploracji kosmosu. W tym czasie mamy zbudować nowe stacje kosmiczne, powrócić na Księżyc, wybudować tam kolonie i polecieć na Marsa.
Agencja przedstawiła właśnie najnowszą kosmiczną prognozę pogody dla lotów kosmicznych. Największym zagrożeniem w misjach na Księżyc i inne obiekty Układu Słonecznego jest Słońce. Pomimo faktu, że od kilku dekad obserwujemy naszą dzienną gwiazdę, wciąż niewiele o niej wiemy, a jest to kluczowy aspekt naszej obecności w przestrzeni kosmicznej
Słońce jest bowiem źródłem silnego promieniowania, które może odbić się na zdrowiu, a nawet życiu astronautów. Może też uszkodzić zaawansowaną elektronikę statków kosmicznych i rakiet oraz zakłócić funkcjonowania baz kosmicznych. Wybuch plamy na powierzchni Słońca i emisja wysokoenergetycznych cząstek może w jedną sekundę zniweczyć nasze największe plany na podbój obiektów Układu Słonecznego.
Dlatego NASA wykorzystała całą swoją wiedzę, dane ze statków kosmicznych, sond, satelitów i teleskopów w swoim projekcie stworzenia najdokładniejszej w historii kosmicznej prognozy pogody na najbliższe 10 lat. Okazuje się, że będzie ona sprzyjająca kosmicznym wyprawom. Nasza dzienna gwiazda rozpoczęła obecnie swój 11-letni cykl aktywności. Na razie objawia się to jednak pojawianiem się na powierzchni małej ilości plam i generowaniem rozbłysków promieniowania rentgenowskiego o małej sile.
Według NASA, nowy cykl aktywności osiągnie swoje maksimum w 2025 roku, ale w swojej aktywności będzie od 30 do nawet 50 procent niższy od poprzedniego, który i tak był słaby. Naukowcy uważają, że w trakcie niego pojawi się bardzo mało plam, czego nie obserwowano od 5. lub 6. cyklu, które miały miejsce w 1805 i 1816 roku. Ten okres nazwano Minimum Daltona.
Jeśli stanie się tak w rzeczywistości, to jest to świetna wiadomość dla naszej cywilizacji, oczywiście jeśli chodzi o cele kosmiczne. Planowane misje związane z przemianą Międzynarodowej Stacji Kosmicznej w hotel dla turystów, budową Księżycowego Portu Kosmicznego oraz powrotem na Księżyc, w ramach programu Artemis, i budową tam pierwszych baz, mogą przebiegać bez większego zagrożenia ze strony Słońca.
Mimo wszystko, Amerykanie nie zamierzają siąść na laurach i już planują kolejne misje sond kosmicznych, dzięki którym będziemy mogli, jak nigdy dotąd, obserwować naszą dzienną gwiazdę w trybie rzeczywistym. W ten sposób zapewnimy najwyższy poziom bezpieczeństwa astronautom oraz kosmicznym turystom, którzy będą odbywali loty na granicę kosmosu z firmą Virgin Galactic i Blue Origin.
Źródło: GeekWeek.pl/NASA / Fot. NASA
https://www.geekweek.pl/news/2020-05-25 ... ze-10-lat/

[Paweł Baran]

Naukowcy odkryli nową galaktykę. Przypomina gigantycznego donuta
2020-05-26.NN.TM
Naukowcy odkryli nową galaktykę, znajdującą się 11 miliardów lat świetlnych od Układu Słonecznego. Swoim wyglądem przypomina „kosmiczny pierścień ognia”. To bardzo rzadki okaz galaktyki, który może pomóc zrozumieć proces powstania Drogi Mlecznej.
Nowo odkrytą galaktykę nazwano R5519. Ma ona masę zbliżoną do Drogi Mlecznej. Swoim wyglądem przypomina pierścień ognia, a innym gigantycznego donuta. Jak zapewniają naukowcy, odkrycie „może wstrząsnąć teoriami dotyczącymi powstawania galaktyk oraz ich ewolucji”.

R5519 należy do kolizyjnych galaktyk pierścieniowych. Większość galaktyk pierścieniowych powstaje na skutek procesów wewnętrznych. Kolizyjne powstają z kolei wskutek zderzeń z innymi galaktykami. Galaktyczna kolizja pierścieniowa jest pierwszą, jaką kiedykolwiek znaleziono w odległości większej niż kilkaset lat świetlnych
Zewnętrzna krawędź pierścienia R5519 jest dość duża – o średnicy około 42 400 lat świetlnych. – To bardzo ciekawy obiekt, którego nigdy wcześniej nie widzieliśmy – powiedział astronom Tiantian Yuan z Centrum Doskonałości ARC dla astrofizyki nieba w trzech wymiarach w Australii. – Wygląda jednocześnie dziwnie i znajomo – dodał.

W przeprowadzonych przez naukowców badaniach wykorzystano obserwacje spektroskopowe z W.M. Keck Observatory na Hawajach oraz zdjęcia z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a.

W badaniach brali udział naukowcy z Australii, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Belgii i Danii.
źródło: Twitter, sciencealert.com

Odkrycie może pomóc zrozumieć proces powstania Drogi Mlecznej (fot. Twitter/Swinburne University of Technology)

https://www.tvp.info/48224785/odkryto-n ... ieszwiecej

[Paweł Baran]

Kosmos. Możliwe Światy – recenzja kontynuacji „Kosmosu” Carla Sagana
2020-05-26. Anna Wizerkaniuk
Kosmos to nie tylko to, co znajduje się poza powierzchnią Ziemi. To także świat, który mamy na co dzień na wyciągnięcie ręki, a także i my, zbudowani z pyłu gwiezdnego. Po 40 latach od ukazania się pierwszego wydania „Kosmosu” Carla Sagana dostaliśmy także jego kontynuację – „Kosmos. Możliwe Światy”. Jednak zamiast Sagana, narratorem jest Ann Druyan – popularyzatorka nauki, która wraz z astronomem współtworzyła serial „Kosmos”, była współautorką jego książek, a także dzieliła z nim życie prywatne.
Historia, którą przedstawia Ann Druyan, to nie tylko opowieść o tym, co znajduje się nad naszymi głowami. Autorka zabiera nas w wycieczkę po różnych światach odkrytych dzięki nauce. Choć tytuł może trochę zwodzić, to nie jest to książka tylko o astronomii. Druyan opowiada także o takich światach jak osady pierwszych ludzi, starożytne cywilizacje lub królestwa organizmów żywych. Skupia się głównie na ewolucji organizmów, przystosowywaniu się ich do zmieniających się warunków w środowisku, ale także na rozwoju człowieka, najpierw poprzez konstruowanie coraz to bardziej zaawansowanych narzędzi, które mogły mu pomóc w przetrwaniu, a później na jego chęci do poznania otaczającego go świata, równie na polu biologicznym jak chemicznym czy fizycznym. Opowiada także o okolicznościach niektórych odkryć i wynalazków, a także o ludziach – naukowcach, którzy poświęcili swój czas nauce. W książce pojawia się także sporo wspomnień o Carlu Saganie, zarówno tych należących do Druyan z czasów ich małżeństwa, jak i historii z jego dzieciństwa i początków kariery. Nie powinno to nikogo dziwić, skoro to właśnie ten astrofizyk był pomysłodawcą serialu „Kosmos”, dzieła, które zyskało wielką popularność na całym świecie i zainspirowało wielu ludzi, w tym także jednego z bohaterów książki Druyan.
Ann Druyan nie jest naukowcem, więc nie opowiada używając języka naukowego, ale jak osoba, która jest zafascynowana otaczającym ją światem i odkryciami, które doprowadziły do jego poznania. Czytelnik ma możliwość doświadczenia emocji, które towarzyszyły autorce podczas pisania „Kosmosu: Możliwych Światów”, a wszystko dzięki językowi, który został użyty, nadając niektórym fragmentom poetyckości. Ponadto autorka z łatwością przechodzi od jednej dziedziny nauki do drugiej i w zadziwiający sposób łączy na przykład opowieść o pierwszych ludziach z historią Spinozy oraz odkryciem fal grawitacyjnych.
Warto pochwalić samo wydanie książki. Już na pierwszych stronach napotykamy niesamowite fotografie, które tylko zachęcają do czytania. Dalej, nieważne czy prolog, czy rozdział o biologu Wawiłowie lub o sondzie Cassini, wszystkie są bogate w kolorowe czy czarno-białe fotografie, plakaty i wizje artystyczne. Pod tym względem książka ta to raj dla oka, o którym można było tylko pomarzyć w Kosmosie Sagana.
„Kosmos: Możliwe Światy” jest książką, którą poleciłabym szczególnie tym, którzy chcą sięgnąć po literaturę popularnonaukową, a w szczególności tę związaną z kosmosem, po raz pierwszy. Co nie znaczy, że pozostali nie powinni. Wręcz przeciwnie – warto! Świat może zadziwić każdego.
Tytuł oryginalny: Cosmos: Possible Worlds
Autor: Ann Druyan
Wydawca: Burda Media Polska
Stron: 380
Data wydania: 25 marca 2020
Burda Książki

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... la-sagana/

[Paweł Baran]

Galaktyczna kraksa mogła zainicjować powstanie Układu Słonecznego
2020-05-26.
Powstanie Słońca, Układu Słonecznego i późniejsze pojawienie się życia na Ziemi może być konsekwencją zderzenie naszej galaktyki, Drogi Mlecznej, z mniejszą galaktyką zwaną Sagittarius, odkrytą w latach 90. XX wieku, która krąży wokół naszego galaktycznego domu.
Astronomowie wiedzą, że Sagittarius wielokrotnie przebijała się przez dysk Drogi Mlecznej, gdy jej orbita wokół jądra Galaktyki zawężała się w wyniku sił grawitacyjnych. Poprzednie badania sugerowały, że Sagittarius, tak zwana galaktyka karłowata, wywarła ogromny wpływ na ruch gwiazd w Drodze Mlecznej. Niektórzy twierdzą nawet, że 10 000 razy masywniejsza struktura spiralna Drogi Mlecznej może być wynikiem co najmniej trzech znanych zderzeń z Sagittariusem w ciągu ostatnich sześciu miliardów lat.

Nowe badania, oparte na danych zgromadzonych przez satelitę Gaia mapującą Galaktykę, po raz pierwszy ujawniły, że wpływ Sagittariusa na Drogę Mleczną może być jeszcze większy. Wydaje się, że zmarszczki spowodowane zderzeniem zapoczątkowały główne epizody formowania się gwiazd, z których jeden z grubsza zbiegł się z czasem formowania się Słońca ok. 4.7 mld lat temu.

„Z istniejących modeli wiadomo, że Sagittarius trzy razy wpadła w przeszłości na Drogę Mleczną – najpierw około 5-6 mld lat temu, potem ok. 2 mld lat temu a ostatnio miliard lat temu. Gdy spojrzeliśmy na dane z Gai dotyczące Drogi Mlecznej, znaleźliśmy trzy okresy zwiększonego formowania się gwiazd, które osiągnęły szczyt 5.7 mld lat temu, 1.9 mld lat temu oraz 1 mld lat temu, co odpowiada czasowi, w którym uważa się, że Sagittarius przeszła przez dysk Drogi Mlecznej” – mówi Tomás Ruiz-Lara, badacz na astrofizyce w Instituto de Astrofísica de Canarias na Teneryfie i główny autor badania opublikowanego w Nature Astronomy.

Naukowcy przyjrzeli się jasności, odległości i barwie gwiazd w obrębie około 6500 lat świetlnych od Słońca i porównali dane z istniejącymi modelami ewolucji gwiazd. Według Tomása przekonanie, że galaktyka karłowata mogła wywołać taki efekt, ma sens.

W niektórych obszarach Drogi Mlecznej zmarszczki prowadziłyby do wyższego stężenia gazu i pyłu, jednocześnie opróżniając inne. Wysoka gęstość materii w tych obszarach spowodowałaby wówczas powstanie nowych gwiazd.

„Wygląda na to, że Sagittarius nie tylko ukształtowała strukturę i wpłynęła na dynamikę ruchu gwiazd w Drodze Mlecznej, ale także doprowadziła do powstania Drogi Mlecznej. Wygląda na to, że ważna część masy gwiazdowej Galaktyki powstała w wyniku interakcji z Sagittariusem i inaczej by nie istniała” – mówi Carme Gallart, współautorka pracy.

W rzeczywistości wydaje się możliwe, że nawet Słońce i jego planety nie istniałyby, gdyby galaktyka karłowata Sagittarius nie została uwięziona przez przyciąganie grawitacyjne Drogi Mlecznej i ostatecznie roztrzaskała jej dysk.

Każde zderzenie pozbawiało Sagittariusa części gazu i pyłu, pozostawiając galaktykę mniejszą po kolejnym przejściu. Istniejące dane sugerują, że galaktyka Sagittarius mogła ponownie przejść przez dysk Drogi Mlecznej całkiem niedawno, w ciągu ostatnich kilkuset milionów lat, i jest obecnie bardzo blisko niego. W rzeczywistości nowe badania wykazały niedawny wybuch narodzin gwiazd, sugerując możliwą nową i bieżącą falę narodzin gwiazd.

Opracowanie:
Agnieszka Nowak

Źródło:
ESA
https://agnieszkaveganowak.blogspot.com ... jowac.html

[Paweł Baran]

Ponad pół miliona użytkowników portalu Uranii w kwietniu
2020-05-26.
Miesiąc kwiecień okazał się rekordowy w historii internetowego portalu „Urania”, dostępnego pod adresem www.urania.edu.pl. Portal odwiedziło w tym miesiącu ponad 559 tysięcy użytkowników!
Liczba użytkowników portalu sukcesywnie rośnie, w ostatnich miesiącach przekracza 300 tysięcy miesięcznie. Ale kwiecień okazał się rekordowy pod względem popularności portalu w społeczeństwie.
„Czy to efekt zwiększonego użytkowania internetu przez Polaków z powodu restrykcji związanych z koronawirusem? Zapewne trochę tak, ale w kwietniu była też inna sprawa, która przyciągnęła uwagę wielu osób. To satelity Starlink, wysyłane na orbitę przez firmę SpaceX, należącą do Elona Muska. Z materiałów przygotowanych przez naszą redakcję na temat tych satelitów, skorzystało w kwietniu mnóstwo użytkowników” wskazuje dr Krzysztof Czart, redaktor naczelny portalu „Urania”.
Portal „Urania” dostępny jest pod adresem www.urania.edu.pl. Dla odróżnienia od czasopisma drukowanego „Urania – Postępy Astronomii”, jego pełna nazwa to „Urania – Polski Portal Astronomiczny”. Portal regularnie publikuje wiadomości i artykuły o odkryciach astronomicznych, lotach sond kosmicznych, a także na bieżąco przedstawia działalność polskich firm z branży kosmicznej.
Serwis udostępnia także nieodpłatnie kompletne archiwum czasopisma "Urania - Postępy Astronomii", obejmujące sto lat, od początków jego ukazywania się aż do numerów współczesnych z roku 2019. W ramach wsparcia dla nauczycieli i uczniów, w związku z zamknięciem szkół z powodu pandemii, redakcja uwolniła pod koniec marca najnowsze numery z lat 2012-2019 i można je pobrać w formie cyfrowej beż żadnych opłat. Pobierać te numery mogą również wszyscy inni chętni. Numery starsze niż z 2012 roku były dostępne w "Cyfrowym Archiwum Uranii" już wcześniej.
Portal jest obecny także w mediach społecznościowych. Na jego treści można trafić na Facebooku, Twitterze, Instagramie, a nawet w serwisie LinkedIn. Prowadzi też kanał Urania TV na YouTube.
Wydawcami popularnonaukowego czasopisma "Urania - Postępy Astronomii" i jego portalu internetowego są wspólnie Polskie Towarzystwo Astronomiczne (PTA) oraz Polskie Towarzystwo Miłośników Astronomii (PTMA). PTA zrzesza zawodowych astronomów, a w PTMA skupione są osoby hobbystycznie interesujące się astronomią i kosmosem.
Urania jako czasopismo jest jednym z najstarszych na świecie wśród popularnonaukowych tytułów o astronomii. Co ciekawe, jako portal internetowy również jest bardzo wiekowym serwisem. Należy do najstarszych istniejących aktualnie witryn w polskim internecie. Pierwsza wersja strony Uranii pojawiła się w 1997 roku, czyli ma już 23 lata.
Portal Uranii uzyskał w tym roku dofinansowanie z programu „Społeczna odpowiedzialność nauki” Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Więcej informacji:
1. Urania – Polski Portal Astronomiczny
2. Urania na Facebooku
3. Urania na Twitterze
4. Urania TV na YouTube
5. Polskie Towarzystwo Astronomiczne (PTA)
6. Polskie Towarzystwo Miłośników Astronomii (PTMA)
7. Cyfrowe Archiwum Uranii

(jest to treść komunikatu prasowego Polskiego Towarzystwa Astronomicznego)
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/po ... w-kwietniu

[Paweł Baran]

Jak będzie wyglądała pierwsza załogowa misja SpaceX? Minuta po minucie.
2020-05-26.
27 maja w kierunku Międzynarodowej Stacji Kosmicznej poleci statek Crew Dragon z parą astronautów NASA na pokładzie. Będzie to pierwsza misja załogowa przeprowadzona przez firmę SpaceX i pierwsze wysłanie ludzi w kosmos przez Amerykanów od czasu zakończenia programu wahadłowców w 2011 roku. W tym artykule przeczytacie jak będzie przebiegać ta misja, minuta po minucie.
Najważniejsze informacje na temat misji załogowej Demo-2 zebraliśmy w osobnym artykule.
Okno startowe misji Demo-2 jest natychmiastowe, tzn. start musi odbyć się o dokładnej godzinie. W środę 27 maja jest to 22:33. Jeżeli z powodu pogody albo przyczyn technicznych nie będzie możliwy start o tej godzinie, to zapasowe terminy to 30 maja o 21:22 i 31 maja o 21:00. Prognoza pogody z 26 maja wskazuje na 60% prawdopodobieństwa wystąpienia dogodnych warunków do startu w tym czasie.
Transmisja NASA TV rozpocznie się około 4 godziny przed startem. Astronauci będą wtedy przygotowywali się do ubrania skafandrów, w których będą podczas lotu.
Działania przed wejściem astronautów do statku
4:15:00
Załoga przechodzi odprawę pogodową.
-4:05:00
Załoga jest oficjalne przekazana pod kontrolę operatora misji, firmę SpaceX.
-4:00:00
Ubieranie astronautów w skafandry startowe.
-3:15:00
Astronauci są transportowani do wyrzutni startowej LC-39A
-2:35:00
Astronauci wchodzą do statku Crew Dragon na szczycie rakiety Falcon 9
-2:20:00
Kontrola komunikacji w statku.
-2:15:00
Ustawienie foteli do konfiguracji startowej
-2:14:00
Test szczelności skafandrów.
-1:55:00
Zamknięcie włazu do statku Crew Dragon
Przygotowania do lotu rakietowego
45:00
Dyrektor lotu zezwala na rozpoczęcie procedury tankowania rakiety.
-42:00
Ramię dostępowe, po którym astronauci wchodzili do statku, odsuwa się od rakiety.
-37:00
Uzbrojenie systemu ucieczkowego statku Crew Dragon. Od tego momentu jeśli dojdzie do zagrażającej życiu awarii, statek uruchomi silniki by oddalić astronautów od rakiety.
-35:00
Rozpocznie się tankowanie rakiety. Najpierw uzupełniana będzie kerozyna RP-1 (rakietowa odmiana nafty lotniczej) w obu stopniach rakiety oraz ciekły tlen w dolnym stopniu.
-16:00
Rozpocznie się tankowanie ciekłego tlenu w górnym stopniu rakiety.
-7:00
Rozpocznie się ochładzanie układów paliwowych silników. Ma to je przygotować do użycia bardzo zimnej mieszanki paliwowej kerozyny i ciekłego tlenu.
-5:00
Statek Crew Dragon przechodzi na wewnętrzne zasilanie (ze swoich własnych baterii). Do tej pory zasilanie statku zapewniała wieża.
-1:00
Zbiorniki paliwowe rakiety wchodzą w tryb utrzymywania ciśnienia startowego.
-0:45
Ostateczne zezwolenie na start wydawane przez dyrektora startu.
-0:03
Początek procedury startu silników.

Lot rakietowy
0:00
Start rakiety Falcon 9 ze statkiem Crew Dragon.
0:58
Moment największego ciśnienia aerodynamicznego wywieranego na rakietę.
2:33
Zakończenie pracy silników dolnego stopnia rakiety (MECO).
2:36
Oddzielenie się dolnego stopnia rakiety.
2:44
Zapłon silnika górnego stopnia rakiety.
7:15
Dolny stopień wykonuje odpalenie powrotne, mające skierować go do lądowania na autonomicznej barce.
8:47
Wyłączenie silnika górnego stopnia (SECO-1).
9:22
Lądowanie dolnego stopnia rakiety Falcon 9 na barce.
12:00
Statek Crew Dragon odłącza się od górnego stopnia rakiety.
12:46
Statek Dragon otwiera nos, odsłaniając port dokowania.

Operacje na niskiej orbicie i dokowanie
Następnie statek Crew Dragon będzie w kolejnych godzinach wykonywał odpalenia synchronizujące orbitę z Międzynarodową Stacją Kosmiczną i pozwalające zbliżyć się do kompleksu. Prawie 18 godzin po starcie statek powinien znaleźć się w pobliżu strefy bezpieczeństwa 400 m od stacji.
18 godzin i 15 minut po starcie statek zbliży się do stacji na odległość 220 m, do drugiego punktu kontrolnego. 18 godzin i 50 minut po starcie zostanie przeprowadzone głosowanie ws. zgody na dokowanie z ISS. 19 godzin i 6 minut po starcie Crew Dragon zadokuje do portu w amerykańskim module Harmony. W Polsce będzie wtedy godzina 17:30.

Na podstawie: SpaceX/mat. prasowe NASA
Opracował: Rafał Grabiański

Więcej informacji:
• najważniejsze informacje nt. misji Demo-2 (NASA)
• blog NASA poświęcony działaniu Komercyjnego Programu Załogowego


Na zdjęciu: Rakieta Falcon 9 ze statkiem Crew Dragon w pozycji pionowej na stanowisku LC-39A. Zdjęcie wykonano 25 maja br. Źródło: NASA/Joel Kowsky.
Crew Dragon Animation
Animacja lotu Demo-1. Źródło: SpaceX.
Astronauci przed próbnym transportem na stanowisko startowe. Źródło: NASA.
Robert Behnken podczas symulacji przygotowujących do misji. Źródło: SpaceX/Ashnish Sharma.
Schemat lotu rakietowego Falcon 9 ze statkiem Crew Dragon w ramach misji Demo-2. Źródło: NASA/SpaceX.
Ilustracja prezentująca statek Crew Dragon zbliżający się do zadokowania na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Źródło: NASA/SpaceX.
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/ja ... po-minucie

https://www.youtube.com/watch?v=sZlzYzy ... e=emb_logo

[Paweł Baran]

SpaceX Crew Dragon - jak zobaczyć przelot rakiety na niebie?

2020-05-26.

27 maja z Cape Canaveral wystartuje załogowa misja z kapsułą Crew Dragon. Okazuje się, że będzie można zaobserwować ją z Polski. Jak to możliwe.


W środę 27 maja, jeśli wszystko pójdzie z planem, z Cape Canaveral o godzinie 22:33 polskiego czasu wystartuje misja SpaceX i NASA wraz z kapsułą Crew Dragon, która ma przycumować do Międzynarodowej Stacji kosmicznej. To pierwsza tego typu misja od prawie dekady, która ma miejsce na terytorium Stanów Zjednoczonych. Na pokładzie kapsuły znajdzie się dwóch amerykańskich astronautów.


Okazuje się, że trajektoria lotu pozwoli na zaobserwowanie rakiety także z naszego kraju. Przelot rakiety ma być widoczny pomiędzy 22:54 a 22:57 - na obserwacje całości pozostaną więc niecałe trzy minuty. Najlepsze warunki do obserwacji mają mieć mieszkańcy południowo-zachodniej Polski.
Na chwilę przed startem Falcona 9, nad Polską przeleci także Międzynarodowa Stacja Kosmiczna. Będzie można ją zaobserwować między 22:24 a 22:59 - czytamy na facebookowym profilu "Z głową w gwiazdach" (cały wpis na dole materiału).
SpaceX Crew Dragon - jaki jest cel jego misji?
W drugiej połowie 2020 roku NASA i SpaceX rozpoczną cykliczne wynoszenie astronautów z Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy’ego przy pomocy rakiety Falcon 9 w modułach załogowych Dragon 2. Od 2011 roku NASA korzystała z pomocy Rosjan - teraz nadszedł czas na zmiany. Zanim jednak do tego dojdzie, potrzebny jest ostatni test - to właśnie misja Crew Dragon Demo Mission-2 (SpX-DM2). Crew Demo-2 to druga testowa misja modułu załogowego. Pierwsza (Crew Demo-1) odbyła się bez udziału astronautów.
Źródło:INTERIA


Rakieta Falcon9 będzie widoczna z Polski /AFP


https://nt.interia.pl/news-spacex-crew- ... Id,4517480

[Paweł Baran]

Start SpaceX Crew Dragon - gdzie można go obejrzeć w internecie?

2020-05-26.

Gdzie będzie można oglądać transmisję na żywo online ze startu misji SpaceX Crew Dragon Demo Mission-2 (SpX-DM2). Mamy odpowiedź. misja Crew Dragon to historyczne przedsięwzięcie NASA - pierwszy lot załogowy z terytorium USA od 2011 roku i zupełnie nowa generacja statków kosmicznych z załogą, pierwsza taka zmiana od czasów wahadłowców.


Start wyznaczono na środę 27 maja o godzinie 22:33. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, pojazd Crew Dragon 2 dotrze do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS) 28 maja. Moduł załogowy pozostanie na orbicie około 110 dni. Jaki jest cel misji testowej Crew Dragon? Od 2011 roku NASA korzystała z pomocy Rosjan - teraz nadszedł czas na zmiany. Zanim jednak do tego dojdzie, potrzebny jest ostatni test - to właśnie misja Crew Dragon Demo Mission-2 (SpX-DM2).


Hurley i Behnken będą w skafandrach na cztery godziny przed startem. Potem przejadą Teslą Model X do rakiety (trzy godziny przed startem), a około dwie i pół godziny przed pamiętną chwilą będą już w kapsule. Okło godziny i 50 minut przed startem nastąpi zamknięcie włazu.
Gdzie będzie można ją obejrzeć? NASA planuje stream na żywo na swoim kanale na YouTubie - regularnie można tam znaleźć transmisje z najważniejszych przedsięwzięć NASA.

Transmisja na żywo online NASA ze startu Crew Dragon


Po udanym starcie astronauci spędzą na orbicie około 19 godzin. Przed połączeniem w ISS, astronauci sprawdzą, czy - w razie awarii automatycznego systemu dokowania - system manualny będzie sprawny. Jeśli wszystko przebiegnie zgodnie z powyższym planem, wówczas pojazd Dragon 2 dotrze w tej misji do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS) 28 maja. Cumowanie do Stacji powinno nastąpić tego dnia około 17:30.
Elon Musk prezentuje rakietę przed startem:
Moduł załogowy pozostanie na orbicie od 6 do 16 tygodni - ten aspekt nie został jeszcze ustalony. Potem moduł Crew Dragon odłączy się od stacji, a załoga po około dwóch godzinach będzie wodowała na Oceanie Atlantyckim.

Źródło: INTERIA

Jeden ze wcześniejszych startów rakiety Falcon 9 /NASA

https://nt.interia.pl/news-start-spacex ... Id,4517321

[Paweł Baran]

Ekspertka: optymalny wiek astronautów to ok. 40-50 lat; ich nadzwyczajna sprawność fizyczna to mit
2020-05-26. Szymon Zdziebłowski
Najbardziej predestynowane do lotu w kosmos są osoby w wieku ok. 40-50 lat, które utrzymują równowagę między dobrym zdrowiem, sprawnością fizyczną, doświadczeniem i opanowaniem. Właśnie tacy astronauci w środę polecą w kosmos w kapsule Dragon - uważa dr Anna Fogtman z Europejskiego Centrum Astronautów.
Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA) poinformowała, że pierwszy załogowy lot kosmiczny statku Dragon wyprodukowanego przez firmę SpaceX wyznaczono na 27 maja. Będzie to pierwszy lot załogowy na Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS) z terenu USA od prawie 10 lat. W tym czasie wymiana członków załogi stacji realizowana była wyłącznie za pomocą rosyjskich statków Sojuz.
W statku Dragon znajdzie się dwóch amerykańskich astronautów: Robert Behnken i Douglas Hurley. To weterani lotów kosmicznych. Uczestniczyli w programie STS, czyli wahadłowców kosmicznych, który trwał do 2011 r.
Hurley brał udział w ostatniej misji amerykańskich wahadłowców. Anna Fogtman z Europejskiego Centrum Astronautów należącego do Europejskiej Agencji Kosmicznej zapytana, czy NASA wybrała go do lotu Dragona bardziej ze względów symbolicznych - jako klamrę spinającą zawieszony program kosmiczny z właśnie rozpoczynającym się, zaprzecza.
"Zarówno Robert Behnken jak i Douglas Hurley zostali wybrani do tej misji nie ze względów symbolicznych, a dlatego, że obaj mają bogate doświadczenie jako załoga promów kosmicznych i co ważniejsze, jako piloci testowi. Jest to misja demonstracyjna i wymaga odpowiednio doświadczonych astronautów. Osobiście zgadzam się jednak, że fakt, iż Hurley leci w Dragonie to miły i symboliczny, ale jednak zbieg okoliczności" - dodaje.
Wybrani astronauci nie są osobami najmłodszymi: Hurley ma 53 lata a Behnken - 49 lat. Dlaczego więc właśnie oni zostali wybrani do tego historycznego lotu? Fogtman twierdzi, że właśnie osoby w wieku około 40-50 lat są najbardziej predestynowane do lotu w kosmos.
"Wysoka sprawność fizyczna to jest typowy mit, jeżeli chodzi o cechy astronautek i astronautów. Nie jest prawdą, że wszyscy z nich to atleci i atletki" - mówi w rozmowie z PAP Fogtman, podkreślając, że w misjach kosmicznych ważne są zarówno dobre zdrowie i w miarę dobra sprawność fizyczna, jak i jasny umysł, doświadczenie życiowe, opanowanie, równowaga psychiczna, dobrze rozwinięte zdolności kognitywne. "Około 40-50-latkowie mają te cechy w równowadze, co daje im zdecydowaną przewagę w porównaniu do osób dużo młodszych lub dużo starszych" - zaznacza Fogtman, której głównym zadaniem jest opracowanie strategii szacowania ryzyka zdrowotnego i ochrony zdrowia europejskich astronautów przed promieniowaniem kosmicznym.
Dodatkowo - podkreśla ekspertka - istotne jest ryzyko negatywnych konsekwencji zdrowotnych w wyniku narażenia na promieniowanie kosmiczne. "Tutaj, zgodnie z regulacjami NASA, starsi astronauci i astronautki są uprzywilejowani, ponieważ istnieje u nich mniejsze ryzyko wystąpienia nowotworów w wyniku takiej ekspozycji. Dlatego właśnie w misjach kosmicznych prawdopodobnie nigdy nie zobaczymy 20-latków" - dodaje Fogtman.
Podobnie jak w przestrzeni kosmicznej niewiele jest bardzo młodych osób, tak ciągle liczba kobiet w statkach jest zdecydowanie mniejsza. Z czego wynika taka sytuacja? Ekspertka wskazuje, że jest to częściowo wynik zaszłości pionierskiego programu Apollo, w wyniku którego lądowano na Księżycu.
"W tamtych czasach szanse uczestnictwa w programie miały przede wszystkim osoby wywodzące się z wojska, a byli to głównie mężczyźni. Drugim powodem jest mniejsza reprezentacja kobiet wśród osób zgłaszających się obecnie do programów kosmicznych" - mówi.
Kobiety - w ocenie Fogtman - uważa się stereotypowo za wrażliwsze i mniej wytrzymałe oraz niepredysponowane do tak zwanych "trudniejszych" zawodów.
"W istocie fakty świadczą o czymś zupełnie innym - kobiety i mężczyźni różnią się oczywiście w swoich cechach, ale w misjach kosmicznych idealnie się uzupełniają. Jeśli chodzi o konsekwencje zdrowotne - tam gdzie mężczyźni wydają się być słabsi, tam kobiety dominują, i na odwrót" - puentuje.
Ekspertka przewiduje, że w nadchodzących latach w kosmos poleci więcej osób spoza sił powietrznych i pilotów. Będą to też naukowcy.
"W istocie mit osób z zapleczem militarnym, jako lepiej predysponowanych do bycia astronautami, w Europie już wygasł i powoli wygasa w USA. Czasy pionierskich lotów w kosmos się skończyły. Przed nami stoją bardziej naukowe wyzwania: jak zapewnić stałą obecność w kosmosie, jak efektywnie zużywać dobra naturalne innych planet? To jest zadanie nie dla stereotypowych mięśniaków, lecz wykształconych ekspertek i ekspertów" - wskazuje.
Dlatego Fogtman jest przekonana o tym, że wkrótce optyka rekrutacyjna astronautów zmieni się na profil bardziej "naukowy".
"Oczywiście oznacza to, że wszyscy ci kandydaci i kandydatki będą musieli spełnić te same kryteria, jeśli chodzi o status zdrowotny, psychologiczny i intelektualny" - kończy.
PAP - Nauka w Polsce, Szymon Zdziebłowski
szz/ ekr/
Fot. Fotolia
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/ ... -sprawnosc

[Paweł Baran]

Słońce i Księżyc obok siebie. Te zdjęcia zachwyciły internautów. Nikt nie przypuszczał, że są fałszywe
2020-05-26.
Mozaika zdjęć dwóch Słońc lub, jak kto woli, Słońca i Księżyca obok siebie, w formie łańcuszka krąży po internecie. Każdy, kto je zobaczy, od razu zachwyca się ich pięknem. Niewielu zauważyło, że coś jest z nimi nie tak. No właśnie, co?
„Na granicy Stanów Zjednoczonych i Kanady wyłoniły się dwa słońca, jedno to prawdziwe Słońce, a drugie to Księżyc. Zjawisko to znane jest jako Łowca Księżyców” - taki opis umieszczony jest w łańcuszku z mozaiką malowniczych zdjęć, który krąży od jakiegoś czasu po globalnej sieci.
Sądząc po komentarzach pod facebookowym łańcuszkiem, każda osoba, która zobaczy to zjawisko, bezwiednie się nim zachwyca. „To są cuda przyrody, coś pięknego, bajeczna ta nasza Ziemia” - takich wpisów jest od zatrzęsienia.
Nikt nie zorientował się, że zdjęcia są fałszywe. Być może dlatego, że w opisie łańcuszka czytamy dalej, że „dzieje się to, gdy Ziemia zmienia oś. Księżyc i Słońce rodzą się w tym samym czasie, a księżyc odbija jasność Słońca z taką intensywnością, że wydaje się być drugim Słońcem”.
Przyznamy, że w życiu nie słyszeliśmy dziwaczniejszej teorii. Każdy z nas zdaje sobie sprawę z tego, że póki nie wybuchnie jakaś bliska nas supernowa, to dwóch słońc na niebie, jak w Gwiezdnych Wojnach, z pewnością nie ujrzymy.
Nie uda nam się dostrzec także spotkania Słońca i Księżyca w postaci dwóch blisko siebie świetlistych kul, a to dlatego, że nasz naturalny satelita obraca się wokół Ziemi i oświetlony w pełni jest tylko wówczas, gdy znajduje się po przeciwnej względem Słońca stronie nieba. Mówimy wówczas o pełni.
Natomiast na fałszywych zdjęciach widzimy zupełnie inną jego fazę, a mianowicie nów, który występuje wówczas, gdy Słońce oświetla niewidoczną z ziemi stronę Księżyca. Nie możemy więc wówczas Srebrnego Globu dostrzec, bo jest on niewidoczny, nieoświetlony, pogrążony w cieniu.
Tylko podczas jednego zjawiska astronomicznego ujawnia się naszym oczom podczas nowiu. To oczywiście zaćmienie Słońca. Wówczas czarna tarcza Księżyca przemieszcza się na tle tarczy słonecznej, częściowo lub całkowicie ją przysłaniając.
Choć przyroda nie przestaje nas zaskakiwać i jeszcze niejedno cudo nas zachwyci, to jednak z pewnością nie będzie to spotkanie Słońca i świetlistego Księżyca, bez względu na to, czy oś Ziemi zmieni się, czy też nie.
Źródło: TwojaPogoda.pl
Fot. Facebook.
Tak w rzeczywistości wyglądają Słońce i Księżyc na jednym zdjęciu podczas zaćmienia Słońca. Fot. NASA.

https://www.twojapogoda.pl/wiadomosc/20 ... -falszywe/

[Paweł Baran]

Kolejna asteroida w tym roku zbliżyła się do Ziemi
Autor: M@tis (2020-05-26)
Nowo odkryta asteroida nazwana 2020 KJ4 minie Ziemię w odległości niemal 0,4 odległości księżycowej. Jest to 42 obiekt w tym roku, który zbliżył się do Ziemi na tak niewielki dystans oraz czwarty w tym miesiącu.
2020 KJ4 został uchwycony przez astronomów z obbserwatorium Mt.Lemmon jeszcze 24 maja br. Obiekt zbliży się do Ziemi na najbliższą odległość już 28 maja. Szacuje się, że asteroida mierzy od 3 do 6 metrów szerokości i minie naszą planetę z prędkością około 5 km/s,
W odróżnieniu do większości obiektów zbliżających się ostatnio do Ziemi 2020 KJ4 nie należy do grupy Apollo. Pochodzi ona z grupy Ateny. Jest to ta sama grupa, do której należy słynna asteroida Apophis, która to w 2036 roku może potencjalnie zderzyć się z naszą planetą i wywołać globalną katastrofę.
Źródło: pixabay.com
https://zmianynaziemi.pl/wiadomosc/kole ... e-do-ziemi

[Paweł Baran]

Dinozaury miały wielkiego pecha. Kosmiczna skała uderzyła pod najgorszym kątem
2020-05-27. Grzegorz Jasiński
Dinozaury miały prawdziwego pecha, planetoida, która zakończyła ich panowanie uderzyła w Ziemię pod najgorszym możliwym dla nich kątem, do maksimum zwiększając zabójcze klimatyczne skutki - piszą na łamach czasopisma "Nature Communications" naukowcy z Imperial College London. Ich symulacje wskazują, że uderzenie pod kątem 60 stopni wyrzuciło w atmosferę miliardy ton siarki, przesłaniając światło słoneczne i prowadząc do zimy nuklearnej, która zabiła 75 proc. życia na Ziemi.
Globalny kataklizm sprzed 66 milionów zakończył dominację dinozaurów na Ziemi i otworzył drogę do sukcesu ssaków. Po dinozaurach pozostały tylko ptaki. Kolejne wyniki badań sugerują, że katastrofa przebiegła w wyjątkowo niekorzystny dla prehistorycznych zwierząt sposób. Miały nie tylko pecha, ale wielkiego pecha. A my wielkie szczęście.
Dla dinozaurów wypełnił się literalnie najgorszy możliwy scenariusz - tłumaczy kierujący pracami prof. Gareth Collins z ICL Department of Earth Science and Engineering. Uderzenie planetoidy wyrzuciło do atmosfery olbrzymie ilości wpływających na klimat gazów, wywołując łańcuch zdarzeń, który doprowadził do wymierania dinozaurów. I do tego przyczynił się fakt, że planetoida uderzyła pod jednym z najgorszych możliwych kątów - dodał. Nasze symulacje pokazały, że kosmiczna skała upadła z północnego wschodu, pod kątem około 60 stopni do powierzchni - mówił Collins. To rozrzuciło maksymalnie dużo materiałów, także w górne warstwy atmosfery".

Autorzy pracy połączyli symulacje uderzenia w 3D z wynikami badań geofizycznych krateru Chicxulub, który po nim pozostał. Stworzyli model, który po raz pierwszy przedstawia cały przebieg zdarzenia, od samego uderzenia, po uformowanie się krateru. Budowa skał w tym rejonie wskazuje, że po uderzeniu do atmosfery mogły być wyrzucone olbrzymie ilości siarki, dwutlenku węgla i pary wodnej. Zwłaszcza ta siarka mogła być dla klimatu istotna, aerozol zawieszonych w atmosferze drobin prawdopodobnie przyblokował promieniowanie słoneczne, doprowadził do zatrzymania fotosyntezy i gigantycznego ochłodzenia. To dla dinozaurów - i wielu innych organizmów - było już za wiele. Na szczęście drobne ssaki przetrwały. Część przodków ptaków także.

We współpracy z naukowcami z University of Freiburg i University of Texas w Austin przeprowadzono analizę kształtu krateru. Uwzględniono też wyniki badan odwiertów skał. Wykazały one między innymi, że skały były poddane gigantycznym siłom, towarzyszącym uderzeniu. Ukształtowanie terenu pozwoliło ustalić kierunek i kąt upadku planetoidy. Mimo że część tych skał znalazła się już mniej więcej kilometr pod warstwą skał osadowych, badania geofizyczne pozwoliły ocenić ich zniekształcenia i na tej podstawie ustalić kąt uderzenia - mówi współautor pracy, dr Auriol Rae z University of Freiburg.
Źródło: RMF

Planetoida uderzyła w rejonie obecnego Meksyku /Chase Stone /Materiały prasowe
https://www.rmf24.pl/nauka/news-dinozau ... Id,4517683

[Paweł Baran]

Astronomia w Twoim domu XIII
2020-05-27,
Polskie Towarzystwo Astronomiczne
2020-05-28 Czwartek Godzina 18:00 do 19:30
Dawno Dawno temu odległej galaktyce
Pani Dr. Anna Durkalec ( Narodowe Centrum Badań Jądrowych)
Serdecznie Zapraszamy Polskie Towarzystwo Astronomiczne.

[Paweł Baran]

Wyślij dzieci w kosmos- Mgławice
2020-05-27
2020-06-02 Wtorek Godzina 18:00 do 19:30
Astrohunters
ZAPRASZAMY WSZYSTKIE DZIECI

[Paweł Baran]

STS-132 – 10 lat temu
2020-05-27. Krzysztof Kanawka
Mija właśnie 10 lat od zakończenia misji STS-132 – jednej z ostatnich wypraw promów kosmicznych na orbitę.
Start promu Atlantis nastąpił 14 maja 2010 roku (warto tu polecić relację widza z Florydy). Celem tej misji było dostarczenie zapasów na Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS), oraz rosyjskiego modułu MRM-1 a także wykonanie trzech spacerów kosmicznych.
Załogę misji STS-132 stanowili:
• Kenneth Ham – dowódca misji (drugi lot, wcześniejsza wyprawa to STS-124)
• Dominic Antonelli – pilot misji (drugi lot, wcześniejsza wyprawa to STS-119)
• Garrett Reisman – specjalista misji, dokona dwóch spacerów kosmicznych (druga wyprawa na orbitę, start STS-123 a następnie Ekspedycje 16 i 17 pobyt na ISS, powrót na Ziemię w trakcie STS-124)
• Michael Good – specjalista misji, dokona dwóch spacerów kosmicznych (drugi lot, wcześniejsza wyprawa to STS-125)
• Stephen Bowen – specjalista misji, dokona dwóch spacerów kosmicznych (drugi lot, wcześniejsza wyprawa to STS-126)
• Piers Sellers* – specjalista misji (trzeci lot, wcześniejsze wyprawy to STS-112 oraz STS-121)
Cumowanie do ISS nastąpiło 16 maja 2010 roku. Wraz z cumowaniem do ISS rozpoczął się okres intensywnej pracy, w tym przenosiny modułu MRM-1 z ładowni oraz spacery kosmiczne. Ciekawostką był fakt, że moduł MRM-1 został zbudowany w Rosji i został dołączony do rosyjskiej części Stacji.
W trakcie części wspólnej misji nastąpiły między innymi trzy spacery kosmiczne (EVA-1, EVA-2 i EVA-3) oraz dołączenie nowego modułu MRM-1 do ISS. Odłączenie od Stacji nastąpiło 23 maja 2010 roku, a zakończenie misji (lądowanie w KSC na Florydzie) miało miejsce 26 maja 2010 roku.
Poniższe nagranie przedstawia przebieg i osiągnięcia misji STS-132.
Następna misja promu kosmicznego – STS-133 – została przeprowadzona w marcu 2011 roku. Ta misja doświadczyła serii opóźnień – w maju, gdy kończyła się misja STS-132, misja STS-133 planowana była na wrzesień 2010.
*Astronauta Piers Sellers zmarł w 2016 roku.
(NASA, PFA)
STS-132 Launch (Filmed in 1080, upscaled to 4K)
Start misji STS-132 (podniesiona jakość obrazu) / Credits – NASA TV, Central Florida Sights and Sounds

Załoga misji STS-132 – zdjęcie z 26 maja 2010 / Credits – NASA


STS-132 "Backflip" Rendezvous Pitch Maneuver Of Space Shuttle Atlantis
Manewr RPM przed dotarciem do ISS – misja STS-132 (16.05.2010) / Credits – NASA TV, Matthew Travis

STS-132 Atlantis HD Flight Day 8 Highlights!! (720P)
Podsumowanie ósmego dnia misji STS-132 – trzeci spacer kosmiczny / Credits – NASA TV

STS-132: The Mission Highlights
Filmowe podsumowanie misji STS-132 / Credits – NASA

https://kosmonauta.net/2020/05/sts-132-10-lat-temu/
https://www.youtube.com/watch?v=ZIvE8iv ... e=emb_logo

https://www.youtube.com/watch?v=idfNQ0V ... e=emb_logo

https://www.youtube.com/watch?v=eBMXhnQ ... e=emb_logo

https://www.youtube.com/watch?v=BgM76yQ ... e=emb_logo

[Paweł Baran]

Śladami Messiera: M29
2020-05-27. Katarzyna Mikulska
O obiekcie:
Obiekt oznaczany w katalogu Messiera jako M29 jest gromadą otwartą, znajdującą się w gwiazdozbiorze Łabędzia. Została ona odkryta 29 lipca 1764 przez Charlesa Messiera. Oddalona od Ziemi o 4000 lat świetlnych, zbliża się do nas z prędkością 28 km/s. Jej wiek został oszacowany na 10 milionów lat, natomiast rzeczywisty rozmiar na ok. 11 lat świetlnych.
M29 jest gromadą bez wyraźnej koncentracji gwiazd, rozproszoną. Zawiera gwiazdy o zróżnicowanej jasności, spośród których sześć jest jaśniejszych niż 9,5m. Całkowita jasność gromady świadczy o tym, że nie dostrzeżemy jej gołym okiem. W pewnym stopniu przyczynia się do tego fakt, że jest ona przysłonięta pyłem kosmicznym, więc docierające do nas światło jest blokowane przez pozostałości materiału, z którego tworzyły się gwiazdy.
Obszar nieba, w którym znajduje się M29, jest jasny i bogaty w gwiazdy – przebiega tamtędy wstęga Drogi Mlecznej. Ze względu na tak jasne tło można mieć trudności w odnalezieniu tego obiektu. William Herschel obserwując M29 w 1794 roku uznał, że takie skupisko kilku niezbyt jasnych gwiazd w tej części nieboskłonu nie jest niczym wyjątkowym. Dla pasjonatów obserwacji nocnego nieba poszukiwania gromady M29 pośród licznych gwiazd Drogi Mlecznej mogą jednak okazać się ciekawym wyzwaniem, a jej odnalezienie przynieść dużą satysfakcję.
Podstawowe informacje:
• Typ obiektu: gromada otwarta
• Inne oznaczenia: NGC 6913
• Jasność obserwowana: 7,1m
• Gwiazdozbiór: Łabędź (Cygnus)
• Rozmiar kątowy: 7′
• Rektascensja: 20h 23m56s
• Deklinacja: -38° 31′
Jak i kiedy obserwować?
Obserwacje gromady M29 można prowadzić lornetką, a najlepiej niewielkim teleskopem. Najbardziej korzystnym czasem do obserwacji jest okres od wiosny do jesieni. M29 znajduje się w pobliżu charakterystycznej gwiazdy Sadr, będącej przecięciem “Krzyża Północy”. Aby rozpoznać gromadę w tak jasnym obszarze nieba, warto przed obserwacjami spojrzeć na jej zdjęcia i zwrócić uwagę na rozmieszczenie najjaśniejszych gwiazd. Cztery z nich układają się w kształt zbliżony do prostokąta, a nad jednym z jego rogów następne trzy tworzą trójkąt równoramienny.
Przed rozpoczęciem poszukiwań M29 na nocnym niebie warto zapamiętać kształt, jaki tworzą jej najjaśniejsze gwiazdy. Wikisky

IAU and Sky & Telescope magazine (Roger Sinnott & Rick Fienberg) Źródła:
Messier 29
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... siera-m29/

[Paweł Baran]

Kapsuła Dragon będzie widoczna na niebie. Przyślijcie nam zdjęcia!
2020-05-27.ES.
Mieszkańcy południowo-zachodniej, północno-wschodniej oraz centralnej Polski będą mogli być dziś świadkami historycznego wydarzenia. Załogowa kapsuła Dragon, kilkanaście minut po starcie z USA, będzie widoczna nad południowo-zachodnim horyzontem przez około trzy minuty między 22:54 a 22:57. Zachęcamy do obserwowania i czekamy na efekty. Wysyłajcie materiały na adres twoje@tvp.info, numer 601 600 100 oraz stronę TWOJE INFO na Facebooku.
Kapsuła przelatywać będzie nisko nad horyzontem, około 10 stopni.
To nie będzie bardzo wysoki przelot, dlatego jeśli chcemy się na taką obserwację wybrać, to konieczne będzie znalezienie miejsca z bardzo odsłoniętym horyzontem: jakaś wielka łąka, wzniesienie – instruuje Karol Wójcicki, popularyzator astronomii. Dojrzenie statku z terenu miasta może być problematyczne, bo zabudowania mogą przysłonić widok.

Obserwacje może niestety utrudniać aura. Według prognozy IMGW w nocy ze środy na czwartek przewidywane jest zachmurzenie duże z większymi przejaśnieniami. Możliwe są też przelotne opady deszczu, na zachodzie kraju zanikające. Miejscami na terenach podgórskich wystąpi mgła ograniczająca widzialność do 400 m.
Zachęcamy jednak do obserwowania i czekamy na wasze wiadomości.
źródło: PAP.
Kapsuła przelatywać będzie nisko nad horyzontem, około 10 stopni (fot. Joe Burbank/Orlando Sentinel/Tribune News Service via Getty Images)
https://www.tvp.info/48256930/kapsula-d ... am-zdjecia

[Paweł Baran]

Start rakiety Falcon 9 odłożony. Jest nowa data
2020-05-27.DMIR.TM.MG
Start rakiety Falcon 9 nie odbędzie się w środę z powodu niesprzyjającej pogody. Kolejna szansa na start - w sobotę.
Załogową kapsułę Dragon, którą wyniesie rakieta Falcon 9, wykonała na zlecenie Narodowej Agencji Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA) firma znanego miliardera Elona Muska SpaceX.
Po raz pierwszy w kosmos wzniesie więc astronautów pojazd wyprodukowany przez prywatną firmę.
Będzie to pierwszy lot załogowy na Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS) z terenu USA od prawie 10 lat. Wraz z definitywnym wycofaniem w 2011 roku ze służby amerykańskich wahadłowców, NASA została pozbawiona własnych środków transportowania astronautów i zaopatrzenia na ISS. Wymiana członków załogi stacji realizowana była wyłącznie za pomocą rosyjskich statków Sojuz.
Misję wykonać mają Robert Behnken i Douglas Hurley. Obaj są bardzo doświadczonymi astronautami - stanowili załogę promów kosmicznych, są też pilotami testowymi. Hurley ma 53 lata, a Behnken - 49. Zdaniem ekspertów to optymalny wiek dla astronautów; muszą być to bowiem osoby zarówno z dużym doświadczeniem, jak też cechujące się dobrą kondycją psychofizyczną.

Dragon zadokuje na ISS po około 24 godzinach. Statek jest zaprojektowany w taki sposób, by proces ten dokonał się automatycznie. Jeden z astronautów będzie jednak monitorował przebieg dokowania i w razie nieprzewidzianych okoliczności wykona ten manewr manualnie.
źródło: PAP, Wiadomości, facebook.com/NASA
To pierwsza od 9 lat misja załogowa, która wystartuje z terenu Stanów Zjednoczonych (fot. PAP/EPA/BILL INGALLS / NASA / HANDOUT)
https://www.tvp.info/48256142/start-rak ... -nowa-data

[Paweł Baran]

Pasy chmur na Luhman 16A
2020-05-28. Krzysztof Kanawka
Jeden z najbliższych brązowych karłów posiada pasy chmur – podobne do tych obserwowanych na Jowiszu i Saturnie.
Nawet najbliższe otoczenie Układu Słonecznego wciąż może skrywać słabe gwiazdy. Jednocześnie, dziś wiadomo, że w naszej Galaktyce liczba czerwonych karłów oraz jeszcze mniejszych i zimniejszych brązowych karłów przewyższa liczbę „zwyczajnych” gwiazd.
W zasadzie dopiero od kilkunastu lat, w wyniku postępu technologicznego częściej astronomowie odkrywają słabe gwiazdy w sąsiedztwie Układu Słonecznego. W tej chwili (stan na kwiecień 2014) w odległości do 5 parseków (16,3 lat świetlnych) od nas znamy 78 gwiazd, z czego 50 to czerwone karły, 11 to brązowe karły a 4 to tzw. białe karły. Wśród astronomów panuje przekonanie, że w okolicy Układu Słonecznego może się skrywać jeszcze przynajmniej kilkanaście brązowych karłów.
Dwa najbliższe nam (znane) brązowe karły to układ Luhman 16 (WISE 1049−5319). Ten układ został odkryty w 2013 roku. Układ Luhman 16 znajduje się ok 6,5 roku świetlnego od Układu Słonecznego. Z uwagi na tę bliskość, oba składniki układu (Luhman 16A i Luhman 16B) są dość częstym przedmiotem badań astronomicznych.
Wykorzystując Very Large Telescope (VLT) w Chile zespół astronomów pod przewodnictwem Max Millar-Blanchaer z Caltech (Kalifornia, USA) ustalił, że w atmosferze Luhman 16A znajdują się pasy chmur. Te pasy chmur są podobne do tych obserwowanych na Jowiszu i Saturnie. O Do tego wniosku astronomowie doszli analizując spolaryzowane światło tego brązowego karła, które zostało porównane z kilkoma potencjalnymi modelami atmosfery (np. całkowicie “zachmurzony” obiekt, pasy chmur oraz spłaszczony obiekt). Model z pasami chmur najlepiej odpowiadał danym obserwacyjnym.
Luhman 16 będzie jednym z pierwszych celów dla kosmicznego teleskopu JWST.
(APJ)
https://kosmonauta.net/2020/05/pasy-chm ... uhman-16a/

[Paweł Baran]

Asteroida, która zmieniła świat. Uderzyła pod "najbardziej śmiercionośnym kątem"
2020-05-28.
Uderzyła w Ziemię dziesiątki milionów lat temu, jednak do tej pory naukowcy nie wiedzą o niej wszystkiego. Ostatnie badania rzucają nowe światło na wydarzenie, które miało wpływ na wyginięcie dinozaurów.
Większość naukowców, po tym, jak na półwyspie Jukatan w Ameryce Środkowej odkryto ogromny krater Chicxulub, zgodziła się z tym, że przyczyną jego powstania było uderzenie asteroidy 66 milionów lat temu. Przyczyniło się to do wyginięcia trzech czwartych ówczesnego życia na Ziemi, w tym dinozaurów. Jednak przedmiotem dyskusji wciąż była trajektoria asteroidy i kąt, pod jakim leciała.
Międzynarodowy zespół naukowców zdaje się mieć na te pytania odpowiedzi. Jak wykazały symulacje 3D, planetoida najprawdopodobniej uderzyła w Ziemię pod kątem 60 stopni i przybyła z północnego wschodu.
"Jeden z najbardziej śmiercionośnych kątów"
Gareth Collins, profesor planetologii na Wydziale Nauk o Ziemi i Inżynierii w Imperial College London, główny autor badania opublikowanego w czasopiśmie naukowym "Nature Communications", powiedział, że to "jeden z najbardziej śmiercionośnych możliwych kątów" dla dinozaurów.
Dlaczego? - Przy uderzeniu do górnych warstw atmosfery dostało się więcej niebezpiecznych odłamków, które się rozproszyły - tłumaczył Collins. Do atmosfery dostały się ogromne ilości dwutlenku węgla, siarki i pary wodnej. Szczególnie niebezpieczna była siarka, ponieważ szybko powstały aerozole - drobne cząsteczki, które zablokowały promienie słoneczne, zatrzymały fotosyntezę, a w efekcie schłodziły klimat. - Uderzenie asteroidy wywołało łańcuch zdarzeń, które doprowadziły do wyginięcia dinozaurów - dodał Collins.
Trzy punkty
Do opisania kierunku, z którego leciała asteroida, i kąta uderzenia badaczom wystarczyły dane geofizyczne na temat kształtu oraz struktury krateru i wydobytych skał. Zebrane informacje wykorzystano do stworzenia modelu pokazującego powstawanie krateru.
Na podstawie symulacji autorzy badania uznali kąt 60 stopni za najbardziej prawdopodobny. Zdecydowały o tym trzy punkty - środek krateru, najdalej wysunięte punkty jego pierścienia oraz umiejscowienie skał wypiętrzonych podczas uderzenia asteroidy, znajdujących się około 30 kilometrów pod kraterem.
Powierzchnia powstałego krateru to 25 450 kilometrów kwadratowych, a głębokość - jeden kilometr. Średnica liczy natomiast 150 km.
Źródło: CNN
Autor: ps/aw
https://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-po ... 7,1,0.html

[Paweł Baran]

Spektakularny meteor eksplodował nad północną Turcją
Autor: admin (2020-05-28)
Jasna kula ognia eksplodowała nad północną Turcją około 17:35 UTC (20:35 czasu lokalnego) w środę wieczorem, 27 maja 2020 r. American Meteor Society (AMS) otrzymało trzy raporty o tym przelocie, w tym od świadka z Tbilisi w Gruzji.
Opierając się na wyliczonej trajektorii tego obiektu, stwierdzono, że kula ognia podróżowała w kierunku zachodnim, na wschód od obszaru w pobliżu miasta Surmene w Turcji aż do północno-zachodniego Azerbejdżanu.
Zdaniem świadków początkowo meteor nie był tak jasny, ale potem zaczął płonąć coraz bardziej stając się chwilowo najjaśniejszym źródłem światła na wieczornym niebie. Raportowano, że obiekt miał pomarańczowy kolor.
Lokalne media podały, że ognista kula była widoczna w kilku tureckich prowincjach. Wielu świadków publikowało w mediach społecznościowych nagrania tego zjawiska, które udało im się uchwycić. Tureccy eksperci twierdzą, że szczątki tego ciała niebieskiego mogły wpaść do morza.
Źródło: kadr z YouTube
https://zmianynaziemi.pl/wiadomosc/spek ... cna-turcja

[Paweł Baran]

Bliski przelot 2020 KJ4
2020-05-28Krzysztof Kanawka
Dwudziestego ósmego maja nastąpił bliski przelot meteoroidu 2020 KJ4. Minimalny dystans wyniósł około 142 tysiące kilometrów.
M[/dropap]Meteoroid o oznaczeniu 2020 KJ4 zbliżył się do Ziemi 28 maja, z maksymalnym zbliżeniem około godziny 15:20 CEST. W tym momencie 2020 KJ4 znalazł się w odległości około 142 tysięcy kilometrów, co odpowiada 0,37 średniego dystansu do Księżyca. 2020 KJ4 ma szacowaną średnicę około 4 metrów.
Jest to 44 (wykryty) bliski przelot planetoidy lub meteoroidu w 2020 roku. Z roku na rok ilość odkryć rośnie: w 2019 roku odkryć było 80, w 2018 roku odkryć było ich 73, w 2017 roku – 53, w 2016 roku – 45, w 2015 roku – 24, zaś w 2014 roku – 31. W ostatnich latach coraz częściej następuje wykrywanie bardzo małych obiektów, rzędu zaledwie kilku metrów średnicy – co jeszcze pięć lat temu było bardzo rzadkie. Ilość odkryć jest ma także związek z rosnącą ilością programów poszukiwawczych, które niezależnie od siebie każdej pogodnej nocy “przeczesują” niebo. Pracy jest dużo, gdyż prawdopodobnie planetoid o średnicy mniejszej od 20 metrów może krążyć w pobliżu Ziemi nawet kilkanaście milionów.
(HT)
https://kosmonauta.net/2020/05/bliski-przelot-2020-kj4/

[Paweł Baran]

Kończy się nabór do akceleratora Space3ac ScaleUp 2
2020-05-28. Magdalena Jarosz
Do 31 maja trwa nabór do akceleratora Space3ac ScaleUp 2. Do 8 edycji programu zostaną przyjęte startupy, które będą mogły liczyć na dofinansowanie do 200 000 PLN.
Do 31 maja 2020 trwa rekrutacja do akceleratora Space3ac ScaleUp2. Do 8 edycji programu zostaną przyjęte zespoły, które będą mogły liczyć na dofinansowanie do 200 000 PLN. Ważnym elementem programu jest mentoring doświadczonych ekspertów z dziedzin biznesowych i technologicznych oraz możliwość podjęcia współpracy z konkretnym klientem.
Link do strony akceleratora – www.space3.ac
Termin nadsyłania zgłoszeń upływa 31 maja 2020.
Space3ac ScaleUp 2 to trwający sześć miesięcy program akceleracyjny. Jego misją jest rozwiązywanie problemów dużych przedsiębiorstw poprzez dostarczanie im specjalistycznych i innowacyjnych technologii. Na stronie internetowej akceleratora znajduje się 70 wyzwań od Partnerów branżowych. Do programu mogą zgłaszać się startupy i firmy technologiczne. Akcelerator zaprasza również zespoły naukowe, które chcą podjąć się wyzwań Partnerów i w szybkim czasie zbudować prototyp rozwiązania.
Jak aplikować?
Aplikacje do akceleratora można składać w języku polskim lub angielskim, do końca maja przez formularz na stronie space3.ac. W połowie czerwca podczas tzw. ,,Preparation Camp” zostaną wybrane startupy, które podejmą współpracę z dużymi firmami. Początek procesu akceleracji zaplanowany został na lipiec 2020. Jeśli pandemia wciąż będzie trwała, akceleracja rozpocznie się online.
Absolwenci Space3ac
W ostatniej edycji akceleratora wzięły udział takie firmy jak Pelixar zajmujący się wykorzystaniem dronów do monitoringu, Surveily ze swoim systemem sztucznej inteligencji do automatycznego nadzoru bezpieczeństwa, czy NNT, które stworzyło nieniszczące metody kontroli stanu konstrukcji stalowych. Aktualnie trwa rekrutacja do 8 edycji akceleratora Space3ac organizowanego przez gdańską firmę Blue Dot Solutions w ramach programu Scale Up 2 Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Zapraszamy do śledzenia mediów społecznościowych, właśnie tam pojawiają się najnowsze informacje na temat naboru.
Jakich wyzwań poszukują Odbiorcy Technologii?
Akcelerator współpracuje z 11 dużymi przedsiębiorstwami, do których zespoły biorące udział w programie, wdrażają swoje rozwiązania. Należą do nich PKN Orlen, Orange Polska, PZU Lab, Olivia Business Centre, Zarząd Portu Morskiego w Gdańsku, Luxon, Valmont Polska, OT Logistics, Pekabex, Safe Co. Ltd. i Śląskie Centrum Naukowo-Technologiczne Przemysłu Lotniczego. Space3ac ma bardzo szeroki zakres poszukiwanych rozwiązań od platform HR-owych, e-learningowych, po fotowoltaikę, metody redukcji hałasu, zmniejszenia emisji CO2, systemy monitorowania stanu technicznego nabrzeży w Gdańsku, aplikacje oparte na VR/AR oraz sensory.
System do parametryzacji obiektów przemysłowych na podstawie analizy zdjęć satelitarnych
Jeden z Odbiorców Technologii poszukuje firmy, która stworzy system oparty na analizie zdjęć satelitarnych. Przedmiotem projektu będzie opracowanie systemu informatycznego pozwalającego na identyfikację oraz parametryzację obiektów w zakładach przemysłowych. System będzie wykorzystywał zdjęcia satelitarne oraz technologię machine learning, do rozpoznawania budynków, budowli, infrastruktury przemysłowej. Na podstawie analizy wykonany zostanie interaktywny model struktury przedsiębiorstwa, który pozwoli na parametryzację poszczególnych obiektów pozwalającą na oszacowanie ryzyka wystąpienia scenariuszy pożarowych.
(Space3ac)
https://kosmonauta.net/2020/05/konczy-s ... scaleup-2/

[Paweł Baran]

Jak blisko nas mogą znajdować się planety sprzyjające rozkwitowi życia? Bardzo blisko!
2020-05-28.
Obce cywilizacje mogą znajdować się w przestrzeni kosmicznej znacznie bliżej, niż nam się do tej pory wydawało. Najnowsze odkrycie astronomów pokazuje, że powinniśmy się skupić na najbliższym sąsiedztwie.
Niedawno świat lotem błyskawicy obiegła wiadomość o odkryciu przesłanek świadczących o tym, że planety, które krążą wokół najbliższych nam gwiazd z grupy Alfa Centauri, mogą sprzyjać rozkwitowi życia biologicznego. Teraz dochodzą do nas ciekawe wieści o odkrytej w 2003 roku gwieździe o nazwie Teegarden. Znajduje się ona w gwiazdozbiorze Barana, zaledwie 12,5 roku świetlnego od nas. Jest to czerwony karzeł, którego temperatura powierzchni wynosi 2700 stopni C, a masa to tylko jedna dziesiąta masy Słońca.
Międzynarodowy zespół astronomów z Niemiec i Hiszpanii odkryli dwie planety krążące wokół tego tajemniczego obiektu. W swoich obserwacjach wykorzystali oni instrument o nazwie CARMENES, który znajduje się na 3,5-metrowym teleskopie w Obserwatorium Calar Alto w Hiszpanii. Obie planety mają skalistą powierzchnię i swoimi rozmiarami przypominają Jowisza i Saturna.
Najważniejsze jednak, że znajdują się w tzw. ekosferze swojej gwiazdy, czyli mogą występować na nich warunki sprzyjające rozkwitowi znanego nam życia biologicznego. Przede wszystkim może występować tam temperatura znośna dla organizmów żywych, a woda może występować w postaci płynnej.
Niestety, astronomowie nie wiedzą nic więcej o tych fascynujących światach, tak bliskich naszej planecie, ale badacze pozyskali przesłanki świadczące o tym, że może występować tam o wiele więcej planet, a to oznacza, że wraz z tym wzrastają też szanse na możliwość przystosowania się biologicznego życia do warunków panujących na którejś z egzoplanet.
Oczywiście musi być spełnionych o wiele więcej kluczowych warunków, by mogło tam w ogóle powstać życie, ale pierwsze już mamy. Teraz naukowcy zamierzają przeprowadzić kolejne obserwacje układu. Być może uda się zdobyć więcej cennych informacji, które pozwolą nam nieco lepiej poznać bliskie otoczenie gwiazdy Teegarden. Wiadomości o nowych obcych gwiazdach i ich planetach pozwalają też dostarczać danych do systemów uczenia maszynowego, które o wiele szybciej i trafniej będą wykrywać nowe planety sprzyjające formowaniu się biologicznego życia.
Źródło: GeekWeek.pl/Phys.org / Fot. NASA/UPR Aracibo
Planety sprzyjające rozkwitowi życia mogą znajdować się 12 lat świetlnych od Ziemi. Fot. UPR Aracibo.
https://www.geekweek.pl/news/2020-05-28 ... zo-blisko/