Zapewne nieraz widzieliście w czasie nadchodzącej komórki burzowej chmury o niskiej podstawie poruszające się w innych lub przeciwnych kierunkach o różnych prędkościach niezależnie od kierunku wiatru przy powierzchni ziemi. To oznaki uskoku wiatru na różnych wysokościach w atmosferze. Osobiście sam byłem świadkiem kilka lat temu takiego zjawiska. Po przejściu burzy rozpogodziło się chmura odeszła na wschód nabierając siły, i okazało się wkrótce się że ta sama chmura z powrotem wraca by uderzyć w moją miejscowość jeszcze z większą siłą. Wyraźnie tą anomalie było widać na radarach pogodowych. Była ta sytuacja właśnie powiązana z silnymi uskokami wiatru bo jest to jeden z głównych czynników napędzający struktury burzowe.
Uskok prędkościowy (lub ścinanie prędkościowe, ang. speed shear) – zmiana prędkości wiatru wraz ze zmianą wysokości. Bardzo ważny wskaźnik służący do prognozowania rozwoju i organizacji zjawisk burzowych. Zazwyczaj im większe wartości uskoków prędkościowych wiatru w warunkach chwiejności troposfery, tym bardziej gwałtowne i zorganizowane burze. W prognozach siły i aktywności burz najczęściej stosowane są prędkościowe uskoki pionowe występujące między wiatrami wiejącymi przy powierzchni ziemi a wysokością 6 km ponad ziemią oraz prędkościowe uskoki pionowe występujące między wiatrami wiejącymi przy powierzchni ziemi a wysokością 1km ponad ziemią.
Kierunkowy uskok wiatru w pionie to składnik pionowego uskoku wiatru, który charakteryzuje się zmianą kierunku wiatru wraz ze wzrostem wysokości. Jeśli występuję, to zwykle wraz z wysokością wiatr skręca zgodnie z ruchem wskazówek zegara np. 10 m nad ziemią wieje wiatr południowy, natomiast na wysokości 3 km nad ziemią notuje się wiatr zachodni. Dość często obserwuje się jednak sytuację odwrotną . Kierunkowy uskok wiatru w pionie sprzyja występowaniu burz superkomórkowych oraz tworzeniu się mezocyklonowych trąb powietrznych (zwłaszcza, gdy duża skrętność występuje w pierwszym, dolnym kilometrze troposfery).