Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny

Wiadomości, wydarzenia, kalendaria​, literatura, samouczki, Radio...

PostPaweł Baran | 19 Maj 2020, 07:05

Niebo w trzecim tygodniu maja 2020 r.
2020-05-19. Ariel Majcher
W środę 20 maja Słońce przekroczy równoleżnik 20° deklinacji w drodze na północ, rozpoczynając tym samym dwumiesięczny okres najdłuższych dni i najkrótszych nocy. W tym czasie wysokość górowania i dołowania Słońca zmieni się tylko o 3,5 stopnia. Nad Bałtykiem już się rozpoczął sezon białych nocy astronomicznych, a tym samym szansa na pojawienie się tzw. obłoków srebrzystych, czyli wysoko zawieszonych chmur, oświetlonych światłem słonecznym nawet w najciemniejszej części nocy. Natomiast na południu kraju rozpoczął się sezon na zjawisko łuku okołohoryzontalnego, czyli małej lecz intensywnej tęczy, pojawiającej się czasami pod Słońcem.
Niestety, aby łuk okołohoryzontalny mógł się pojawić, Słońce musi znajdować się na wysokości co najmniej 58° nad widnokręgiem, a sama tęcza pojawia się 46° pod nim, a zatem u nas jest to kilka – kilkanaście stopni nad horyzontem, stąd jego nazwa. A ten warunek jest u nas spełniony tylko w okresie od mniej więcej połowy maja do końca lipca i to tylko w godzinach okołopołudniowych. Oczywiście z upływem czasu, aż do momentu przesilenia letniego, z jednej strony obszar białych nocy astronomicznych rozszerzy się na południe, zaś z drugiej strony obszar widoczności łuku okołohoryzontalnego rozszerzy się na północ. Ona obszary stopniowo obejmą cały obszar Polski.
Najbliższe dni są ostatnimi, w których Wenus ozdobi wieczorne niebo. Planeta szybko zbliża się do Słońca i jednocześnie do nas, stąd jej tarcza szybko rośnie i zmniejsza fazę. Na pożegnanie Wenus utworzy bliską konfigurację z planetą Merkury oraz z powracającym na nocne niebo Księżycem. Przed świtem poprawiają się warunki obserwacyjne planet Jowisz, Saturn i Merkury.
Planeta Wenus szybko dąży do koniunkcji dolnej ze Słońcem, przez którą przejdzie 3 czerwca. Każdego kolejnego wieczora planeta schodzi wyraźnie niżej i jeszcze przed końcem maja zniknie z wieczornego nieboskłonu. Do tego czasu jej średnica kątowa będzie rosnąć, a faza — maleć. Stąd jej tarcza jest teraz atrakcyjnym celem dla posiadaczy nawet niewielkich lornetek teatralnych, które pozwolą przekonać się na własne oczy, że tarcza Wenus ma kształt bardzo wąskiego sierpa. Godzinę po zachodzie Słońca w poniedziałek 18 maja planeta zajmie pozycję na wysokości zaledwie 10°, natomiast w niedzielę 24 maja — już tylko 3,5 stopnia. W tym czasie średnica planety urośnie od już bardzo dużych 51″ do 55″, natomiast faza zmaleje z 8 do 4%. Jasność planety spadnie z -4,3 do -4,1 magnitudo.
Warto wykorzystać najbliższe kilkanaście dni na obserwacje planety, gdyż po koniunkcji, gdy planeta przejdzie na niebo poranne, niekorzystne nachylenie ekliptyki do wschodniego widnokręgu spowoduje, że planeta zacznie wyłaniać się z zorzy porannej dopiero w lipcu, gdy jej tarcza nie będzie już tak duża, a faza — tak mała. A zatem jej obraz w lornetkach i teleskopach przyjmie mniej atrakcyjną postać. Np. za miesiąc od niedzieli 24 maja, czyli 24 czerwca planeta na godzinę przed wschodem Słońca zajmie pozycję na wysokości niecałych 2° nad północno-wschodnim widnokręgiem, ale tego dnia jej tarcza zmniejszy średnicę do 48″, zaś faza urośnie do 12%, a w kolejnych dniach wartości te szybko staną się jeszcze mniej atrakcyjne, choć w lipcu planeta równie szybko oddali się od Słońca i przy poprawiającym się nachyleniu ekliptyki zwiększy wysokość nad widnokręgiem, stając się ozdobą porannego nieba.
Do planety Wenus już w zeszłym tygodniu dołączyła planeta Merkury, która z kolei 4 czerwca osiągnie swoją maksymalną elongację wschodnią, oddalając się od Słońca na ponad 23°. Jest to najkorzystniejszy okres widoczności tej planety na wieczornym niebie w tym roku. W dniu maksymalnej elongacji planeta godzinę po zachodzie Słońca zajmie pozycję na wysokości 6°, świecąc z jasnością +0,6 magnitudo, prezentując tarczę o średnicy 8″ i fazie 38%. Przed maksymalną elongacją planeta świeci jaśniej, mając mniejszą tarczę, ale większą fazę.
W poniedziałek 18 maja Merkury 60 minut po zachodzie Słońca zajmie pozycję na wysokości niecałych 2°, świecąc z jasnością -0,9 wielkości gwiazdowej, z tarczą o średnicy 6″ i fazie 78%. Natomiast w niedzielę 24 maja o tej samej porze wysokość planety zwiększy się do ponad 6°, przy jednoczesnym spadku jasności do -0,3 wielkości gwiazdowej. W tym czasie tarcza planety zwiększy średnicę do 6,5 sekundy kątowej, a jej faza spadnie do 62%.
Łatwo zauważyć, że w którymś momencie Merkury znajdzie się wyżej od Wenus. Stanie się to w piątek 22 maja, gdy obie planety godzinę po zachodzie Słońca zajmą pozycję na wysokości ponad 5°, a Merkury nieznacznie, ale jednak wyżej. Jednak przez cały tydzień obie planety przedzieli niezbyt duża odległość. W poniedziałek 18 maja Merkury pokaże się 7,5 stopnia od Wenus, na godzinie 5 względem niej. We wtorek 19 maja dystans zmniejszy się do 5,5 stopnia; w środę 20 maja — do 3,5 stopnia; w czwartek 21 maja — 1,5 stopnia; w piątek 22 maja — minimalne 74′, Merkury już wyżej od Wenus; w sobotę 23 maja dystans między planetami zwiększy się do 3°, zaś w niedzielę 24 maja — do 5°. Ostatniego dnia tygodnia do planet dołączy Księżyc, powracający na wieczorne niebo po kilkudniowej nieobecności, spowodowanej niekorzystnych nachyleniem ekliptyki do porannego widnokręgu i nowiem w piątek 22 maja. Srebrny Glob pokaże się 4,5 stopnia na lewo od Merkurego, prezentując tarczę w fazie 4%, a więc takiej samej, jak faza Wenus, znajdującej się wtedy 9° od Księżyca.
Przed świtem poprawa się widoczność trzech pierwszych planet zewnętrznych. Planety Jowisz i Saturn tworzą parę o rozpiętości 5° i pojawiają się na nieboskłonie około 30 minut po północy. Natomiast planeta Mars cały czas oddala się od dwóch wcześniej wymienionych planet i do końca tygodnia zwiększy dystans do nich do ponad 35°. Mars wschodzi po godzinie 2, czyli mniej więcej 1,5 godziny po Saturnie.
Planety Jowisz i Saturn pokonały już zakręty na kreślonych przez siebie pętlach i nabierają prędkości w ruchy wstecznym. Obie przechodzą przez południk lokalny w okolicach wschodu Słońca, osiągając wtedy wysokość odpowiednio 17 i 18°. Jasność Jowisza do końca tygodnia przekroczy -2,5 wielkości gwiazdowej, a jego średnica — 44″. Blask Saturna wynosi +0,5 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 18″. Tytan, najjaśniejszy księżyc Saturna maksymalną elongację (tym razem wschodnią) osiągnie w poniedziałek 18 maja.
W układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 18 maja, godz. 4:18 – minięcie się Io (N) i Ganimedesa w odległości 5″, 63″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 19 maja, godz. 4:15 – minięcie się Kallisto (N) i Ganimedesa w odległości 11″, 272″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 1:24 – minięcie się Io (N) i Europy w odległości 2″, 93″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 1:37 – minięcie się Kallisto (N) i Europy w odległości 13″, 96″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 1:41 – minięcie się Kallisto (N) i Io w odległości 11″, 95″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 2:44 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 21 maja, godz. 4:14 – minięcie się Kallisto (N) i Io w odległości 12″, 97″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 21 maja, godz. 4:34 – wejście cienia Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 22 maja, godz. 3:34 – minięcie się Ganimedesa (N) i Europy w odległości 6″, 166″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 23 maja, godz. 2:42 – Europa chowa się w cień Jowisza, 32″ na zachód od brzegu tarczy planety (początek zaćmienia),
• 23 maja, godz. 4:48 – Io chowa się w cień Jowisza, 20″ na zachód od brzegu tarczy planety (początek zaćmienia),
• 24 maja, godz. 1:42 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 24 maja, godz. 2:48 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 24 maja, godz. 4:00 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 25 maja, godz. 2:16 – wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 25 maja, godz. 2:18 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 25 maja, godz. 2:22 – zejście Europy z tarczy Jowisza.
Szczególnie warto przyjrzeć się ich konfiguracji w środę 20 maja, gdy blisko siebie znajdą się trzy z nich: Kallisto, Europy i Io, a dwa ostatnie miną się w odległości zaledwie 2″ i w mniejszych sprzętach optycznych mogą się zlać w jeden punkt. Drugą taką nocą jest noc z 24 na 25 maja, gdy początkowo przy Jowiszu da się dostrzec tylko Kallisto i to blisko swojej maksymalnej elongacji zachodniej, prawie 10′ od Jowisza, a po godzinie 2 w krótkim odstępie czasu najpierw Ganimedes i Io wyjdą zza tarczy planety na wschód od niej, a następnie Europa zejdzie z jej tarczy, pojawiając się na zachód od niej.
Planeta Mars niewiele zmienia położenie z nocy na noc, ale wędruje przez gwiazdozbiór Wodnika na północny wschód i stopniowo zwiększa wysokość nad widnokręgiem. Na razie 1,5 godziny przed wschodem Słońca Mars zdąży się wznieść na wysokość niecałych 10°. Do niedzieli 24 maja jasność planety urośnie do +0,1 wielkości gwiazdowej, a jej tarcza zwiększy średnicę do 9″, przy wciąż małej fazie 85%.
Animacja pokazuje położenie planet Merkury i Wenus oraz Księżyca w trzecim tygodniu maja 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie planet Jowisz, Saturn i Mars w trzecim tygodniu maja 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... ja-2020-r/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu maja 2020 r..jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu maja 2020 r.2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu maja 2020 r.3.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

Postokroj | 19 Maj 2020, 10:25

Świetny materiał bardzo pomocny.Jeśli pogoda pozwoli poszaleję na księżycach Jowisza.
Dziękuję
Pozdrawiam
Krzychu
Polarex 102/1500 f-15,,Unitron 75/1200 f-16, Vixen 50/800 f-16, GSO-12" .Lunt 50 Bino Nikon .Vixen SilverTop -5mm,7.5-,10.15,26,TV Ploosl- 10,5 .U Konig- 32 Celestron Ultima 30 42mm.Yashica 7x50.
 
Posty: 1342
Rejestracja: 03 Mar 2008, 21:49
Miejscowość: Tuszyn [pod Łodzią]

Postwitos | 19 Maj 2020, 19:25

Dziękujemy :)
witos
 

PostPaweł Baran | 26 Maj 2020, 08:44

Niebo w ostatnim tygodniu maja 2020 roku
2020-05-26. Ariel Majcher
Kończy się piąty miesiąc roku i już tylko przez 4 tygodnie dzień będzie się wydłużać, a potem zacznie skracać. Wraz z końcem miesiąca z wieczornego nieba znika planeta Wenus, a jeszcze przed pierwszym dniem lata zniknie z niego planeta Merkury i zachodnia część nieboskłonu pozostanie bez jasnych ciał Układu Słonecznego przez kilka miesięcy, aż do późnej jesieni, gdy dotrą tam planety Jowisz i Saturn. Na razie dwie największe planety krążące wokół Słońca można obserwować na niebie porannym, gdzie powoli szykują się do lipcowych opozycji. Z coraz większego dystansu towarzystwa obu planetom dotrzymuje coraz jaśniejszy Mars. Na wieczornym niebie rozgościł się już Księżyc, który zacznie tydzień niedaleko Merkurego i Wenus, podążając w kierunku pary planety Jowisz-Saturn, ale dogoni je dopiero za kilkanaście dni. Natomiast do końca bieżącego tygodnia Srebrny Glob przejdzie przez I kwadrę. Oczywiście nie należy zapominać o sezonie na obłoki srebrzyste i zjawisko łuku okołohoryzontalnego, dwóch dość rzadkich zjawisk (zwłaszcza drugie z nich), widocznych u nas tylko od połowy maja do końca lipca.
Planetę Wenus można jeszcze wypatrzeć w pierwszym dniach tygodnia zaraz po zachodzie Słońca bardzo nisko nad północno-zachodnim widnokręgiem. 3 czerwca Wenus przejdzie przez koniunkcję dolną ze Słońcem i przeniesie się na niebo poranne. Jednak tam póki co ekliptyka jest nachylona niekorzystnie i do wyłonienia się Wenus z zorzy porannej trzeba poczekać do lipca. Ominie nas tym samym najciekawszy okres widoczności porannej, gdy tarcza Wenus jest największa i jednocześnie najcieńsza. Warto zatem wykorzystać jeszcze te ostatnie dni na odnalezienie planety, której tarcza ma obecnie średnicę ponad 55″ i fazę zaledwie 2%. Do przekonania się o tym naocznie wystarczy nawet najmniejsza lornetka. Jednak odnalezienie Wenus jest już trudne: planeta godzinę po zachodzie Słońca w poniedziałek 25 maja znajdowała się na wysokości 2,5 stopnia, dobę później — już o stopień niżej, zaś w środę 27 maja — na wysokości 0,5 stopnia.
Nieco wyżej po nieboskłonie wędruje planeta Merkury. Ta z kolei 4 czerwca osiągnie maksymalną elongację wschodnią, wynoszącą 24°. Merkury godzinę po zachodzie Słońca zajmuje pozycję na wysokości ponad 6°, a w trakcie tygodnia jasność planety spadnie z -0,3 magnitudo w poniedziałek do +0,3 w niedzielę. W tym samym czasie tarcza planety zwiększy średnicę z 6,5 do 7,5 sekundy kątowej i zmniejszy fazę z 59 do 45%. Merkurego można wykorzystać, jako wskazówkę do odnalezienia Wenus: druga planeta od Słońca znajduje się na niebie na godzinie 4:30 względem pierwszej, kilka stopni od niej.
W poniedziałek 25 maja niedaleko obu planet wędrował powracający na wieczorne niebo Księżyc. Tego wieczora Srebrny Glob prezentował tarczę w fazie 9% i zajmował pozycję 15° na wschód od Merkurego. Kolejnego wieczora Księżyc pozostanie na tle gwiazdozbioru Bliźniąt, wędrując niewiele ponad 5° od Polluksa, najjaśniejszej gwiazdy konstelacji. Faza jego tarczy zdąży urosnąć do 16%.
Środę 27 maja naturalny satelita Ziemi spędzi w gwiazdozbiorze Raka, przecinając północy bok trapezu gwiazd czwartej i piątej wielkości, otaczającego jasną gromadę otwartą gwiazd M44. Do tego dnia tarcza Księżyca zwiększy fazę do 25%, a samą gromadę da się odnaleźć nieco ponad 1° od brzegu księżycowej tarczy.
Ostatnie dni maja Księżyc spędzi w gwiazdozbiorze Lwa i Panny. W czwartek 28 maja i w piątek 29 maja Srebrny Glob odwiedzi najjaśniejszą gwiazdę Lwa, Regulusa. Najpierw znajdzie się niecałe 10° na północny zachód od niej, a potem 6° na wschód, prezentując tarczę w fazie odpowiednio 36 i 47%.
W nocy z 29 na 30 maja Księżyc przejdzie przez I kwadrę, a do wieczora jego faza zdąży zwiększyć się do prawie 60%. Jakieś 8° nad nim znajdzie się Denebola, druga co do jasności i najbardziej na wschód wysunięta gwiazda głównej figury Lwa. Ostatniego wieczora tego tygodnia Srebrny Glob wejdzie już do gwiazdozbioru Panny i w fazie około 70% zbliży się na 7° do Porrimy, jednej z jaśniejszych gwiazd tej konstelacji.
Para planet Jowisz-Saturn pokazuje się na nieboskłonie już około północy i do godziny pokazanej na mapce dotrą do południowej części nieboskłonu, wznosząc się na wysokości mniej więcej 15°. Obie planety poruszają się już ruchem wstecznym, a obecnie dzieli je dystans 5°. Jasność Jowisza do końca tygodnia zwiększy się do -2,6 wielkości gwiazdowej, przy tarczy o średnicy 45″. Druga z planet świeci blaskiem +0,4 magnitudo, a jej tarcza ma średnicę 18″. Maksymalna elongacja Tytana, największego księżyca Saturna, tym razem zachodnia, przypada we wtorek 26 maja.
• 25 maja, godz. 2:16 – wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 25 maja, godz. 2:18 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 25 maja, godz. 2:22 – zejście Europy z tarczy Jowisza,
• 29 maja, godz. 2:32 – wyjście Kallisto zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 31 maja, godz. 3:36 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 1 czerwca, godz. 0:02 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 1 czerwca, godz. 0:50 – Io chowa się w cień Jowisza, 17″ na zachód od brzegu tarczy planety (początek zaćmienia),
• 1 czerwca, godz. 1:56 – wejście Europy na tarczę Jowisza i jednoczesne wyjście Ganimedesa z cienia planety 6″ na zachód od tarczy Jowisza (koniec zaćmienia),
• 1 czerwca, godz. 2:24 – Ganimedes chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 1 czerwca, godz. 2:50 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 1 czerwca, godz. 4:04 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia).
Szczególnie warto zwrócić uwagę na noc z 31 maja na 1 czerwca. Początkowo widoczne wtedy będą trzy księżyce galileuszowe: Kallisto daleko na wschód od Jowisza, Europa po stronie wschodniej oraz Io po stronie zachodniej (Ganimedes zanurzony w cieniu swojej planety macierzystej i wędrujący kilka sekund kątowych od Io). Już od wschodu układu Jowisza po jego tarczy wędruje cień Europy. W trakcie nocy najpierw Io schowa się w cień Jowisza i wtedy widoczne pozostaną dwa księżyce po stronie wschodniej, a potem jednocześnie Europa wejdzie na tarczę planety, a Ganimedes wyjdzie z jej cienia i dalej pozostaną dwa widoczne księżyce: Kallisto daleko po stronie wschodniej i Ganimedes tuż przy tarczy, na zachód od niej. Jakby tego było mało pół godziny później Ganimedes schowa się za tarczę Jowisza, pozostawiając samotną Kallisto. Ale jeszcze przed wschodem Słońca Io wyjdzie zza tarczy Jowisza i po stronie wschodniej pokaże się drugi księżyc.
Animacja pokazuje położenie Księżyca oraz planet Wenus i Merkury w ostatnim tygodniu maja 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Księżyca w ostatnich dniach maja 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie planet Jowisz, Saturn i Mars w ostatnim tygodniu maja 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w ostatnim tygodniu maja 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w ostatnim tygodniu maja 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w ostatnim tygodniu maja 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w ostatnim tygodniu maja 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 26 Maj 2020, 08:46

Spojrzenie w czerwcowe niebo 2020
2020-05-25
Czerwiec to czas najkrótszych nocy oraz pięknych świtów i zmierzchów, dogodnych dla obserwacji nieba i ostatnich wiosennych spacerów. Mamy zatem krótkie ciepłe noce, które co prawda nie sprzyjają obserwacjom astronomicznym, ale są cenne dla miłośników nieba.
Tegoroczne astronomiczne lato rozpocznie się nocną porą, w sobotę 20 czerwca o godz. 23:44, gdy Słońce w swej rocznej wędrówce po ekliptyce oddali się najbardziej na północ od równika niebieskiego, osiągając punkt przesilenia letniego, zwany też punktem Raka. W tym dniu w Krakowie Słońce - w chwili przejścia przez południk - góruje nad horyzontem na wysokości prawie 63 i pół stopnia. Wzejdzie tego dnia o godz. 4:30, a zajdzie o 20:53, zatem dzień będzie trwał 16 godzin i 23 minuty; będzie to najdłuższy dzień (i najkrótsza noc) tego roku, dzień ten będzie dłuższy od najkrótszego dnia w Krakowie aż o 8 godzin i 18 minut.
Słońce
Najwcześniej Słońce wzejdzie już w dniu 15 czerwca (godz. 4:30), i takich wczesnych wschodów Słońca będziemy doświadczać przez 8 kolejnych dni. Najpóźniej zajdzie 19 czerwca (godz. 20:53), i tak późnych zachodów Słońca będzie aż 12. Dni, w których Słońce będzie najdłużej nad horyzontem, doświadczymy przez cały tydzień od 17 do 24 czerwca. W tym też okresie, na św. Jana (24 VI), często padają obfite deszcze. Po tegorocznej suchej wiośnie być może także się pojawią. Na Dzień Dziecka Słońce wzejdzie o godz. 4:36, a zajdzie o 20:41, dzień ten będzie trwał 16 godzin i 5 minut; będzie jeszcze krótszy o 18 minut od najdłuższego dnia roku. Natomiast ostatniego czerwca Słońce wzejdzie 4:34 i schowa się pod horyzontem o godzinie 20:53. Ten dzień będzie już niezauważalnie krótszy od najdłuższego dnia roku - o 4 minuty.
Aktywność magnetyczna Słońca w czerwcu będzie na niskim poziomie, jedynie co nieco podwyższona w ostatniej dekadzie miesiąca. Pamiętajmy, iż obserwacje plam na Słońcu prowadzimy wyłącznie przy zastosowaniu odpowiednich filtrów spektralnych, lub rzutowanego na ekran obrazu Słońca z lunety. Zainteresowanych takimi obserwacjami naszej gwiazdy zapraszamy (jeśli zniesione zostaną restrykcje związane z pandemią) na dziedziniec Szkoły Podstawowej, obok przebudowywanego Młodzieżowego Obserwatorium Astronomicznego w Niepołomicach, gdzie w pogodne dni będą organizowane specjalne pokazy Słońca. Ponadto w niedzielę 21 VI wystąpi obrączkowe zaćmienie Słońca (początek o świcie w Afryce, potem kolejno w południowo-wschodniej Europie, Azji i w Mikronezji, u nas niewidoczne).
Księżyc
Księżyc powita lato w nowiu. Bardzo krótkie, ale bezksiężycowe noce będziemy mieli na przełomie 3 i 4 tygodnia czerwca, a kolejność faz Księżyca będzie następująca: pełnia - 5 VI o godz. 21:12, ostatnia kwadra – 13 VI o godz. 08:24, nów – 21 VI o 8:41 i pierwsza kwadra - 28 VI o 10:16. W perygeum (najbliżej Ziemi) będzie Księżyc dwukrotnie: 3 VI o godz. 6 i 30 VI o godz. 4, a w apogeum (najdalej od Ziemi) będzie 15 VI o godz. 3.
W dniu 5 VI wystąpi półcieniowe zaćmienie Księżyca, z maksimum o godz. 20:58, widoczne również w północnej Polsce. Księżyc w tym miesiącu zakryje Wenus (19 VI o godz. 11), będzie to widoczne tylko w Polsce północno-wschodniej. Na poludniu kraju będziemy jednak mogli obserwować na niebie zbliżenie się do siebie tych obiektów, a także wcześniejsze zbliżenie Księżyca do Jowisza (8 VI) i dzień później do Saturna (9 VI), a także do Marsa (14 VI, po północy).
Widoczność planet
Merkurego znajdziemy do końca wiosny czerwcowej, nisko na wieczornym niebie, tuż po zachodzie Słońca. Najlepsze warunki do jego obserwacji przypadają na pierwszy tydzień miesiąca. Z nastaniem lata skryje się nam w promieniach słonecznych, by pojawić się na porannym niebie po 10 lipca.
Wenus pojawi się w drugim tygodniu miesiąca na niebie jako Gwiazda Poranna, ale bardzo nisko nad horyzontem, poprzedzając co nieco wschód Słońca. Z upływem dni będzie coraz wcześniej poprzedzać wschód naszej gwiazdy, aż do stycznia 2021 roku.
Mars dostępny będzie do obserwacji od północy, goszcząc w gwiazdozbiorze Ryb. Jowisz będzie widoczny w czerwcu na niebie już przed północą, w gwiazdozbiorze Strzelca. Wieczorem 8 VI Księżyc zbliży się do tej planety na odległość 2 stopni. Saturna przebywającego w gwiazdozbiorze Koziorożca możemy obserwować już przed północą. Nad ranem 9 VI Księżyc zbliży się do niego na odległość 3 stopni.
Uran gości w gwiazdozbiorze Barana, widoczny jest nisko nad wschodnim horyzontem, krótko aż do świtu. Neptuna przebywającego w Wodniku można obserwować również na wschodnim niebie, w drugiej połowie nocy. Do tej planety 13 VI tuż po północy Księżyc zbliży się na odległość 4 stopni. Aby jednak dostrzec te dwie ostatnie planety gołym okiem, trzeba mieć sokoli wzrok.
Inne zjawiska
W dniach 22-23 VI będzie możliwość zliczania meteorów z czerwcowego roju Bootydów (wylatujących z radiantu położonego w gwiazdozbiorze Wolarza). Maksimum ich aktywności przypada na 28 VI, a Księżyc w pierwszej kwadrze będzie wówczas skutecznie przeszkadzał w wieczornych obserwacjach.
Oby pogoda nam dopisywała. Zaś z drugiej strony, nasuwa się takie staropolskie przysłowie: „W początku lata poranne grzmoty są zapowiedzią rychliwej słoty". Wobec takich prognoz, życzę Państwu, u progu zbliżających się wakacji i nadchodzącego sezonu urlopowego, samych słonecznych i ciepłych dni z jak najmniejszą ilością burz.

Adam Michalec
MOA W Niepołomicach, 3 maja 2020
Opracowanie: Elżbieta Kuligowska
Na zdjęciu: Niebo nad Krakowem, 25 maja 2020 r., po godzinie 21:00. Źródło: Stellarium.
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/sp ... niebo-2020
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Spojrzenie w czerwcowe niebo 2020.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 26 Maj 2020, 08:56

Raczej myślę, że te podziękowania nie są dla mnie, tylko dla Autora Ariel Majcher za trud, który wkłada byśmy mieli i wiedzieli, co się dzieje ciekawego na niebie. Ja zaś dodaje tylko po to by potrzymać Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny po Ś.P Koledze. Robercie Bodzoń. Nie chcę żadnych zasług przyznawać sobie. :roll: 8)
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 03 Cze 2020, 07:59

Niebo w pierwszym tygodniu czerwca 2020 roku
2020-06-02. Ariel Majcher
Przed nami szósty miesiąc 2020 roku z najdłuższymi dniami i najkrótszymi nocami. 20 czerwca Słońce przejdzie przez najbardziej na północ wysunięty punkt swojej drogi na niebie i zacznie się astronomiczne lato. A w trzeciej dekadzie miesiąca zacznie się trwający pół roku proces skracania się dnia i wydłużania nocy. Wydarzeniem czerwca jest dzienne zakrycie Wenus przez Księżyc, do którego dojdzie 19 czerwca przed południem naszego czasu. W trakcie zjawiska Wenus i Księżyc znajdą się 23° na zachód od Słońca i przy ich szukaniu należy wystrzegać się patrzenia na Słońce.
Natomiast w pierwszym tygodniu czerwca głównym aktorem nocnego nieba stanie się Księżyc, który w piątek 5 czerwca przejdzie przez pełnię, okraszoną drugim już w tym roku półcieniowym zaćmieniem Księżyca. Wieczorem o zmierzchu można obserwować planetę Merkury. Ta w czwartek 4 czerwca osiągnie maksymalną elongację wschodnią, wynoszącą 24°. Dzień wcześniej planeta Wenus przejdzie przez koniunkcję dolną ze Słońcem, a zatem jest teraz niewidoczna. Zaś w drugiej części nocy coraz lepiej widoczne są planety Jowisz, Saturn i Mars.
Pierwsza planeta od Słońca jest teraz całkiem daleko od naszej gwiazdy macierzystej. W czwartek 4 czerwca oddali się od niej na prawie 24°, osiągając większą elongację, niż w lutym. I to o całe 6°. Niestety nachylenie ekliptyki jest już gorsze, aniżeli miało to miejsce na przełomie zimy i wiosny, stąd godzinę po zachodzie Słońca Merkury zajmie pozycję na wysokości niewiele przekraczającej 6°. Planeta wędruje obecnie przez północno-zachodni fragment gwiazdozbioru Bliźniąt, niedaleko miejsca, przez które Słońce przechodzi na samym początku lata. Pod koniec tygodnia Merkury zbliży się na mniej niż 1° do Mebsuty, jednej z jaśniejszych gwiazd Bliźniąt, oznaczanej na mapach nieba grecką literą ε.
Tak samo jak w przypadku planety Wenus podczas elongacji wschodniej Merkury zbliża się do Ziemi, a to oznacza rosnące rozmiary tarczy i malejącą fazę. Niestety, inaczej niż dla Wenus oznacza to również spadek jasności planety. Od poniedziałku 1 czerwca do niedzieli 7 czerwca jasność Merkurego zmniejszy się z +0,3 do +0,9 magnitudo, w tym samym czasie jego tarcza zwiększy średnicę z 8 do 9 sekund kątowych, zaś faza spadnie z 43 do 31%.
Naturalny satelita Ziemi w najbliższych dniach zdominuje nocne niebo, mając przez cały tydzień fazę bliską pełni. W tym czasie Księżyc przemierzy odcinek swojej orbity od gwiazdozbioru Panny, poprzez Wagę, Skorpiona i Wężownika do Strzelca. Dokładnie przez pełnię Księżyc przejdzie w piątek 5 czerwca po godzinie 21 naszego czasu i w tym momencie jego tarcza zahaczy o półcień Ziemi.
Jednak zanim to nastąpi Księżyc zaczął tydzień i miesiąc w zachodniej części gwiazdozbioru Panny, jakieś 6° od Porrimy, gwiazdy oznaczanej na mapach nieba grecką literą γ, prezentując tarczą oświetloną w 70%. Dobę później faza Księżyca zwiększy się do 80%, a jego tarcza zbliży się na około 8° do Spiki, najjaśniejszej gwiazdy Panny.
Noc ze środy 3 czerwca na czwartek 4 czerwca Księżyc spędzi w centrum gwiazdozbioru Wagi, niedaleko linii, łączącej dwie najjaśniejsze gwiazdy tej konstelacji, czyli Zuben Eschamali i Zuben Elgenubi. O godzinie podanej na mapce dla tego dnia księżycowa tarcza pokaże tarczę w fazie 95%, mniej więcej 4° od drugiej z wymienionych gwiazd.
Kolejną noc Srebrny Glob ma zarezerwowane na odwiedziny gwiazdozbioru Skorpiona. Tej nocy do jego pełni zostanie niecała doba i jego tarcza będzie oświetlona w 99%. Księżyc przetnie najbardziej na północ wysuniętą część konstelacji Skorpiona, a zaledwie 4′ na południe od brzegu księżycowej tarczy znajdzie się gwiazda Graffias, czyli β Sco. Jest to jedna z jaśniejszych gwiazd Skorpiona, o jasności obserwowanej +2,5 magnitudo i jednocześnie jest to jedna z ciekawszych gwiazd dla miłośników astronomii. Jest to układ podwójny o separacji składników 14″. A zatem już lornetka wystarczy, aby się o tym przekonać.
W nocy z piątku 5 czerwca na sobotę 6 czerwca Księżyc przejdzie przez pełnię, wędrując przy tym przez środek zodiakalnej części Wężownika. Pełnia przypada o godzinie 21:12 naszego czasu i w tym samym momencie Srebrny Glob przetnie półcień Ziemi, czyli obszar, w którym Słońce jest częściowo przesłonięte przez naszą planetę. Niestety jest to płytkie zaćmienie, jego faza maksymalna, która nastąpi o godzinie 21:26 i wyniesie ledwie 57%. Natomiast wschód Księżyca w środkowej Polsce będzie miał miejsce około godziny 20:40, a zachód Słońca — o 20:56. A zatem całe zjawisko zajdzie u nas przy wschodzie Księżyca na jasnym jeszcze niebie, tuż po zachodzie Słońca, a w północno-zachodnim krańcu Polski jeszcze przed jego zachodem. Stąd raczej nie należy się spodziewać widocznych efektów. Całe zjawisko zobaczą mieszkańcy okolic basenu Oceany Indyjskiego oraz na Antarktydzie.
Tydzień Księżyc zakończy w zachodniej części gwiazdozbioru Strzelca, mniej więcej 4° na zachód od gwiazdy Kaus Australis (λ Sgr), czyli najbardziej na północ wysuniętej gwiazdy głównej figury konstelacji, a jego faza spadnie do 98%. Tej nocy Srebrny Glob zakryje kompleks Mgławicy Laguna (M8) i związaną z nią gromadę otwartą gwiazd NGC 6530. Niestety silny blask Księżyca spowoduje, że mgławic na pewno nie da się dostrzec. Również gwiazdy gromady otwartej napotkają kłopoty z pokonaniem księżycowej łuny.
Na pograniczu gwiazdozbiorów Strzelca i Koziorożca swoje pętle na niebie kreślą planety Jowisz i Saturn. Obecnie dystans między nimi trochę przekracza 5°. Do opozycji obu planet pozostał niewiele ponad miesiąc, stąd obie planety jaśnieją i zwiększają średnicę kątową. Szczególnie widać to w przypadku Jowisza. Do końca tygodnia jasność największej planety Układu Słonecznego przekroczy -2,6 wielkości gwiazdowej, a jej tarcza zwiększy średnicę powyżej 46″. Saturn jest mniejszy i jest dalej, a zatem 300 milionów kilometrów, o które zmienia się odległość między nami a Saturnem w ciągu roku ma mniejszy wpływ na wygląd tarczy tej planety. Dlatego jasność i średnica kątowa Saturna zmienia się znacznie mniej. Pod koniec tygodnia jasność Saturna przekroczy +0,4 wielkości gwiazdowej, a jego tarcza ma już średnicę 18″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem wschodnia, przypada w środę 3 czerwca.
W układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 1 czerwca, godz. 0:02 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 1 czerwca, godz. 0:50 – Io chowa się w cień Jowisza, 17″ na zachód od brzegu tarczy planety (początek zaćmienia),
• 1 czerwca, godz. 1:56 – wejście Europy na tarczę Jowisza i jednoczesne wyjście Ganimedesa z cienia planety 6″ na zachód od tarczy Jowisza (koniec zaćmienia),
• 1 czerwca, godz. 2:24 – Ganimedes chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 1 czerwca, godz. 2:50 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 1 czerwca, godz. 4:04 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 4 czerwca, godz. 1:33 – minięcie się Ganimedesa (N) i Europy w odległości 3″, 166″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 5 czerwca, godz. 23:30 – od wschodu Jowisza cień Kallisto na tarczy planety (w I ćwiartce),
• 6 czerwca, godz. 0:08 – zejście cienia Kallisto z tarczy Jowisza,
• 6 czerwca, godz. 3:19 – minięcie się Io (N) i Europy w odległości 3″, 92″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 6 czerwca, godz. 4:46 – wejście Kallisto na tarczę Jowisza,
• 8 czerwca, godz. 2:34 – Ganimedes chowa się w cień Jowisza 40″ na zachód od tarczy planety (początek zakrycia),
• 8 czerwca, godz. 2:36 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 8 czerwca, godz. 2:44 – Io chowa się w cień Jowisza 17″ na zachód od tarczy planety (początek zakrycia),
• 8 czerwca, godz. 4:14 – wejście Europy na tarczę Jowisza.
Planeta Mars wędruje przez gwiazdozbiór Wodnika i oddaliła się od pary planet Jowisz-Saturn na ponad 45°. Mars jest drugą z planet Układu Słonecznego, po Merkurym, z największą amplitudą zmian jasności, jest także drugą z planet Układu Słonecznego, tym razem po Wenus, z największą amplitudą zmian średnicy kątowej. W pobliżu opozycji, a tak jest w tym roku, gdy odległość między Marsem a Ziemią najpierw szybko zmniejsza się, a potem równie szybko rośnie, a w ślad za tym idzie szybkie tempo zmian jasności i średnicy kątowej planety. Obecnie jesteśmy przed opozycją Marsa, a zatem jego jasność i średnica kątowa szybko rośnie. W niedzielę 7 czerwca jasność Marsa przekroczy -0,1 wielkości gwiazdowej, a tarcza planety osiągnie średnice 10″.
Czerwona Planeta przesuwa się na razie szybko po niebie, w ciągu siedmiu dni pokonuje ona 5°. W tym tygodniu Mars przemieszcza się nieco na południe od linii, łączącej gwiazdy λ i φ Aquarii. W niedzielę 7 czerwca planeta przejdzie niecałe 2° na południe od drugiej z wymienionych gwiazd.
Jak na pewno czytelnicy tego cyklu pamiętają, niedaleko gwiazdy φ Aqr znajduje się planeta Neptun. Mars minie ją w przyszłym tygodniu w odległości 100 minut kątowych, a dodatkowo podczas tego największego zbliżenia 3,5 stopnia pod oboma planetami przejdzie Księżyc w ostatniej kwadrze. Niestety jasność nieba w Polsce nie pozwala obecnie na dostrzeżenie ostatniej planety Układu Słonecznego. Niebo odpowiednio ciemne, z Neptunem na odpowiedniej wysokości można spotkać na południe od Polski, mniej więcej na południe od równoleżnika 45°.
Animacja pokazuje położenie Merkurego w pierwszym tygodniu czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
Mapka pokazuje położenie Księżyca w pierwszym tygodniu czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
Mapka pokazuje położenie planet Jowisz, Saturn i Mars w pierwszym tygodniu czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu czerwca 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu czerwca 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu czerwca 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu czerwca 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 09 Cze 2020, 07:41

Niebo w drugim tygodniu czerwca 2020 roku
2020-06-09. Ariel Majcher
W najbliższych dniach wciąż głównym aktorem nocnego nieba pozostanie Księżyc, jednak minął już on pełnię i dąży do ostatniej kwadry, a zatem każdej kolejnej nocy jego blask stanie się wyraźnie mniejszy. Srebrny Glob zacznie tydzień blisko pary planet Jowisz-Saturn, a skończy blisko planety Mars. Niedaleko Marsa jest także planeta Neptun, ale niskie jeszcze położenie tej planety nad widnokręgiem i jasne tło nieba uniemożliwia jej obserwacje na naszych szerokościach geograficznych. Neptuna można na razie obserwować bliżej równika (gdzieś od równoleżnika 40°N) i na półkuli południowej. Natomiast na niebie wieczornym szybko pogarsza się widoczność planety Merkury. Można ją próbować dostrzec na początku tygodnia, ale nie jest to sprawa prosta, ponieważ mimo rosnącej średnicy tarczy planety malejąca faza spowoduje znaczny spadek jej jasności i idącymi za tym coraz większymi kłopotami Merkurego z przebiciem się przez zorzę wieczorną. Oczywiście warto pamiętać o sezonie na obłoki srebrzyste i łuk okołohoryzontalny.
Planeta Merkury jest już po maksymalnej elongacji i zbliża się do Słońca, dążąc do koniunkcji dolnej 1 lipca. Planeta wędruje obecnie przez środek gwiazdozbioru Bliźniąt, poruszając się między świecącą z jasnością obserwowaną +3 magnitudo Mebsutą (ε Gem) a słabszą o 1 mag Mekbudą (ζ Gem). Obie gwiazdy mogą mieć trudności z wyłonieniem się z zorzy wieczornej, stąd znacznie lepszą wskazówką do szukania Merkurego jest para znacznie jaśniejszych i świecących wyżej gwiazd Kastor i Polluks. Obie gwiazdy są łatwo widoczne tuż po zmierzchu, a Merkury wędruje mniej więcej 12° pod nimi.
Niestety planeta znajduje się bardzo nisko: godzinę po zachodzie Słońca na wysokości od 4° na początku tygodnia do 2° pod jego koniec. W tym czasie jasność planety obniży się z +1 magnitudo w poniedziałek 8 czerwca do +1,7 w niedzielę 14 czerwca, tarcza planety zwiększy średnicę z 9 do 10″, natomiast faza spadnie z 29 do 18%.
Księżyc powoli przenosi się na niebo poranne i każdej kolejnej nocy świeci słabiej. Pełnia Księżyca przypadła w zeszły piątek po godzinie 21 naszego czasu i w najbliższych dniach Srebrny Glob podąży ku ostatniej kwadrze, przez którą przejdzie w sobotę 13 czerwca przed 8:30. Nachylenie ekliptyki do wschodniego porannego widnokręgu jest teraz niekorzystne, stąd Księżyc przez cały tydzień w nocy pokaże się nisko nad widnokręgiem.
W nocy z poniedziałku 8 czerwca na wtorek 9 czerwca naturalny satelita Ziemi dotarł na pogranicze gwiazdozbiorów Strzelca i Koziorożca, prezentując tarczę w fazie 88%. Jak wiadomo w tym samym regionie nieba znajdują się planety Jowisz i Saturn, które dzieli dystans 5°. O godzinie podanej na mapce dla tego dnia Księżyc wędrował jakieś 4° na południe od Saturna.
Obie planety coraz bardziej zbliżają się do lipcowych opozycji i ich blask rośnie. Jasność Jowisza wynosi obecnie -2,6 wielkości gwiazdowej, przy tarczy o średnicy 46″. Jasność Saturna jest o prawie 3 magnitudo mniejsza, a jego tarcza ma średnicę 18″. Maksymalna elongacja Tytana, największego księżyca Saturna, tym razem zachodnia, przypada w czwartek 11 czerwca.
W układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 8 czerwca, godz. 2:34 – Ganimedes chowa się w cień Jowisza 40″ na zachód od tarczy planety (początek zakrycia),
• 8 czerwca, godz. 2:36 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 8 czerwca, godz. 2:44 – Io chowa się w cień Jowisza 17″ na zachód od tarczy planety (początek zakrycia),
• 8 czerwca, godz. 4:14 – wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 8 czerwca, godz. 23:58 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 9 czerwca, godz. 0:48 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 9 czerwca, godz. 2:16 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 9 czerwca, godz. 3:06 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 10 czerwca, godz. 0:18 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 10 czerwca, godz. 1:42 – wyjście Europy zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 15 czerwca, godz. 1:49 – minięcie się Europy (N) i Kallisto w odległości 16″, 72″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza.
W kolejnych nocach Księżyc przejdzie przez gwiazdozbiory Koziorożca i Wodnika, które nie obfitują w jasne gwiazdy. W nocy ze środy 10 czerwca na czwartek 11 czerwca Księżyc pokaże tarczę w fazie około 70%, a 3° na północny wschód od niego znajdzie się para dość jasnych gwiazd z północno-wschodniej części tej konstelacji: Nashira i Deneb Algiedi.
Dwie noce później naturalny satelita Ziemi dotrze na pogranicze gwiazdozbiorów Wodnika, Ryb i Wieloryba, a jego tarcza pokaże się oświetlona prawie dokładnie w połowie. 3,5 stopnia nad nią widoczna będzie coraz jaśniejsza planeta Mars, natomiast nieco ponad 1,5 stopnia nad Marsem jest planeta Neptun. Niestety jasność tła nieba oraz niskie położenie nad widnokręgiem spowoduje, że Neptuna nie da się dostrzec. Natomiast planeta Mars jest łatwo widoczna gołym okiem, gdyż jej jasność przekroczyła już 0 magnitudo i cały czas rośnie. Do końca tygodnia blask Marsa osiągnie -0,2 wielkości gwiazdowej, a jego tarcza przekroczy średnicę 10″. O godzinie podanej na mapce Mars wznosi się na wysokości niecałych 15°.
Tydzień Księżyc skończy na pograniczu gwiazdozbiorów Ryb i Wieloryba, w fazie 43%, niewiele ponad 10° na wschód od Marsa.
Animacja pokazuje położenie Merkurego w drugim tygodniu czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Księżyca oraz planet Jowisz, Saturn i Mars w drugim tygodniu czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu czerwca 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu czerwca 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu czerwca 2020 roku3.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 16 Cze 2020, 07:56

Niebo w trzecim tygodniu czerwca 2020 roku
2020-06-16. Ariel Majcher
W drugiej części czerwca noce upłyną prawie bez obecności Księżyca na nocnym niebie. Obecnie Srebrny Glob dąży do nowiu, przez który przejdzie w niedzielę 21 czerwca, ale nachylenie ekliptyki jest nadal niekorzystne, a Księżyc jest dodatkowo na południe od niej. To wszystko sprawi, że naturalny satelita Ziemi jest widoczny słabo, niewiele przed wschodem Słońca i to tylko w pierwszej części tygodnia. Nów zostanie okraszony obrączkowym zaćmieniem Słońca. Po zniknięciu Wenus na zachodnim nieboskłonie dzieje się niewiele, za to w południowo-wschodniej i południowej stronie widnokręgu można obserwować planety Jowisz, Saturn i Mars, które powoli szykują się do opozycji.
W sobotę 20 czerwca, o godzinie 23:43 naszego czasu, Słońce przejdzie przez najbardziej na północ wysunięty punkt ekliptyki i tym samym na naszej półkuli Ziemi zacznie się astronomiczne lato. Niestety oznacza to też koniec procesu wydłużania się dnia i skracania nocy, i początek trwającego pół roku procesu odwrotnego: wydłużania się nocy i skracania dnia. Prawie w tym samym momencie Księżyc przejdzie przez nów, zasłaniając tarczę słoneczną. Fakt ten na wąskim pasku Ziemi, od Afryki, poprzez południową Azję, aż do Pacyfiku da się dostrzec, jako obrączkowe zaćmienie Słońca. W dużej części południowo-wschodniej Europy i w większości Azji dojdzie do częściowego zaćmienia Słońca. W Polsce zjawisko będzie widoczne tylko na południe od linii Wetlina – Czarna Góra. W tym skrawku Polski około godziny 7:40 Księżyc przesłoni na chwilę Słońce, ale nie da się tego dostrzec bez teleskopu, gdyż faza tego zaćmienia będzie mniejsza od 1%.
Najbliższe dni Księżyc spędzi na pograniczu gwiazdozbiorów Wieloryba, Ryb, Barana i Byka, zbliżając się powoli do nowiu i do linii widnokręgu. Dodatkowo Księżyc wędruje teraz pod ekliptyką, co dodatkowo obniża jego wysokość nad horyzontem. W tych obszarach nieba blisko ekliptyki nie ma jasnych gwiazd. A te, które tam są zginą w zorzy porannej. Dlatego w najbliższym sąsiedztwie Księżyca raczej nie uświadczy się gwiazd. W poniedziałek 15 czerwca jego tarcza pokazywała fazę 33%, a 22° na wschód od niego znajdowała się planeta Mars. W kolejnych dniach sierp Księżyca stanie się stopniowo coraz cieńszy, aż w czwartek 18 czerwca jego sierp zwęzi się do 10%. Tego ranka Srebrny Glob wzejdzie 1,5 godziny przed Słońcem, a do godziny pokazanej na mapce dla tego dnia zdąży się wznieść na zaledwie 3,5 stopnia. Dlatego aby mieć szansę na jego odnalezienie trzeba mieć nisko odsłonięty widnokrąg.
19 czerwca Księżyc zbliży się o kilkanaście kolejnych stopni do Słońca, jeszcze bardziej zmniejszając fazę i wschodząc jeszcze później. Tego ranka Srebrny Glob pojawi się na nieboskłonie niewiele ponad godzinę przed Słońcem, a do jego wschodu zdąży się wznieść na około 8°. Jakieś 3° na prawo od niego znajdzie się planeta Wenus, mająca tego dnia jasność -4,3 wielkości gwiazdowej i tarczę o średnicy 52″ i fazie 8%. Z upływem dnia Księżyc zbliży się do Wenus, aż kilkanaście minut po godzinie 10 dojdzie do zakrycia planety przez naturalnego satelitę Ziemi. W tym momencie oba ciała niebieskie osiągną wysokość 55°, prawie górując nad widnokręgiem. Jeszcze przed godziną 11 Wenus pojawi się ponownie tuż obok ciemnej tarczy Księżyca, którego tarcza pokaże fazę 4%. Całe zjawisko zajdzie nieco ponad 22° na zachód od Słońca, gdy wszystkie trzy ciała niebieskie znajdą się wysoko nad horyzontem. Przez co obserwacja zjawiska będzie bardzo trudna, ale w teleskopach powinno dać się dostrzec zjawisko. Polska znajdzie się blisko , stąd im bliżej gór, tym zjawisko potrwa krócej, a niewiele na południe od naszych granic dojdzie do brzegowego zakrycia Wenus.
Para planet Jowisz-Saturn porusza się ruchem wstecznym, niewiele ponad 5° od siebie, na pograniczu gwiazdozbiorów Strzelca i Koziorożca. Obie planety wędrują nisko nad widnokręgiem, nie wznosząc się wyżej, niż kilkanaście stopni nad widnokręgiem. Jowisz góruje około 2:30, zaś Saturn — 22 minuty później. Jasność Jowisza do końca tygodnia urośnie do -2,7 wielkości gwiazdowej, a jego tarcza — do 37″. Natomiast Saturn ma teraz jasność +0,3 wielkości gwiazdowej, przy tarczy o średnicy 18″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem zachodnia, przypada w piątek 19 czerwca.
W układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 15 czerwca, godz. 1:49 – minięcie się Europy (N) i Kallisto w odległości 16″, 72″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 16 czerwca, godz. 1:54 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 16 czerwca, godz. 2:34 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 16 czerwca, godz. 4:10 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 16 czerwca, godz. 23:06 – Io chowa się w cień Jowisza 13″ na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 16 czerwca, godz. 23:52 – Europa chowa się w cień Jowisza 21″ na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 17 czerwca, godz. 2:02 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 17 czerwca, godz. 4:02 – wyjście Europy zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 17 czerwca, godz. 22:40 – od wschodu Jowisza Io na tarczy planety (w I ćwiartce),
• 17 czerwca, godz. 23:18 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 18 czerwca, godz. 22:35 – od wschodu Jowisza cień Ganimedesa na tarczy planety (w I ćwiartce),
• 18 czerwca, godz. 22:58 – wejście Ganimeedesa na tarczę Jowisza,
• 18 czerwca, godz. 23:52 – zejście cienia Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 19 czerwca, godz. 2:22 – zejście Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 21 czerwca, godz. 1:01 – minięcie się Io (N) i Europy w odległości 3″, 115″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza.

Planeta Mars wędruje przez pogranicze gwiazdozbiorów Wodnika, Ryb i Wieloryba, w pierwszym z wymienionych gwiazdozbiorów. Czerwona Planeta oddaliła się od pary Jowisz-Saturn już na 55°, lecz ze względu na to, że znajduje się dużo bardziej na północ od nich, wschodzi już 2 godziny po nich. Mars cały czas zbliża się do Ziemi, stąd jego jasność i średnica kątowa rosną. W niedzielę 21 czerwca osiągną, odpowiednio, -0,3 wielkości gwiazdowej oraz 11″. W teleskopach powinno dać się dostrzec fazę tarczy planety, wynoszącą 84%.
Mapka pokazuje położenie Księżyca w trzecim tygodniu czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje pokazuje położenie Księżyca i Wenus 19 czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie planet Jowisz, Saturn i Mars w trzecim tygodniu czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu czerwca 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu czerwca 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu czerwca 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu czerwca 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 24 Cze 2020, 07:53

Niebo w czwartym tygodniu czerwca 2020 roku
2020-06-23.
W pierwszym tygodniu lata na wieczorne niebo powraca Księżyc, który do końca tygodnia przejdzie przez I kwadrę. Jednak po zmierzchu Srebrny Glob nie wzniesie się zbyt wysoko, gdyż ekliptyka zmienia już szybko nachylenie na niekorzystne, a wysokość Księżyca nad widnokręgiem zależy przede wszystkim od jej nachylenia. Z tego względu naturalny satelita Ziemi zniknie z nieboskłonu dość szybko, mimo znacznej już pod koniec tygodnia fazy. Przez większą cześć nocy można obserwować planety Jowisz i Saturn, a dwie godziny po nich wschodzi planeta Mars. Pod koniec tygodnia maksimum swojej aktywności osiągają meteory z corocznego roju Bootydów. W tym roku ich warunki obserwacyjne są dość dobre, mimo Księżyca w I kwadrze. Oczywiście trwa sezon na zjawisko łuku okołohoryzontalnego i obłoków srebrzystych. Warto zatem przyglądać się północnemu nieboskłonowi w nocy i południowemu, gdy Słońce jest najwyżej nad widnokręgiem.
W minioną niedzielę rano Księżyc przeszedł przez nów i w tym tygodniu pojawi się na niebie wieczornym. W trakcie tygodnia Srebrny Glob przejdzie od gwiazdozbioru Bliźniąt, poprzez gwiazdozbiór Raka i Lwa do gwiazdozbioru Panny. W tym czasie jego faza przekroczy I kwadrę, lecz ze względu na niskie położenie nad widnokręgiem Księżyc zajdzie jeszcze w pierwszej połowie nocy.
W poniedziałkowy wieczór można było dostrzec Księżyc tuż po zachodzie Słońca bardzo nisko nad północno-zachodnim widnokręgiem. O godzinie podanej na mapce znajdował się zaledwie 1° nad horyzontem, prezentując tarczę w fazie 3%. Nieco ponad 6° nad nim świeciła para gwiazd Kastor i Polluks.
Czwartek 25 czerwca zastanie Księżyc w gwiazdozbiorze Lwa, 3,5 stopnia nad Regulusem, najjaśniejszą gwiazdą konstelacji. W tym dniu sierp Księżyca urośnie do 23%, ale mimo sporej już fazy godzinę po zachodzie Słońca jego wysokość nad widnokręgiem spadnie poniżej 20°. Kolejnego wieczora tarcza Srebrnego Globu pokaże fazę 33%, a najbliższą jasną gwiazdą, odległą o 10° stanie się Denebola, druga co do jasności gwiazda Lwa, położona na wschodnim krańcu konstelacji.
Dwa ostatnie dni tygodnia naturalny satelita Ziemi spędzi w gwiazdozbiorze Panny. W niedzielę 28 czerwca kwadrans po godzinie 10 naszego czasu Księżyc przejdzie przez I kwadrę, natomiast do godziny pokazanej na mapce jego faza zwiększy się do 56% i zajmie pozycję 4° od Porrimy, jednej z jaśniejszych gwiazd Panny.
W drugiej części nocy dobrze widoczne są planety Jowisz i Saturn. Obie wschodzą około godziny 22, a południk lokalny przecinają jakieś 5 godzin później. Niestety znajdują się wtedy na wysokości wyraźnie mniejszej od 20&deg. Obie planety są już blisko swoich opozycji, przez które przejdą w lipcu, stąd obie mają duże już średnice kątowe i jasności. Jowisz świeci blaskiem -2,7 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy przekraczającej 47″. Jasność Saturna wynosi +0,2 magnitudo, przy tarczy o średnicy 18″. Maksymalna elongacja Tytana, największego i najjaśniejszego księżyca Saturna, tym razem zachodnia, przypada w sobotę 27 czerwca. Zaś w układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 22 czerwca, godz. 22:20 – od wschodu Jowisza Kallisto na tarczy planety (w I ćwiartce),
• 22 czerwca, godz. 23:24 – zejście Kallisto z tarczy Jowisza,
• 22 czerwca, godz. 23:10 – minięcie się Io (N) i Ganimedesa w odległości 10″, 87″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 23 czerwca, godz. 3:48 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 23 czerwca, godz. 4:20 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 24 czerwca, godz. 1:00 – Io chowa się w cień Jowisza 10″ na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 24 czerwca, godz. 2:28 – Europa chowa się w cień Jowisza 16″ na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 24 czerwca, godz. 3:46 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 24 czerwca, godz. 22:18 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 24 czerwca, godz. 22:46 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 25 czerwca, godz. 0:34 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 25 czerwca, godz. 1:02 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 25 czerwca, godz. 22:12 – od wschodu Jowisza Europa i jej cień na tarczy planety (w IV ćwiartce) oraz wyjście Io zza tarczy planety (koniec zakrycia),
• 25 czerwca, godz. 23:48 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 26 czerwca, godz. 0:30 – wejście cienia Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 26 czerwca, godz. 0:42 – zejście Europy z tarczy Jowisza,
• 26 czerwca, godz. 2:18 – wejście Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 26 czerwca, godz. 3:52 – zejście cienia Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 26 czerwca, godz. 22:21 – minięcie się Ganimedesa (N) i Europy w odległości 9″, 194″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 28 czerwca, godz. 3:12 – minięcie się Io (N) i Europy w odległości 3″, 114″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza.
Co roku w drugiej połowie czerwca promieniują meteory z roju Bootydów, których maksimum aktywności przypada 27 czerwca. Są to bardzo wolne meteory, ich prędkość zderzenia z atmosferą wynosi zaledwie 18 km/s, a zatem ich przeloty trwają zdecydowanie dłużej od innych meteorów, szczególnie od szybkich sierpniowych Perseidów, czy listopadowych Leonidów. Ich aktywność jest zmienna, a w tym roku nie można się spodziewać jakiejś zwiększonej aktywności. Bootydy na naszych szerokościach geograficznych są widoczne dobrze. O godzinie 1 ich radiant znajduje się na wysokości ponad 50° nad zachodnim widnokręgiem, mniej więcej w tym samym miejscu nieba, z którego promieniują styczniowe Kwadrantydy. W tym roku co prawda towarzyszy im Księżyc w I kwadrze, ale zniknie on z nieboskłonu właśnie około godziny 1.
Mapka pokazuje pokazuje położenie Księżyca w czwartym tygodniu czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
Mapka pokazuje pokazuje położenie planet Jowisz, Saturn i Mars w czwartym tygodniu czerwca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
Mapka pokazuje położenie radiantu Bootydów, które promieniują na przełomie czerwca i lipca, z maksimum około 27 czerwca. StarryNight
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu czerwca 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu czerwca 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu czerwca 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu czerwca 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 02 Lip 2020, 08:29

Niebo w pierwszym tygodniu lipca 2020 roku
2020-07-01. Ariel Majcher
Zaczęła się druga połowa roku, przez której większość dzień się skraca, a noc wydłuża. Na razie jednak ten proces jeszcze nie jest szybki, nabierze tempa dopiero w trzeciej dekadzie lipca, gdy Słońce przeniesie się poniżej równoleżnika 20° deklinacji. Słońce nadal wędruje wysoko na niebie i trwa sezon na zjawisko
Głównym aktorem nocnego nieba w najbliższych dniach stanie się Księżyc, który zaczął tydzień w gwiazdozbiorze Panny 8° od Spiki, najjaśniejszej gwiazdy konstelacji, prezentując tarczę w fazie 68%. W kolejnych dniach faza i jasność naturalnego satelity Ziemi jeszcze się zwiększy, aż do pełni w niedzielę 5 lipca.
Kolejne dwie noce Srebrny Glob ma zarezerwowane na odwiedziny gwiazdozbioru Wagi. W nocy z wtorku 30 czerwca na środę 1 lipca jego tarcza miała fazę 78% i wędrowała przez zachodnią część Wagi, 3° od gwiazdy Zuben Elgenubi, drugiej co do jasności, ale oznaczanej na mapach nieba grecką literą α gwiazdą tej konstelacji. Następnej nocy faza księżycowej tarczy urośnie do 87%, a sama tarcza przemieści się do wschodniej części konstelacji, niecałe 7° na zachód od charakterystycznego łuku gwiazd w północno-zachodniej części Skorpiona, z gwiazdami Graffias i Dschubba. Zwłaszcza pierwsza z nich jest warta uwagi, gdyż jest to układ podwójny o separacji składników 14″, a zatem rozdzielany już przez naprawdę niewielki sprzęt optyczny. Dwa razy dalej w tym samym kierunku znajdzie się gwiazda Antares, najjaśniejsza gwiazda Skorpiona.
W nocy z czwartku 2 lipca na piątek 3 lipca Księżyc dotrze do gwiazdozbioru Wężownika, zwiększając przy tym fazę do 93%. Tej nocy Srebrny Glob przejdzie niewiele ponad 5° na północ od Antaresa. Natomiast w nocy z piątku na sobotę jego tarcza w fazie 98% dotrze na pogranicze gwiazdozbiorów Wężownika i Strzelca. 13° prawie dokładnie pod nią znajdzie się tzw. żądło Skorpiona, czyli gwiazdy Shaula i Lesath, które u nas niestety są widoczne tylko w południowej części kraju, bardzo nisko nad linią horyzontu.
Dwie ostatnie noce tego tygodnia Księżyc spędzi w gwiazdozbiorze Strzelca. W nocy z soboty 4 lipca na niedzielę 5 lipca, już w pełni, zobaczymy go około 3° od gwiazdy Nunki. Tej nocy Księżycowi zabraknie 14° do planety Jowisz. Brakujący dystans Srebrny Glob prawie pokona do następnej nocy, w międzyczasie przechodząc przez półcień Ziemi i w nocy z niedzieli 5 lipca na poniedziałek 6 lipca, już w fazie delikatnie zmniejszonej do 99%, przejdzie niecałe 3° na południe od Jowisza. Oczywiście Jowiszowi w odległości 6° towarzyszy planeta Saturn.
Obie planety są już bliskie opozycji. Do opozycji Jowisza zostały dwa tygodnie, zaś do opozycji Saturna — trzy. Dlatego obie planety mają już praktycznie maksymalne jasności i średnice kątowe w tym sezonie obserwacyjnym. Jasność Jowisza przekracza -2,7 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy ponad 47″. Natomiast Saturn świeci blaskiem większym od +0,2 magnitudo, przy tarczy o średnicy 18″. W sobotę 4 lipca Saturn przetnie granicę między Koziorożcem a Strzelcem i od tej pory obie planety będą wędrować przez gwiazdozbiór Strzelca. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem wschodnia, przypada w sobotę 4 lipca.
Natomiast w układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 30 czerwca, godz. 1:40 – minięcie się Io (N) i Ganimedesa w odległości 10″, 77″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 1 lipca, godz. 1:36 – Kallisto chowa się w cień Jowisza 30″ na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 1 lipca, godz. 2:54 – Io chowa się w cień Jowisza 7″ na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 2 lipca, godz. 0:12 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 2 lipca, godz. 0:30 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 2 lipca, godz. 2:28 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 2 lipca, godz. 2:46 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 2 lipca, godz. 23:36 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 2 lipca, godz. 23:56 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 3 lipca, godz. 0:01 – minięcie się Europy (N) i Io w odległości 8″, 1″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 3 lipca, godz. 0:08 – wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 3 lipca, godz. 2:09 – minięcie się Ganimedesa (N) i Io w odległości 11″, 44″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 3 lipca, godz. 2:22 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 3 lipca, godz. 2:56 – zejście Europy z tarczy Jowisza,
• 4 lipca, godz. 1:27 – minięcie się Ganimedesa (N) i Europy w odległości 9″, 196″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza.
Planeta Mars wędruje przez pogranicze gwiazdozbiorów Ryb i Wieloryba, znajdując się na razie w pierwszym z wymienionych gwiazdozbiorów. Czerwona Planeta przebywa obecnie niedaleko charakterystycznego prostokąta gwiazd 4. i 5. wielkości 27, 29, 30 i 33 Psc, wschodząc około godziny 0:30. Planeta również szykuje się do opozycji, jednak przejdzie przez nią dopiero w październiku. Mars dość szybko jaśnieje i zwiększa średnicę kątową. Obecnie jego tarcza ma średnicę przekraczającą 12″ oraz jasność -0,6 wielkości gwiazdowej. Wciąż mała jest faza marsjańskiej tarczy, gdyż wynosi 85%. Ze względu na dużą już średnicę kątową faza powinna być łatwo widoczna w teleskopach.
W zeszłym tygodniu nisko nad północno-wschodnim widnokręgiem zaczęła pojawiać się planeta Wenus, która w tym tygodniu na godzinę przed wschodem Słońca zdąży się wznieść na mniej więcej 7°, a zatem jeśli tylko ktoś dysponuje odpowiedni odsłoniętym widnokręgiem, to nie powinien mieć kłopotu z jej dostrzeżeniem. Zwłaszcza, że jasność planety wynosi -4,5 wielkości gwiazdowej. Niestety tarcza Wenus nie jest już największa. Do końca tygodnia jej średnica spadnie do 40″, a więc poniżej średnicy tarczy Jowisza. Szybko rośnie też faza jej tarczy. Do niedzieli 5 lipca zwiększy się do 22%.
Wenus już od kilku miesięcy znajduje się na tle gwiazdozbioru Byka, jednak po przejściu na niebo poranne nie wędruje blisko gwiazdy El Nath, lecz niedaleko Hiad i Aldebarana. Planeta przetnie tę gromadę gwiazd w przyszłym tygodniu, a na razie do niedzieli 5 lipca zbliży się do trójki gwiazd δ1, δ2 i δ3 Tauri na mniej niż 0,5 stopnia. Jednocześnie Wenus zmniejszy dystans do Aldebarana do około 3°.
Mapka pokazuje położenie Księżyca oraz planety Jowisz i Saturn w pierwszym tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie planet Mars i Wenus w pierwszym tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu lipca 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu lipca 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu lipca 2020 roku3.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 03 Lip 2020, 08:23

Spojrzenie w wakacyjne niebo 2020
2020-07-02.
Tego lata, w okresie urlopów i niezwykle długo trwających przymusowych wakacji spowodowanych pandemią, będziemy się starać korzystać w pełni z dobrodziejstw słonecznego nieba. To okres długich dni, a krótkich nocy, które niezbyt sprzyjają obserwacjom astronomicznym. Tym nie mniej wiele ciekawych zjawisk będziemy mogli zaobserwować na niebie w okresie tegorocznych wakacji, z których niewątpliwie na wyróżnienie zasługują w drugiej dekadzie sierpnia słynne Perseidy.
Postarajmy się wykorzystać wolny czas, a być może pogoda wreszcie dostosuje się do naszych oczekiwań. Zatem, z głową podniesioną do góry, spójrzmy, co na naszej sferycznej scenie szykuje pogodne niebo.
W miesiącach wakacyjnych na południowo-wschodnim niebie (gdy już dobrze się ściemni, a w lipcu to dopiero około godziny 23!) króluje tzw. Trójkąt letni. Tworzą go trzy gwiazdy pierwszej wielkości: Deneb, Wega i Altair. Należą one, w odpowiedniej kolejności, do gwiazdozbiorów Łabędzia, Liry i Orła. W trójkącie tym, najwyżej nad horyzontem, mieści się prawie w całości Łabędź (jego jasne gwiazdy tworzą krzyż), na prawo, nieco poniżej - Lira i u dołu - Orzeł. Przez wszystkie te trzy gwiazdozbiory, w ich tle, przebiega Droga Mleczna, czyli nasza Galaktyka. Aby ją na niebie dostrzec, wystarczy tylko sprawne oko i poświęcenie paru chwil w bardzo późny pogodny wieczór, ale z dala od miejskich świateł. W drugim tygodniu wakacji, w dniu 4 lipca po południu, Ziemia na orbicie okołosłonecznej znajdzie się najdalej od Słońca (w aphelium), w odległości ponad 152 mln km od niego. Natomiast Słońce w swej wędrówce po Ekliptyce podąża powoli ku równikowi niebieskiemu, przez co jego deklinacja będzie systematycznie maleć, a w związku z tym noce staną się nieznacznie, ale coraz to dłuższe, a dni coraz krótsze.
Słońce
W Krakowie w dniu 1 lipca Słońce wschodzi o godzinie 4:35, a zachodzi o 20:52, czyli dzień będzie trwał 16 godzin i 17 minut. Będzie już krótszy od najdłuższego dnia w roku o 6 minut, natomiast 31 sierpnia Słońce wschodzi o 5:54, a zachodzi o 19:25, więc będzie nam świecić przez 13 godzin i 31 minut: zatem przez wakacje ubędzie nam dnia o 2 godziny i 46 minut. W międzyczasie zaś Słońce w swej wędrówce wśród znaków Zodiaku przejdzie 22 lipca ze znaku Raka w znak Lwa, a w miesiąc później, wstąpi w znak Panny. Jeśli chodzi o aktywność magnetyczną Słońca, to utrzymuje się ona nadal na niskim poziomie. Nieco zwiększona, w jego 25 cyklu aktywności, może wystąpić pod koniec sierpnia, czego widomą oznaką będzie niewielki wzrost ilości plam i rozbłysków w fotosferze Słońca. Natomiast zawsze należy się liczyć z niespodziankami z jego strony, np. rozbłyskiem i wyrzutem plazmy w przestrzeń międzyplanetarną, co może, ale nie musi, zaowocować możliwością zaobserwowania nawet w Małopolsce zorzy polarnej.
Księżyc
Księżyc natomiast rozpocznie i zakończy wakacje podążając do pełni. Kolejność jego faz w lipcu będzie następująca: pełnia - 5 VII o godz. 06:44, ostatnia kwadra – 13 VII o godz. 01:29, nów – 20 VII o godz. 19:33 i pierwsza kwadra – 27 VII o godz. 14:33. W sierpniu zaś: pełnia – 3 VIII o godz. 17:59, ostatnia kwadra – 11 VIII o godz. 18:45, nów – 19 VIII o godz. 04:42, i pierwsza kwadra – 25 VIII o godz. 19:58. W perygeum (najbliżej Ziemi) Księżyc znajdzie się 25 VII o godz. 07 oraz 21 VIII o godz. 13. W apogeum (najdalej od Ziemi) będzie 12 VII o godz. 21 i 9 VIII o godz.16. Ponadto w dniu 5 lipca wystąpi półcieniowe zaćmienie Księżyca, u nas niewidoczne. Warto też pamiętać, że 20 lipca minie już 51 lat, od kiedy statek Apollo 11 wylądował na Księżycu, a dzień później stopy człowieka (Neil Armstrong i Buzz Aldrin) po raz pierwszy dotknęły powierzchni Srebrnego Globu. Wypada zatem spojrzeć bardziej sentymentalnie na naszego naturalnego satelitę, będącego aktualnie rezerwatem ścisłym; gdzie, jak głosi legenda, wciąż na nowych śmiałków (dotychczas było ich tylko 12) czeka nasz Mistrz Twardowski. Ponadto Księżyc będzie w wakacje (9 VIII) zakrywał Marsa oraz dwukrotnie (2 VIII i 29 VIII) planetę karłowatą Pluton. Te zjawiska nie będą jednak widoczne z terytorium Polski i Europy.
Widoczność planet
Merkurego będzie można obserwować na porannym niebie, nisko nad wschodnim horyzontem, od 10 lipca do 9 sierpnia. Potem skryje się w promieniach Słońca, a pojawi się na wieczornym niebie po 27 sierpnia, aby po sześciu tygodniach, w październiku, znów zniknąć w jego promieniach.
Wenus przez całe wakacje będzie widoczna na porannym niebie, pełniąc rolę Jutrzenki aż do stycznia przyszłego roku. W lipcu poprzedzać będzie wschód Słońca o dwie, a w sierpniu nawet o trzy godziny. Maksimum jasności osiągnie 10 lipca, a 13 sierpnia będzie najdalej na niebie od naszej gwiazdy, aż o 46 stopni w elongacji zachodniej. 12 lipca planeta zbliży się na odległość 1 stopnia do Aldebarana, najjaśniejszej gwiazdy w gwiazdozbiorze Byka.
Mars, przebywający w gwiazdozbiorze Wieloryba, będzie tam widoczny na późnym wieczornym niebie aż do końca lipca. Potem przemieści się do gwiazdozbioru Ryb, w którym pozostanie do końca roku. W opozycji do Słońca znajdzie się 13 października i wtedy będzie go można obserwować przez całą noc. Do Marsa zbliży się Księżyc - w dniu 11 lipca o godz. 22.
W gwiazdozbiorze Strzelca możemy przez całe wakacyjne noce obserwować Jowisza z jego gromadką galileuszowych księżyców, który już 14 lipca będzie w opozycji do Słońca. Po połowie października będzie widoczny już tylko na wieczornym niebie. Do Jowisza Księżyc zbliży się nocą (to dla nas dobra wiadomość) 5 lipca o godz. 23.30, 3 sierpnia o godz. 2 i 29 sierpnia o godz. 4. Warto poświęcić chociaż parę chwil na obserwacje tych pięknych koniunkcji.
Saturn, przystrojony w pierścienie, które możemy podziwiać już przez niewielką lunetę, gości w gwiazdozbiorze Koziorożca, a z początkiem lipca przejdzie do konstelacji Strzelca. Będzie on w opozycji do Słońca w dniu 20 lipca, zatem możemy go praktycznie obserwować na nocnym niebie przez cały okres wakacji. Do Saturna też zbliży się Księżyc: 6 lipca oraz 2 i 29 sierpnia, ale ich maksymalne zbliżenia wypadają wtedy u nas niestety za dnia.
Natomiast Uran i Neptun widoczne będą w drugiej połowie nocy, odpowiednio w gwiazdozbiorach Barana i Wodnika. Końcówka wakacji będzie szczególnie dobrym okresem do obserwacji tych planet w związku z ich przebywaniem bliżej opozycji: Neptun – 11 IX, a Uran – 31 X. Aby te planety dostrzec, musimy się jednak posłużyć chociażby lornetką, a jeszcze lepiej lunetą.
Inne zjawiska
Jeśli zaś chodzi o naturalne fajerwerki, to w drugiej połowie lipca, z maksimum 28 VII, można obserwować powolne meteory z roju Akwarydów, których radiant leży w gwiazdozbiorze Wodnika; w obserwacjach wieczornych będzie nam trochę przeszkadzał Księżyc po pierwszej kwadrze. Natomiast od 17 lipca do 24 sierpnia promieniują – znane ludziom od stuleci – Perseidy, zwane też łzami św. Wawrzyńca. Główne, rozciągłe ich maksimum wystąpi w dzień 12 i nocą 12/13 sierpnia. Obserwacjom wieczornym nie będzie przeszkadzał Księżyc po ostatniej kwadrze, który wschodzi dopiero o północy. Zapraszam do obserwacji tego słynnego roju meteorów - warto bowiem zarwać trochę nocy ze środy na czwartek, aby zobaczyć te liczne „spadające gwiazdy”. Pamiętajmy też o staropolskiej prognozie pogody:
„Czego lipiec i sierpień nie dowarzy, tego wrzesień nie usmaży”
Adam Michalec MOA w Niepołomicach, 31 maja 2020

Czytaj więcej:
• W letniej ramówce RMF Classic codzienna audycja o astronomii, prowadzi dr Adam Michalec

Opracowanie: Elżbieta Kuligowska
Na zdjęciu: Perseidy ponad Słowacją, 2018 rok. Pokazana tu kompozycja została zarejestrowana podczas "deszczu" Perseidów w Parku Ciemnego Nieba Połoniny na Słowacji. Niezwykły budynek widoczny na pierwszym planie to planetarium znajdujące się na terenach Obserwatorium Kolonica. Źródło obrazu i prawa autorskie: Petr Horálek/APOD
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/sp ... niebo-2020
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Spojrzenie w wakacyjne niebo 2020.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 09 Lip 2020, 08:22

Niebo w drugim tygodniu lipca 2020 roku
2020-07-07. Ariel Majcher
Kolejny tydzień lipca zaczął się pełnią Księżyca i spotkaniem Srebrnego Globu z dwiema największymi planetami Układu Słonecznego, czyli Jowiszem i Saturnem. Do końca tygodnia faza Księżyca zmniejszy się do ostatniej kwadry, a sam naturalny satelita Ziemi dogoni kolejną jasną planetę Układu Słonecznego, którą jest Mars. Tuż przed świtem coraz wyżej nad widnokrąg wspina się planeta Wenus.
Niespodziewanie jasnym gościem na porannym niebie jest kometa C/2020 F3 (NEOWISE). Jej jasność wzrosła powyżej +1 magnitudo i tuż przed wschodem Słońca można ją dostrzec przez lornetkę, a w bardzo dobrych warunkach nawet gołym okiem nisko nad północno-wschodnim widnokręgiem. Kometa weszła już w obszar nieba, który u nas nigdy nie zachodzi. Na razie wędruje przez gwiazdozbiór Woźnicy, potem przejdzie do Rysia, a następnie do Wielkiej Niedźwiedzicy, w której pozostanie prawie do końca tygodnia.
Dalej trwa sezon na obserwacje obłoków srebrzystych i łuku okołohoryzontalnego. Aby zaobserwować obłoki srebrzyste, należy przyglądać się chmurom nisko nad północną częścią nieboskłonu po zachodzie Słońca, natomiast drugie zjawisko może zdarzyć się tylko w okolicach południa, nisko nad południową częścią widnokręgu.
W minioną niedzielę rano Księżyc przeszedł przez pełnię, stąd na początku tygodnia świeci na niebie przez prawie całą noc, jednak do końca tygodnia jego blask znacznie się zmniejszy, gdy pokaże on swoją tarczę oświetloną w połowie.
Noc z niedzieli 5 lipca na poniedziałek 6 lipca Księżyc spędził na tle gwiazdozbioru Strzelca, mając fazę 99%. 3° nad nią można było dostrzec bardzo jasną planetę Jowisz, natomiast 6° na wschód od niej świeciła planeta Saturn. Kolejnej nocy Srebrny Glob wędrował przez środek gwiazdozbioru Koziorożca, jakieś 9° od Saturna, prezentując tarczę w fazie 96%.
Obie planety są bardzo bliskie opozycji. Jowisz przejdzie przez nią 14 lipca, zaś Saturn — 6 dni później. Stąd obie planety świecą bardzo jasno i mają duże tarcze. Piąta planeta od Słońca zwiększyła jasność do ponad -2,7 magnitudo, a średnica jego tarczy przekracza 48″. Blask Saturna zwiększył się do +0,1 wielkości gwiazdowej, natomiast średnica tarczy tej planety wynosi 18″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem zachodnia, przypada w niedzielę 12 lipca. Podczas takiej elongacji Tytan oddala się na ponad 3 minuty kątowe od swojej planety macierzystej, czyli ponad 10 jej średnic.
W układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 6 lipca, godz. 22:40 – wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 7 lipca, godz. 4:06 – minięcie się Io (N) i Ganimedesa w odległości 10″, 66″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 8 lipca, godz. 2:28 – minięcie się Kallisto (N) i Ganimedesa w odległości 13″, 290″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 9 lipca, godz. 2:06 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 9 lipca, godz. 2:14 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 9 lipca, godz. 4:22 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 9 lipca, godz. 4:30 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 9 lipca, godz. 23:18 – Io chowa się w cień Jowisza 3″ na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 10 lipca, godz. 1:40 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 10 lipca, godz. 1:58 – minięcie się Europy (N) i Io w odległości 8″, 7″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 10 lipca, godz. 2:10 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 10 lipca, godz. 2:22 – wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 10 lipca, godz. 21:01 – od wschodu Jowisza Io i jej cień na tarczy planety (w IV ćwiartce),
• 10 lipca, godz. 22:52 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 10 lipca, godz. 22:56 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 11 lipca, godz. 4:28 – minięcie się Ganimedesa (N) i Europy w odległości 10″, 194″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 11 lipca, godz. 21:02 – Europa chowa się w cień Jowisza 2″ na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 12 lipca, godz. 0:00 – wyjście Europy zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia).

Księżyc powędruje dalej, cały czas zmniejszając fazę. W środku tygodnia Srebrny Glob przemierzy gwiazdozbiory Koziorożca i Wodnika, w których nie ma bardzo jasnych gwiazd. Stąd kolejnym ciekawym spotkaniem naturalnego satelity Ziemi jest jego spotkanie z planetą Mars w niedzielę 12 lipca. Tej nocy Księżyc pokaże tarczę oświetloną w 59% i w momencie wschodu znajdzie się niecałe 3° od Czerwonej Planety. W trakcie nocy dystans ten stopniowo się zwiększy. Mars również szykuje się do opozycji, lecz ta nastąpi dopiero za trzy miesiące. Ale planeta już jest bardzo jasna, a do końca tygodnia jej blask osiągnie -0,7 wielkości gwiazdowej. Jednocześnie średnica tarczy planety urośnie do 12″. Mars w drugiej części tygodnia wkroczy na teren gwiazdozbioru Wieloryba, w którym spędzi prawie trzy tygodnie. Jeszcze przed końcem lipca powróci do gwiazdozbioru Ryb.
Coraz śmielej na porannym niebie poczyna sobie planeta Wenus, która na godzinę przed świtem wznosi się już na wysokość około 10°. Planeta kontynuuje wędrówkę przez gwiazdozbiór Byka, a konkretnie przez gromadę otwartą gwiazd Hiady, zbliżając się nieustanie do Aldebarana, najjaśniejszej gwiazdy konstelacji, choć nie należącej do Hiad. Wenus zaczęła tydzień w odległości 15′ od gwiazdy 5. wielkości δ2 Tauri i jednocześnie niecałe 3° od Aldebarana. Natomiast w sobotę 11 lipca i niedzielę 12 lipca dystans między Wenus a Aldebaranem wyniesie około 1°. Wenus świeci bardzo jasno, jej blask dochodzi do -4,5 wielkości gwiazdowej. Do końca tygodnia średnica jej tarczy zmniejszy się do 36″, zaś faza urośnie do 28%.
Zaskakująco jasna jest kometa C/2020 F3 (NEOWISE), wędrująca przez gwiazdozbiór Woźnicy. Kometa 3 lipca przeszła przez peryhelium, zbliżając się wtedy do Słońca na 0,3 jednostki astronomicznej. Niestety wtedy ginęła w blasku Słońca. Jednak kometa przesuwa się szybko na północ i już weszła na obszar okołobiegunowy, czyli fragment nieba, który u nas nigdy nie zachodzi. Pod koniec tygodnia najniższe położenie nad widnokręgiem kometa osiągnie około północy, znajdując się wtedy jakieś 5° nad północnym widnokręgiem. Potem kometa zacznie się wznosić, by na godzinę przed świtem osiągnąć wysokość 14°.
Jasność komety jest teraz większa od +1 magnitudo, co sprawia, że można ją dostrzec przez lornetkę, a być może nawet gołym okiem na jaśniejącym już niebie. Kometa oddala się od Słońca, ale zbliża się wciąż do Ziemi. Największe zbliżenie osiągnie 23 lipca, kiedy to dystans między nią a nami spadnie poniżej 0,7 AU (obecnie jest to 1 AU), a zatem kometa może jeszcze pojaśnieć. Jej położenie na tle gwiazd do końca lipca można sprawdzić na mapce, wygenerowanej w programie Nocny Obserwator Janusza Wilanda. Zaznaczona jest pozycja komety o godzinie 3:30 naszego czasu. Jak widać kometa w związku z niedużą odległością do nas i do Słońca porusza się bardzo szybko. Do końca lipca przemierzy dystans ponad 80° przenosząc się do gwiazdozbioru Warkocza Bereniki.
Mapka pokazuje położenie Księżyca oraz planet Jowisz, Saturn i Mars w drugim tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie planety Wenus oraz komety C/2020 F3 (NEOWISE) w drugim tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu lipca 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu lipca 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu lipca 2020 roku3.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 14 Lip 2020, 08:16

Niebo w trzecim tygodniu lipca 2020 roku
2020-07-13. Ariel Majcher
Środkową część lipca Księżyc zaczął od ostatniej kwadry i w kolejnych dniach podąży ku nowiu w przyszły poniedziałek wieczorem naszego czasu. Ekliptyka zwiększa nachylenie do widnokręgu i jest ono już całkiem duże, stąd Srebrny Glob pozostanie widoczny przez cały tydzień, każdego kolejnego ranka prezentując coraz węższy sierp. W niedzielę 19 lipca faza Księżyca spadnie do zaledwie 3%, a pojawi się on nad widnokręgiem niecałe 2 godziny przed Słońcem. Tuż pod nim znajdzie się planeta Merkury, która zacznie wyłaniać się z zorzy porannej tuż przed swoją maksymalną elongacją 22 lipca. Po drodze Księżyc spotka się z planetami Mars i Wenus oraz Hiadami i Aldebaranem. Przez całą noc można obserwować dwie największe planety Układu Słonecznego, które właśnie przechodzą przez opozycję względem Słońca. Natomiast po drugiej stronie nieboskłon ozdabia widoczna gołym okiem kometa C/2020 F3 (NEOWISE).
Dwie największe planety Układu Słonecznego są bardzo bliskie opozycji. Jowisz znajdzie się po przeciwnej stronie Ziemi niż Słońce we wtorek 14 lipca, zaś Saturn – w poniedziałek 20 lipca. Stąd obie planety mają teraz maksymalne jasności i rozmiary kątowe w tym sezonie obserwacyjnym. Obie też poruszają się teraz ze swoimi maksymalnymi prędkościami kątowymi ruchem wstecznym. Prędkość Jowisza wynosi 54 minuty kątowe na tydzień, zaś Saturna — 31 minut kątowych na tydzień. Różnica prędkości kątowych powoduje, że dystans między planetami rośnie i pod koniec tygodnia przekroczy 7°.
W związku z opozycjami planety pojawiają się na nieboskłonie wraz z zachodem Słońca, przechodzą przez południk lokalny o północy prawdziwej (obecnie, ze względu na czas letni, około 1 w nocy) i znikają z niego o brzasku, pozostając dobrze widocznymi przez całą najciemniejszą część nocy. Jasność Jowisza przekracza -2,7 magnitudo, a jego tarcza ma średnicę 48″. Jasność Saturna wzrosła do +0,1 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 18″.
W tym tygodniu nie będzie maksymalnej elongacji Tytana, największego i najjaśniejszego księżyca Saturna. Początkowo należy go szukać na zachód od planety, w czwartek 16 lipca Tytan przejdzie przez koniunkcję górną z Saturnem, zbliżając się doń na 1′, a potem przejdzie na wschód od swojej planety macierzystej. Natomiast w układzie księżyców galileuszowych Jowisza, jak zawsze w okolicach opozycji nastąpi zmiana: do tej pory można było obserwować wchodzenie księżyców w cień planety na zachód od niej (początki zaćmień) i wyjścia zza tarczy planety na wschód od niej (końce zakryć). W dniu opozycji księżyce pojawiają się na tarczy swojej planety macierzystej jednocześnie ze swoimi cieniami. Także wejścia i wyjścia w cień planety następują równocześnie z zakryciem i odkryciem danego księżyca przez Jowisza (niestety w tym roku nie mamy szczęścia do takiej obserwacji). Natomiast po opozycji cień Jowisza pokaże się po jego wschodniej stronie, stąd dostępne obserwacjom staną się znikanie księżyców za tarczą Jowisza po jego zachodniej stronie (początki zakryć) i wyjścia z cienia po stronie zachodniej tarczy planety (końce zaćmień). Początkowo księżyce będą wychodzić z cienia swojej planety macierzystej bardzo blisko jej tarczy (szczególnie Io, najbliżej Jowisza krążący księżyc galileuszowy), ale z upływem czasu te odległości się zwiększą.
A w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 13 lipca, godz. 22:38 – Ganimedes chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 14 lipca, godz. 1:58 – wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 16 lipca, godz. 3:58 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 16 lipca, godz. 4:00 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 17 lipca, godz. 1:08 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 17 lipca, godz. 3:28 – wyjście Io z cienia Jowisza, 1″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmeinia),
• 17 lipca, godz. 3:55 – minięcie się Europy (N) i Io w odległości 8″, 7″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 17 lipca, godz. 4:36 – wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 17 lipca, godz. 22:24 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 17 lipca, godz. 22:30 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 17 lipca, godz. 23:22 – wyjście Kallisto z cienia Jowisza 7″ na wschód od tarczy planety koniec zaćmienia),
• 18 lipca, godz. 0:40 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 18 lipca, godz. 0:46 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 18 lipca, godz. 21:56 – wyjście Io z cienia Jowisza, 2″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 18 lipca, godz. 23:24 – Europa chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 19 lipca, godz. 2:30 – wyjście Europy z cienia Jowisza 4″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia).
Jak już pisałem we wstępie Księżyc zaczął tydzień od ostatniej kwadry, przez którą przeszedł w poniedziałek 13 lipca o godzinie 1:29 naszego czasu. Świecił wtedy na pograniczu gwiazdozbiorów Wieloryba i Ryb, jakieś 13° na wschód od także jasnej już planety Mars. Czerwona Planeta szykuje się do październikowej opozycji i pod koniec tygodnia zwiększy blask do -0,8 wielkości gwiazdowej, zaś średnica tarczy przekroczy 13″. Nadal mała i wyraźnie widoczna jest faza marsjańskiej tarczy, wynosząca 85%. Mars znajduje się znacznie bliżej niż planety Jowisz i Saturn, stąd, mimo że do opozycji pozostały jeszcze ponad 3 miesiące, porusza się znacznie szybciej od nich, prawie 4° na tydzień.
Po minięciu Marsa naturalny satelita Ziemi podąży dalej i już kolejnej nocy ponownie wejdzie do gwiazdozbioru Wieloryba, zmniejszając fazę do 40%, ale około 15° nad nim znajdą się najjaśniejsze gwiazdy konstelacji Barana.
Czwartek 16 lipca, piątek 17 lipca i sobotę 18 lipca Srebrny Glob ma zarezerwowane na odwiedziny gwiazdozbioru Byka. Pierwszego z wymienionych dni na godzinę przed wschodem Słońca jego tarcza zdąży zwiększyć wysokość nad widnokręgiem do 20°, zmniejszając do tego momentu fazę do 22%. Tego ranka niecałe 8° na północ od Księżyca pokaże się jasna i znana gromada otwarta gwiazd Plejady, zaś 3° dalej, lecz w kierunku wschodnim — kolejna gromada otwarta gwiazd w Byku, mianowicie Hiady wraz z leżącym na ich tle Aldebaranem, najjaśniejszą gwiazdą Byka. Przedłużając tę linię o dodatkowe 2° trafi się na bardzo jasną planetę Wenus, która od kilkunastu już dni ozdabia poranne niebo i wędruje coraz wyżej. Wenus świeci obecnie prawie maksymalnym swoim blaskiem, -4,5 wielkości gwiazdowej, jednak jej tarcza zmalała już prawie do połowy wielkości, gdy jest blisko koniunkcji dolnej ze Słońcem. W niedzielę 19 lipca średnica tarczy zmaleje do 32″, zaś faza urośnie do 34%. Sama planeta wędruje obecnie mniej niż 1° od Aldebarana, ale do niedzieli dystans między tymi ciałami niebieskimi urośnie do prawie 4,5 stopnia.
17 lipca Księżyc przesunie się kilkanaście stopni na wschód, prawie dokładnie tyle, ile zabrakło poprzedniej nocy do Wenus. Warto szykować na tę noc aparaty, gdyż bardzo cienki już sierp Księżyca, w fazie 14%, zbliży się na 3° do Aldebarana, a jeszcze bardziej do planety Wenus. Kolejnego ranka Srebrny Glob odsunie się od Wenus na prawie 11°, a jego faza spadnie do 8%.
Ciekawie będzie też w niedzielę 19 lipca. Tego ranka Księżyc wzejdzie niecałe dwie godziny przed Słońcem, a na 45 minut przed wschodem Słońca osiągnie wysokość 6°, prezentując tarczę w postaci bardzo cienkiego sierpa o fazie 3%. W tym momencie 3° na południe od Księżyca znajdzie się planeta Merkury, świecąca w tym momencie z jasnością +0,8 magnitudo (przy tarczy o średnicy 9″ i fazie 28%, ale ze względu na bardzo niskie położenie nad horyzontem praktycznie nie do dostrzeżenia przez teleskopy, chyba, że akurat trafi się idealna stabilność atmosfery). Merkury w środę 22 lipca osiągnie maksymalną elongację zachodnią, ale wynoszącą zaledwie 20°, co spowoduje, że przy wciąż jeszcze nie do końca korzystnym nachyleniu ekliptyki do widnokręgu, na 45 minut przed wschodem wzniesie się na zaledwie 4°. Na szczęście, jak zawsze przy widoczności porannej jasność planety zwiększy się z dnia na dzień, a zatem każdego kolejnego ranka stanie się ona coraz łatwiejsza do odszukania.
Prawdziwym jednak rarytasem najbliższych dni, a może nawet tygodni jest kometa C/2020 F3 (NEOWISE). Obecnie po zapadnięciu ciemności wędruje ona wzdłuż północnego horyzontu przez okołobiegunowe obszary nieba, a więc nigdy nie zachodzące na tak dużych szerokościach geograficznych. Kometa zbliża się do nas i porusza się coraz szybciej. W najbliższych dniach przetnie ona gwiazdozbiór Rysia i wkroczy na teren Wielkiej Niedźwiedzicy, zbliżając się na niecałe 10 minut kątowych, czyli 1/3 średnicy kątowej Słońca, czy Księżyca do świecącej z jasnością obserwowaną +3 magnitudo gwiazdy o oznaczeniu katalogowym ι UMa, tworzącą dość ciasną parę ze słabszą o 0,5 magnitudo κ UMa. W związku z tym do odszukania komety przestaną nadawać się gwiazdy Capella i Menkalinan z Woźnicy, a przydatny zacznie być Duży Wóz. Dokładną mapkę z trajektorią komety do końca lipca można pobrać tutaj. Mapkę wykonałem w programie Nocny Obserwator Janusza Wilanda. Kółkami oznaczone jest położenie komety o godzinie 3:30 naszego czasu. Jasność komety ocenia się obecnie na mniej więcej +2 magnitudo. Niestety, mimo zbliżania się do Ziemi kometa raczej osłabnie, gdyż oddala się już od Słońca.

Mapka pokazuje położenie Jowisza i Saturna w trzecim tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie Księżyca oraz planet Mars i Wenus w trzecim tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie planety Wenus i komety C/2020 F3 (NEOWISE) w trzecim tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu lipca 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu lipca 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu lipca 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu lipca 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 22 Lip 2020, 11:48

Niebo w czwartym tygodniu lipca 2020 roku
2020-07-21. Ariel Majcher
Poniedziałek 20 lipca był dniem, w którym Słońce wkroczyło na teren gwiazdozbioru Raka, natomiast czwartek 23 lipca będzie dniem, w którym Słońce przetnie równoleżnik 20° deklinacji w drodze na południe. Tym samym kończy się dwumiesięczny okres najdłuższych dni i najdłuższych nocy. Również szybko zacznie ubywać dnia i przybywać nocy. A ma to związek z tym, że przez pierwszy miesiąc lata Słońce obniżyło swoją wysokość w południe o zaledwie 3,5 stopnia. Zaś przez kolejny miesiąc wysokość ta zmniejszy się o prawie 9°. Już na połowie kraju wróciły też noce astronomiczne, co oznacza, że już wkrótce nastąpi koniec sezonu na obłoki srebrzyste. Kurczy się również obszar Polski, na którym jest jeszcze szansa na powstanie zjawiska łuku okołohoryzontalnego.
Księżyc w poniedziałek 20 lipca, wieczorem naszego czasu, przeszedł przez nów i zacznie pojawiać się na niebie wieczornym w postaci cienkiego sierpa. Jednak ze względu na to, że nachylenie ekliptyki o tej porze doby do widnokręgu zmieniło się na niekorzystne nie wzniesie się on zbyt wysoko w najbliższym czasie i łatwo widoczny stanie się dopiero w środę, mijając wtedy Regulusa, najjaśniejszą gwiazdę Lwa. Do końca tygodnia faza Srebrnego Globu zwiększy się prawie do I kwadry, a jego tarcza dotrze w okolice najjaśniejszej gwiazdy kolejnego gwiazdozbioru, czyli Panny.
W najbliższych dniach dostępne obserwacjom staną się wszystkie znane od starożytności planety Układu Słonecznego. Jowisz przeszedł przez opozycję tydzień temu, zaś Saturn uczynił to w poniedziałek 20 lipca, a zatem obie planety są widoczne przez całą najciemniejszą część nocy. Po godzinie 23 na nieboskłonie pojawia się jaśniejąca planeta Mars, natomiast ozdobą porannego nieba jest planeta Wenus. Tuż przed wschodem Słońca bardzo nisko nad wschodnim widnokręgiem z zorzy porannej wyłania się planeta Merkury, dążąca do maksymalnej elongacji zachodniej, którą osiągnie w środę 22 lipca. Niestety pierwsza planeta od Słońca oddali się wtedy od niego zaledwie na 20°, a dodatkowo znajduje się teraz z naszej perspektywy pod ekliptyką. To wszystko spowoduje, że na godzinę przed wschodem Słońca planeta nie wzniesie się wyżej, niż jakieś 3-4 stopnie.
Naturalny satelita Ziemi przeszedł już przez nów i od środy 22 lipca zacznie pojawiać się na niebie wieczornym. Księżyc kieruje się na południe, górując każdego dnia coraz niżej. Wieczorem jest już dawno po górowaniu, a zatem na ciemniejącym niebie zajmuje sporo niższą pozycję. W niedzielę 26 lipca Księżyc godzinę po zachodzie Słońca zajmie pozycję na niedużej wysokości 15°.
W środę 22 lipca godzinę po zachodzie Słońca tarcza Księżyca zajmie pozycję na wysokości około 3°, prezentując tarczę w fazie 6%. Mniej więcej 4° na południe od niego znajdzie się Regulus, najjaśniejsza gwiazda Lwa. Lecz do jej dostrzeżenia przyda się lornetka, gdyż Regulus przebywa wtedy na wysokości zaledwie 0,5 stopnia nad widnokręgiem.
Dwa dni później, w piątek 24 lipca Srebrny Glob dotrze do gwiazdozbioru Panny, a jego sierp pogrubi się do 21%. Tego wieczora w odległości 9° na północ od niego towarzystwa Księżycowi dotrzyma Denebola, druga co do jasności gwiazda Lwa. Panna, to drugi co do wielkości gwiazdozbiór na niebie, przez co jego przebycie zajmie Księżycowi prawie 4 kolejne wieczory. W sobotę 25 lipca tarcza Srebrnego Globu przejdzie niecałe 1,5 stopnia od Porrimy, jednej z jaśniejszych gwiazd tej konstelacji, zaś w niedzielę 26 lipca Księżyc w fazie ponad 40% przejdzie 6° na północ od Spiki, najjaśniejszej gwiazdy Panny.
Wieczorem można obserwować słabnącą kometę C/2020 F3 (NEOWISE), wędrującą obecnie przez gwiazdozbiór Wielkiej Niedźwiedzicy, blisko jej granicy z gwiazdozbiorami Rysia, Małego Lwa i Lwa. Kometa cały czas przesuwa się na zachód i jest już zdecydowanie lepiej widoczna przed północą, niż po niej. W środę 22 lipca kometa przejdzie nieco ponad 2° od pary gwiazd λ i μ UMa, zaś dwa dni później, w piątek 24 lipca kometa przejdzie około 3° od gwiazdy ψ UMa. Wszystkie trzy gwiazdy świecą z jasnością obserwowaną mieszczącą się w przedziale 3-3,5 magnitudo. Blask samej komety ocenia się również na jakieś +3,5 magnitudo, ale jej jasność jest rozłożona na całkiem spory obszar. Godzinę po zachodzie Słońca kometa zajmuje pozycję na wysokości mniej więcej 30° nad północno-zachodnim widnokręgiem. Dokładną mapkę z trajektorią komety do końca lipca można pobrać tutaj. Mapkę wykonałem w programie Nocny Obserwator Janusza Wilanda. Kółkami oznaczone jest położenie komety o godzinie 3:30 naszego czasu.
Najbliższe tygodnie to okres najlepszej widoczności planet Jowisz i Saturn w tym sezonie obserwacyjnym. Jowisz przeszedł przez opozycję w zeszłym tygodniu, natomiast Saturn uczynił to w miniony poniedziałek 20 lipca. Oznacza to, że obie planety mają obecnie maksymalne jasności i rozmiary kątowe w tym roku. Na niebie obie planety dzieli ponad 7° (w rzeczywistości prawie 5 jednostek astronomicznych) i obie przez swoje najwyższe położenie na niebie przechodzą po północy. Jasność Jowisza wynosi -2,7 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 48″. W przypadku Saturna jest to odpowiednio +0,1 magnitudo i 18″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem wschodnia, miała miejsce w poniedziałek 20 lipca. Natomiast układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 20 lipca, godz. 20:50 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 20 lipca, godz. 22:51 – minięcie się Europy (N) i Ganimedesa w odległości 8″, 7″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 21 lipca, godz. 1:50 – Ganimedes chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 24 lipca, godz. 2:52 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 25 lipca, godz. 0:08 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 25 lipca, godz. 0:24 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 25 lipca, godz. 2:26 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 25 lipca, godz. 2:42 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 25 lipca, godz. 21:18 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 25 lipca, godz. 23:52 – wyjście Io z cienia Jowisza, 6″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 26 lipca, godz. 0:06 – wejście Kalisto na tarczę Jowisza,
• 26 lipca, godz. 1:40 – Europa chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 26 lipca, godz. 2:52 – wejście cienia Kalisto na tarczę Jowisza,
• 26 lipca, godz. 3:52 – zejście Kalisto z tarczy Jowisza,
• 26 lipca, godz. 20:40 – od zachodzie Słońca Io i jej cień na tarczy planety (w I ćwiartce),
• 26 lipca, godz. 20:52 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 26 lipca, godz. 21:10 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza.

W nocy z soboty 25 lipca na niedzielę 26 lipca rzadko możliwe do obserwacji zjawisko, czyli przejście ostatniego z galileuszowych księżyców Jowisza Kalisto i jego cienia na tarczy największej planety Układu Słonecznego.
W drugiej części nocy dostępne obserwacjom stają się pozostałe jasne planety krążące wokół Słońca. Po godzinie 23 na nieboskłonie pojawia się planeta Mars, która jest właśnie na granicy między gwiazdozbiorami Wieloryba i Ryb, przechodząc do drugiego z wymienionych gwiazdozbiorów. Czwarta planeta od Słońca góruje już w dzień, natomiast o świcie wznosi się na wysokość prawie 40°. Czerwona Planeta dąży do październikowej opozycji i szybko jaśnieje, jednocześnie zwiększając swoją średnicę kątową. Do końca tygodnia jasność planety osiągnie -1 magnitudo, zaś jej średnica — 14″.
Niecałe trzy godziny po Marsie wschodzi planeta Wenus, która przeniosła się już do wschodniej części gwiazdozbioru Byka. Wenus o świcie wznosi się na niecałe 20° nad wschodnim widnokręgiem. W niedzielę 26 lipca planeta oddali się od Aldebarana, najjaśniejszej gwiazdy Byka na ponad 9°. Jednocześnie przejdzie jakieś 10° na południe od El Nath, drugiej co do jasności gwiazdy tej konstelacji. Natomiast 15° pod drugą planetą od Słońca można próbować odszukać Betelgezę, najjaśniejszą gwiazdę Oriona. Jednak nie jest to łatwe zadanie, gdyż o tej porze Betelgeza wznosi się na wysokość około 2°.
Przez sąsiedni gwiazdozbiór Bliźniąt wędruje planeta Merkury, dążąca do swojej maksymalnej elongacji zachodniej. Niestety dla nas tym razem planeta oddali się od Słońca na zaledwie 20°. W rezultacie w dniu maksymalnej elongacji Merkury o świcie zdąży się wznieść na wysokość zaledwie 4°. Na szczęście, jak podczas każdej takiej elongacji, Merkury każdej kolejnej nocy zwiększy jasność, dzięki czemu stanie się coraz łatwiejszy do odnalezienia. Od poniedziałku 20 lipca do niedzieli 26 lipca Merkury zwiększy jasność z +0,7 do -0,1 wielkości gwiazdowej. Niestety w trakcie tygodnia tarcza planety zmniejszy średnicę z 8 do 7 sekund kątowych, a faza zwiększy się z 30 do 49%. Do odszukania Merkurego dobrze nadaje się planeta Wenus. Przez cały tydzień dystans między planetami utrzyma się na poziomie mniej więcej 24°, a Merkurego należy szukać na godzinie 7:30 względem Wenus. Ponad 12° na lewo od pierwszej planety od Słońca znajdą się dwie najjaśniejsze gwiazdy Bliźniąt, czyli Kastor i Polluks, które również można próbować dostrzec, ale świecą one najsłabiej z wymienionych ciał niebieskich, stąd ich odnalezienie jest najtrudniejsze.
Animacja pokazuje położenie Księżyca i komety C/2020 F3 (NEOWISE) w czwartym tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie planet Jowisz i Saturn w czwartym tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie planet Mars, Wenus i Merkury w czwartym tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu lipca 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu lipca 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu lipca 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu lipca 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 30 Lip 2020, 09:50

Niebo w ostatnim tygodniu lipca 2020 roku
2020-07-29. Ariel Majcher
Powoli kończy się lipiec, a wraz z nim sezon na zjawiska łuku okołohoryzontalnego i obłoków srebrzystych. Osobiście udało mi się je jeszcze dostrzec w minioną niedzielę, przebywając na szerokości geograficznej około 51° N, ale było to już tylko kilka stopni nad północnym widnokręgiem, a obszar ich występowania szybko wędruje na północ. W najbliższych dniach głównym aktorem nocnego nieba stanie się Księżyc, który zbliża się do pełni. W tym tygodniu odwiedzi on planety Jowisz i Saturn, zaś w przyszłym tygodniu — Neptun, Mars i Uran. Już prawie w całym kraju występują noce astronomiczne, a zatem czas powrócić do dwóch ostatnich planet Układu Słonecznego, widocznych już całkiem dobrze w drugiej połowie nocy. O świcie ozdobą wschodniego widnokręgu jest planeta Wenus, można próbować również dostrzec planetę Merkury, ale jest to znacznie trudniejsze. Natomiast na niebie wieczornym można obserwować jeszcze kometę C/2020 F3 (NEOWISE), lecz oddala się ona od nas i dodatkowo przesuwa w rejon nieba słabo widoczny o tej porze roku z dużych północnych szerokości geograficznych. Wskutek tego kometa zniknie nad z oczu jeszcze w pierwszej połowie sierpnia.
Kometa C/2020 F3 (NEOWISE) przemierzyła już najbardziej na północ wysuniętą część swojej orbity i zaczyna kierować się na południe, przecinając gwiazdozbiór Warkocza Bereniki i zmierzając do Panny. Tym samym kometa zbliża się do ekliptyki, a jak wiadomo w drugiej połowie lata jej nachylenie do wieczornego widnokręgu zmienia się na niekorzystne. Oznacza to, że kometa u nas wkrótce zniknie w zorzy wieczornej, a zacznie pojawiać się na niebie wieczornym na półkuli południowej. Kometa oddala się od Słońca i od Ziemi, stąd jej jasność szybko maleje, co dodatkowo przyspieszy jej zniknięcie z naszego nieboskłonu. Obecnie jej jasność ocenia się na mniej więcej +5 magnitudo. Oczywiście nie pomaga również obecność bardzo jasnego Księżyca.
W najbliższych dniach kometa przejdzie z gwiazdozbioru Wielkiej Niedźwiedzicy do gwiazdozbioru Warkocza Bereniki, przechodząc przez bliską nam i dzięki temu dużą i jasną gromadę otwartą gwiazd Melotte 111. W piątek 31 lipca kometa minie w odległości mniejszej od 1° gwiazdę 4. wielkości γ Com. Gdyby nie obecny na niebie Księżyc w fazie ponad 90% (o czym więcej poniżej), byłaby okazja do wykonania bardzo efektownego zdjęcia. Marnym pocieszeniem jest fakt, że Księżyc znajdzie się prawie 100° od komety. Dokładną trajektorię komety można prześledzić na mapce wykonanej w programie Nocny Obserwator Janusza Wilanda. Zaznaczono pozycję komety na godzinę 22 naszego czasu.
Naturalny satelita Ziemi zaczął tydzień od I kwadry na pograniczu gwiazdozbiorów Panny i Wagi. W kolejnych dniach przemierzy gwiazdozbiory Wagi, Skorpiona, Wężownika i Strzelca, kończąc tydzień w Koziorożcu. Łatwo zauważyć, że jest to najbardziej na południe wysunięta część księżycowej orbity, a zatem Księżyc nie wzniesie się zbyt wysoko na naszym niebie. Zwłaszcza, że po zmierzchu Księżyc przejdzie już na południowo-zachodnią część nieba. Przez cały ten czas faza i blask Księżyca będzie rósł, gdyż pełnię Srebrny Glob osiągnie dopiero w poniedziałek 3 sierpnia około godziny 18 naszego czasu.
Pierwsze ciekawe spotkanie Księżyca z innymi ciałami niebieskimi czeka go dopiero w środę 29 lipca. Tego wieczora faza Srebrnego Globu urośnie już do 75%, a jego tarcza dotrze na pogranicze gwiazdozbiorów Skorpiona i Wężownika. Mniej więcej 4° na zachód od Księżyca pokaże się charakterystyczny łuk gwiazd z północno-zachodniej części Skorpiona, natomiast 6° pod nim znajdzie się Antares, najjaśniejsza gwiazda Skorpiona.
Dobę później tarcza Księżyca przesunie się na środek zodiakalnej części Wężownika, zwiększając fazę do 84%. Mieszkańcy południowej Polski dysponujący odsłoniętym widnokręgiem 15° pod jasnym Srebrnym Globem mogą spróbować dostrzec tzw. żądło Skorpiona, czyli gwiazdy Shaula (λ Sco, +1,6 mag) i Lesath (υ Sco, +2,7 mag).
Ostatni dzień lipca i pierwszy dzień sierpnia naturalny satelita Ziemi spędzi w gwiazdozbiorze Strzelca. W sobotę 1 sierpnia tarcza Księżyca zwiększy fazę do 96% i dotrze na około 2,5 stopnia do planety Jowisz. Ostatniego dnia tygodnia Srebrny Glob przejdzie do kolejnego gwiazdozbioru Koziorożca i w fazie 99% pokaże się 6° na wschód od Saturna.
Obie wspomniane tutaj planety są niewiele po opozycji i świecą jasno przez całą najciemniejszą część nocy. Szczególnie Jowisz, którego jasność wynosi -2,7 wielkości gwiazdowej, a średnica tarczy — 47″. Saturn świeci z jasnością +0,1 magnitudo, przy średnicy tarczy 18″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem zachodnia, przypadła we wtorek 28 lipca.
W układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 27 lipca, godz. 20:38 – o zachodzie Słońca Europa i jej cień na tarczy planety (w IV ćwiartce),
• 27 lipca, godz. 22:44 – zejście Europy z tarczy Jowisza,
• 27 lipca, godz. 23:26 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 28 lipca, godz. 23:04 – minięcie się Ganimedesa (N) i Io w odległości 8″, 110″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 30 lipca, godz. 0:30 – minięcie się Io (N) i Europy w odległości 5″, 105″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 31 lipca, godz. 20:32 – o zachodzie Słońca Ganimedes i jego cień na tarczy planety (Ganimedes w I, jego cień — w IV ćwiartce),
• 31 lipca, godz. 22:08 – zejście Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 31 lipca, godz. 23:54 – zejście cienia Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 1 sierpnia, godz. 1:52 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 1 sierpnia, godz. 2:20 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 1 sierpnia, godz. 23:02 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 2 sierpnia, godz. 1:42 – minięcie się Ganimedesa (N) i Kalisto w odległości 13″, 287″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 2 sierpnia, godz. 1:46 – wyjście Io z cienia Jowisza, 9″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 2 sierpnia, godz. 20:29 – o zachodzie Słońca Io na tarczy planety (w IV ćwiartce),
• 2 sierpnia, godz. 20:48 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 2 sierpnia, godz. 22:36 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 2 sierpnia, godz. 23:06 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza.

W piątek 31 lipca jest szansa na zaobserwowanie przejścia Ganimedesa i jego cienia na tarczy Jowisza, co jest zjawiskiem częstszym od zeszłotygodniowego podobnego przejścia Kalisto, ale przy tak krótko możliwej do obserwacji planety warto wykorzystać każdą możliwą okazję do obserwacji przejść dwóch dalszych i większych księżyców galileuszowych.
W drugiej części nocy występują dobre warunki do obserwacji trzech planet Układu Słonecznego. W przyszłym tygodniu obszar występowania nocy astronomicznych obejmie już obszar całej Polski, a zatem czas powrócić do dwóch ostatnich planet Układu Słonecznego, do których dostrzeżenia przyda się sprzęt optyczny, choć w tym i w następnym tygodniu w ich obserwacjach przeszkodzi jasna tarcza Księżyca. Oczywiście planeta Mars świeci bardzo jasno i blask Księżyca jest za słaby na uniemożliwienie jej obserwacji. Ale można je obserwować na ciemnym niebie, po zniknięciu Srebrnego Globu z firmamentu.
Pierwsza na nieboskłonie pojawia się planeta Neptun, która czyni to około godziny 22. W tym sezonie obserwacyjnym Neptun kontynuuje wędrówkę przez gwiazdozbiór Wodnika do 3° na północny wschód od gwiazdy φ Aquarii. Neptun już od czerwca przesuwa się ruchem wstecznym i zbliża się do gwiazdy 5. wielkości 96 Aquarii oraz jaśniejszej o ponad magnitudo gwiazdy φ Aquarii. Obie gwiazdy dzieli na niebie 1,5 stopnia, a ostatnia planeta Układy Słonecznego 100′ od słabszej z nich.
Druga wschodzi planeta Mars, wędrująca obecnie prawie 30° na północny wschód od Neptuna na pograniczu gwiazdozbiorów Wieloryba i Ryb. Czerwona Planeta wschodzi godzinę po Neptunie i do wschodu Wenus jest najjaśniejszym ciałem niebieskim po tej stronie nieba. W niedzielę 2 sierpnia blask Marsa urośnie do -1,1 wielości gwiazdowej, a średnica jego tarczy przekroczy 15″.
Trzecia z planet, planeta Uran znajduje się nieco ponad 20° od Marsa i pojawia się na niebie kwadrans po Marsie. W tym sezonie obserwacyjnym planeta kreśli pętlę w środku zodiakalnej części Barana. Uran wciąż jeszcze porusza się ruchem prostym, zmieni kierunek ruchu dopiero w połowie sierpnia. W tym roku towarzystwa Uranowi dotrzyma niewiele, ale jednak wyraźnie słabsza od niego gwiazda 29 Arietis. Jasność gwiazdy to +6 magnitudo, zaś planeta świeci blaskiem o 0,2 magnitudo większym. Natomiast na niebie dzieli je dystans trochę przekraczający 0,5 stopnia.
Niewiele przed świtem wschodzi planeta Wenus. Pojawia się ona na nieboskłonie około godziny drugiej, czyli mniej więcej trzy godziny przed Słońcem, a dwie godziny później wznosi się na wysokości 20°. W niedzielę 2 sierpnia Wenus przejdzie niecałe 2° na południe od gwiazdy ζ Tauri, stanowiącej południowy róg Byka. Do końca tygodnia blask planety wyniesie -4,4 wielkości gwiazdowej, średnica jej tarczy zmaleje do 27″, zaś faza urośnie do 44%.
Najbliższy tydzień jest ostatnią szansą na zaobserwowanie Merkurego podczas tej elongacji. Merkury dąży do koniunkcji górnej ze Słońcem, przez którą przejdzie 17 sierpnia. Jednak obserwacja pierwszej planety od Słońca nie jest prosta, gdyż na godzinę przed wschodem Słońca wznosi się ona na wysokość niecałe 4°, a dalszej części tygodnia pod tym względem będzie tylko gorzej. Na szczęście rośnie jasność planety, do -0,9 magnitudo w niedzielę 2 sierpnia. Jednocześnie średnica tarczy Merkurego spadnie do 6″, zaś jej faza urośnie do 73%. Merkury wędruje przez gwiazdozbiór Bliźniąt i do odszukania planety można wykorzystać dwie najjaśniejsze gwiazdy tej konstelacji, czyli Kastora i Polluksa, które choć świecą słabiej, to znajdują się kilka stopni wyżej, co przy tak małej wysokości nad widnokręgiem ma spore znaczenie i powinny dać się łatwiej odnaleźć, jeśli tylko niebo jest czyste.
Animacja pokazuje położenie komety C/2020 F3 (NEOWISE) w ostatnim tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Księżyca oraz planet Jowisz i Saturn w ostatnim tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie planet Neptun, Mars i Uran w ostatnim tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie planet Wenus i Merkury w ostatnim tygodniu lipca 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). Starr

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w ostatnim tygodniu lipca 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w ostatnim tygodniu lipca 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w ostatnim tygodniu lipca 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w ostatnim tygodniu lipca 2020 roku4.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w ostatnim tygodniu lipca 2020 roku5.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 06 Sie 2020, 08:00

Niebo w pierwszym tygodniu sierpnia 2020 roku
2020-08-05. Ariel Majcher
Pierwszy tydzień w całości należący do sierpnia zacznie się pełnią Księżyca w gwiazdozbiorze Koziorożca, niedaleko pary planet Jowisz i Saturn. Natomiast do niedzieli 9 sierpnia Srebrny Glob odwiedzi kolejno planety Neptun, Mars i Uran, zmniejszając przy tym fazę prawie do ostatniej kwadry. Bliskie sąsiedztwo jasnej tarczy naturalnego satelity Ziemi sprawi, że wyłowienie dwóch ostatnich planet Układu Słonecznego nie będzie łatwe. Bez kłopotu za to da się dostrzec wschodzącą przed świtem planetę Wenus. Niestety planeta Merkury dąży do koniunkcji górnej ze Słońcem za dwa tygodnie i ginie już w zorzy porannej. Na niebie wieczornym wciąż widoczna jest kometa C/2020 F3 (NEOWISE), lecz zmierza ona coraz bardziej na południe i do tego ponownie kątowo coraz bliżej Słońca, jednocześnie oddalając się od nas. To wszystko sprawia, że blask komety słabnie, zaś ona sama coraz bardziej zbliża się ku linii widnokręgu.
Opis zdarzeń astronomicznych tygodnia zacznę tym razem od tego, co się dzieje niewiele przed wschodem Słońca. Ozdobą porannego nieba jest wędrująca na pograniczu gwiazdozbiorów Byka, Oriona i Bliźniąt planeta Wenus, która jest już bliska swojej maksymalnej elongacji zachodniej. Świadczy o tym faza jej tarczy, osiągająca pod koniec tygodnia wartość 48%. Wenus oddala się od nas, przez co jej tarcza bez przerwy się kurczy i pod koniec tygodnia zmniejszy średnicę do 25″, co również jest wartością typową dla maksymalnej elongacji planety. Natomiast blask Wenus wynosi około -4,4 wielkości gwiazdowej. Wenus pojawia się na nieboskłonie przed godziną 2, a na godzinę przed wschodem Słońca wznosi się na wysokości 20°.
Jeśli akurat powietrze stanie się bardzo przejrzyste, a dodatkowo ktoś dysponuje widnokręgiem odsłaniającym horyzont prawie do zera, na początku tygodnia można próbować jeszcze upolować planetę Merkury. Pierwsza planeta od Słońca dąży do koniunkcji górnej 17 sierpnia i w drugiej części tygodnia zniknie w zorzy porannej. Ale nawet w poniedziałek, czy wtorek jej dostrzeżenie to duża sztuka, gdyż planeta na godzinę przed wschodem Słońca wznosi się na wysokość niewiele przekraczającą 2°. W próbach odszukania Merkurego na pewno pomaga jego jasność, wynosząca -1 magnitudo, lecz niskie położenie planety nad widnokręgiem w zasadzie pozwala tylko na identyfikację planety. Merkury wędruje jakieś 7° pod Polluksem z Bliźniąt i parę dwóch najjaśniejszych gwiazd tej konstelacji można wykorzystać, jako wskazówkę do szukania Merkurego.
Czas przenieść się na niebo wieczorne, na którym wędruje kometa C/2020 F3 (NEOWISE). Niestety dla nas kometa oddala się od Ziemi i kieruje na południowy wschód, zbliżając się coraz bardziej do równika niebieskiego i ekliptyki. Tak się składa, że w drugiej połowie lata i jesienią nachylenie ekliptyki do wieczornego widnokręgu jest kiepskie, stąd coraz dłużej trzeba czekać na wyłonienie się komety z zorzy wieczornej, a sama kometa każdego kolejnego wieczoru melduje się nieco niżej nad horyzontem, przez co zwiększa się wpływ atmosfery na jej obraz.
Kometa wędruje przez gwiazdozbiór Warkocza Bereniki, ale porusza się obecnie z prędkością prawie 2° na dobę i pod koniec tygodnia przejdzie do sąsiedniego gwiazdozbioru Panny. W poniedziałek 3 sierpnia kometa w odległości niecałego 1° minęła znaną galaktykę spiralną M64, zwaną też Czarnym Okiem, natomiast w czwartek 6 sierpnia znajdzie się mniej więcej 15′ od gromady kulistej gwiazd M53. Obecnie kometa jest już słabsza od 5 magnitudo i do jej dostrzeżenia gołym okiem potrzebne jest bardzo ciemnie niebo (o co teraz trudno przy pełni Księżyca). Na pewno na obserwacje komety warto zabrać ze sobą lornetę, lub teleskop. Dokładną trajektorię komety wśród gwiazd do połowy sierpnia można znaleźć na mapce wygenerowanej w programie Nocny Obserwator Janusza Wilanda.
W pierwszej części tygodnia Księżyc odwiedzi gwiazdozbiory Koziorożca i Wodnika. W nocy z niedzieli 2 sierpnia na poniedziałek 3 sierpnia można było obserwować Księżyc w fazie kilkanaście godzin przed pełnią (99%) w sąsiedztwie dwóch największych planet Układu Słonecznego. O godzinie podanej na mapce Księżyc oddalił się od Saturna na prawie 6°, natomiast Jowisza Srebrny Glob wyprzedził Jowisza o 13°.
Jowisz z Saturnem wciąż poruszają się ruchem wstecznym, a jak wiadomo Jowisz jest bliżej nas i jego prędkość liniowa jest większa od prędkości okrążania Słońca przez Saturna, stąd dystans między planetami się zwiększa i obecnie wynosi prawie 8°. Od opozycji obu planet minęło niewiele czasu, stąd ich rozmiary kątowe i jasności nie odbiegają od wartości maksymalnych w tym sezonie obserwacyjnym. Jowisz świeci blaskiem -2,7 magnitudo, przy średnicy tarczy 47″, zaś jasność Saturna wynosi +0,1 magnitudo, przy średnicy tarczy 18″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem wschodnia, przypada w środę 5 sierpnia.
Natomiast W układzie księżyców galileuszowych Jowisza w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 3 sierpnia, godz. 20:49 – minięcie się Europy (N) i Io w odległości 8″, 22″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 3 sierpnia, godz. 22:12 – wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 3 sierpnia, godz. 23:12 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 4 sierpnia, godz. 0:59 – zejście Europy z tarczy Jowisza,
• 4 sierpnia, godz. 1:59 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 6 sierpnia, godz. 2:44 – minięcie się Io (N) i Europy w odległości 5″, 101″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 7 sierpnia, godz. 22:04 – wejście Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 8 sierpnia, godz. 0:28 – wejście cienia Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 8 sierpnia, godz. 1:28 – zejście Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 9 sierpnia, godz. 0:46 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 9 sierpnia, godz. 22:04 – wejście Io na tarczę planety,
• 9 sierpnia, godz. 22:44 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 10 sierpnia, godz. 0:22 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 10 sierpnia, godz. 1:02 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza.
W nocy z piątku 7 sierpnia na sobotę 8 sierpnia okazja do obserwowania całego przejścia Ganimedesa na tle jowiszowej tarczy. Niestety planeta zniknie za widnokręgiem, zanim z jej tarczy zdąży zejść cień największego z księżyców galileuszowych. Lecz jego duży i ciemny cień powinien być widoczny nawet w niezbyt dużych teleskopach, a nawet w większych lornetkach.
W nocy z 6 na 7 sierpnia oraz z 7 na 8 sierpnia Księżyc minie planetę Neptun. W tych dniach tarcza Srebrnego Globu pozostanie oświetlona w ponad 90%, stąd ostatnia planeta Układu Słonecznego raczej zginie w wytwarzanej przezeń łunie. Zwłaszcza, że w nocy z czwartku na piątek Księżyc znajdzie się niecałe 6° od Neptuna, a jasność planety wynosi +7,8 wielkości gwiazdowej. Neptun w tym sezonie obserwacyjnym kreśli swoją pętlę na niebie jakieś 3° na północny wschód od gwiazdy 4. wielkości φ Aquarii i jednocześnie 1,5 stopnia od słabszej o ponad magnitudo gwiazdy 96 Aquarii.
Ostatnie dni tygodnia Księżyc spędzi na pograniczu gwiazdozbiorów Ryb i Wieloryba. W nocy z piątku 7 sierpnia na sobotę 8 sierpnia oświetlona w ponad 80% księżycowa tarcza przejdzie 15° na północ od gwiazdy Deneb Kaitos, najjaśniejszej, choć oznaczanej na mapach nieba grecką literą β gwiazdy Wieloryba. Tej nocy również około 15° zabraknie Księżycowi do Marsa, a zatem Księżyc z Marsem i Denebem Kaitosem utworzy trójkąt równoramienny. Kolejnej nocy naturalny satelita Ziemi zbliży się jeszcze bardziej do Marsa. O godzinie podanej na mapce odległość między tymi ciałami niebieskimi zmniejszy się do 4°, natomiast do wschodu Słońca dystans ten zmniejszy się o kolejny stopień. Mars wciąż jest w fazie szybkiego wzrostu rozmiarów kątowych i jasności. Do niedzieli jasność planety urośnie do prawie -1,3 wielości gwiazdowej, zaś jej tarcza przekroczy średnicę 16″.
Niecałe 20° na północny wschód od Marsa swoją pętlę na niebie kreśli planeta Uran, świecąca blaskiem +5,8 magnitudo. Obecnie Uran przechodzi blisko słabszej od niego o 0,2 magnitudo gwiazdy 29 Arietis, a dystans między tymi ciałami niebieskimi niewiele przekracza 0,5 stopnia, czyli średnicę kątową Księżyca. Jednak dużo lepszymi wskazówkami do odszukania siódmej planety Układu Słonecznego są znacznie od niej jaśniejsze i widoczne nawet na miejskim niebie gwiazdy Hamal (najjaśniejsza gwiazda Barana) oraz Menkar (druga co do jasności gwiazda Wieloryba). Wspomniane gwiazdy dzieli na niebie 23°, a w tych dniach Uran jest na łączącej je linii, jakieś 10° od Hamala.
Animacja pokazuje położenie
Wenus i Merkurego w pierwszym tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie komety C/2020 F3 (NEOWISE) w pierwszym tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Jowisza, Saturna, Księżyca i Neptuna w końcu pierwszej dekady sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Księżyca, Neptuna, Marsa i Urana w końcu pierwszej dekady sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu sierpnia 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu sierpnia 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu sierpnia 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu sierpnia 2020 roku4.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu sierpnia 2020 roku5.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 13 Sie 2020, 08:54

Niebo w drugim tygodniu sierpnia 2020 roku
2020-08-11. Ariel Majcher
W środkowej części sierpnia Księżyc przeniesie się na niebo poranne, podążając ku nowiu. Po drodze minie planety Mars, Uran i Wenus. Stąd zwiększa się czas na obserwacje słabszych ciał niebieskich. Na niebie wieczornym dostępna jest jeszcze kometa C/2020 F3 (NEOWISE), lecz jej blask osłabł już do +6 magnitudo, a ponadto kometa wędruje przez obszar nieba, który zachodzi zaraz po Słońcu i znika z nieboskłonu na początku nocy astronomicznej. W przyszłym tygodniu warunki obserwacyjne komety ulegną jeszcze większemu pogorszeniu, stąd nadszedł czas na pożegnanie się z nią i wyczekiwanie następnej jasnej komety. Na niebie wieczornym wciąż jasno świecą planety Jowisz i Saturn, natomiast w południowo-wschodniej części nieboskłonu wędruje planeta Neptun. Przez cały tydzień promieniują meteory z corocznego roju Perseidów. Maksimum ich aktywności przypada jak zawsze w okolicach 12 sierpnia i w najbliższych dniach można spodziewać się nawet ponad 100 meteorów na godzinę. A pierwsza część nocy jest bezksiężycowa!
Po okresie świetności komety C/2020 F3 (NEOWISE) pozostały już tylko wspomnienia i pamiątkowe zdjęcia. Kometa wędruje obecnie przez pogranicze gwiazdozbiorów Warkocza Bereniki, Panny i Wolarza, czyli obszar nieba, do którego zbliża się Słońce. I choć kometę dzieli od Słońca jakieś 60°, a kometa znajduje się wciąż wysoko nad ekliptyką, to zanim zrobi się ciemno, kometa zdąży zbliżyć się do widnokręgu na mniej niż 20°. Mapki na dołączonej animacji pokazują położenie komety 1,5 godziny po zachodzie Słońca, a więc gdy niebo nie jest jeszcze do końca ciemne. Kolejną godzinę później, na początku nocy astronomicznej, kometa zniża się na wysokość około 8°, a tam silny wpływ na jej obraz ma stan naszej atmosfery. Odnalezienia komety nie ułatwia fakt, że praktycznie przestała być ona widoczna gołym okiem i do jej obserwacji potrzebny jest teleskop. Dokładną trajektorię komety wśród gwiazd do połowy sierpnia można znaleźć na mapce wygenerowanej w programie Nocny Obserwator Janusza Wilanda.
Od zmierzchu nisko nad południowo-wschodnim widnokręgiem widoczna jest para planet Jowisz-Saturn. Obie planety poruszają się ruchem wstecznym i dystans między nimi cały czas rośnie. Do końca tygodnia przekroczy on 8°. Od opozycji Jowisza i Saturna mija właśnie miesiąc i tarcze obu planet zaczynają się zmniejszać i tracić blask. Do niedzieli 16 sierpnia jasność Jowisza spadnie do -2,6 wielkości gwiazdowej, a jego tarcza zmniejszy średnicę do 46″. Saturn świeci blaskiem +0,2 magnitudo, przy tarczy o średnicy 18″. Maksymalna elongacja Tytana, największego i najjaśniejszego księżyca Saturna, tym razem zachodnia, przypada w czwartek 13 sierpnia. Natomiast W układzie księżyców galileuszowych Jowisza w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 10 sierpnia, godz. 22:10 – wyjście Io z cienia Jowisza, 13″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 10 sierpnia, godz. 22:48 – minięcie się Europy (N) i Io w odległości 8″, 26″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 11 sierpnia, godz. 0:28 – wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 11 sierpnia, godz. 1:46 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 11 sierpnia, godz. 20:56 – wejście cienia Kalisto na tarczę Jowisza,
• 12 sierpnia, godz. 0:52 – zejście cienia Kalisto z tarczy Jowisza,
• 12 sierpnia, godz. 23:42 – wyjście Europy z cienia Jowisza, 23″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 15 sierpnia, godz. 1:36 – wejście Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 16 sierpnia, godz. 2:32 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 16 sierpnia, godz. 23:52 – wejście Io na tarczę planety,
• 17 sierpnia, godz. 0:38 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 17 sierpnia, godz. 2:08 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 17 sierpnia, godz. 2:56 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza.

W nocy z 11 na 12 sierpnia szansa na obserwacje dość rzadkiego zjawiska, czyli przejście cienia Kalisto na tle tarczy Jowisza.
W tle gwiazdozbioru Wodnika znajduje się planeta Neptun, zbliżająca się do opozycji 11 września. Neptun pojawia się na nieboskłonie około godziny 21, a południk lokalny przecina po godzinie 2:30, wznosząc się wtedy na wysokość wyraźnie ponad 30°. W związku z bliskością opozycji Neptun porusza się ruchem wstecznym i do końca tygodnia zmniejszy dystans do gwiazdy 96 Aqr poniżej 1,5 stopnia. Jasność planety wynosi +7,8 wielkości gwiazdowej i można ją obserwować przez lornetki i teleskopy w pierwszej połowie nocy, gdy Księżyc jest pod horyzontem.
Niewiele ponad godzinę po Neptunie wschodzi Mars, kreślący obecnie pętlę na tle gwiazdozbioru Ryb. Czerwona Planeta również szykuje się do opozycji pod koniec października, stąd jej blask i rozmiary kątowe szybko rosną. Do końca tygodnia jasność Marsa przekroczy -1,4 wielkości gwiazdowej, zaś jego tarcza zwiększy średnicę do ponad 17″. Dzięki temu już nawet przez większe lornetki można próbować dostrzec szczegóły tarczy planety, przede wszystkim jego czapę polarną. Mars góruje godzinę przed wschodem Słońca 10° wyżej od Neptuna.
Naturalny satelita Ziemi zaczął tydzień na pograniczu gwiazdozbiorów Ryb, Wieloryba i Barana, nieco ponad 8° na wschód od Marsa, prezentując tarczę w fazie 65%. Noc z poniedziałku 10 sierpnia na wtorek 11 sierpnia Księżyc spędził na granicy gwiazdozbiorów Wieloryba i Barana, a jego tarcza była oświetlona prawie w połowie (ostatnia kwadra przypada we wtorek przed godziną 19 naszego czasu). W odległości 4° Księżycowi towarzyszyła planeta Uran, która przez swoją opozycję przejdzie ostatniego dnia października. Zanim to jednak nastąpi, w tę sobotę 15 sierpnia planeta zmieni kierunek swojego ruchu z prostego na wsteczny, stąd w najbliższych dniach Uran praktycznie nie przesuwa się względem gwiazd. Uran świeci z jasnością +5,8 wielkości gwiazdowej, a planetę można odszukać na linii, łączącej dwie jasne gwiazdy: mającego +2 magnitudo Hamala (najjaśniejsza gwiazda Barana) ze świecącym o 0,5 magnitudo słabiej Menkarem z Wieloryba, niecałe 11° od pierwszej z wymienionych gwiazd. Do drugiej z nich Uranowi braknie 2° więcej.
Kolejne trzy noce Srebrny Glob spędzi w gwiazdozbiorze Byka, prezentując tarczę w fazie coraz węższego sierpa. W środę 12 sierpnia Księżyc oddali się od Urana na 15° i w fazie 46% pokaże się 10° pod Plejadami. Dobę później jego sierp zwęzi się do 37% i zdąży on dotrzeć do Hiad, zbliżając się na 1,5 stopnia do północno-zachodniej części gromady i jednocześnie na niecałe 5° do Aldebarana, najjaśniejszej gwiazdy Byka. W piątek 14 sierpnia węższy o kolejne 10% sierp Księżyca dotrze do gwiazd tworzących rogi Byka, czyli El Nath i ζ Tauri.
W sobotę 15 sierpnia Księżyc pokaże się na pograniczu gwiazdozbiorów Byka, Oriona i Bliźniąt, niedaleko miejsca, z którego promieniują październikowe Orionidy. Do tego czasu faza jego tarczy spadnie do 19%. Tego ranka Księżyc zbliży się na 6° do planety Wenus, natomiast znacznie bliżej jego tarczy, bo tylko 1,5 stopnia na północ od niej znajdzie się jasna gromada otwarta gwiazd M35. Ostatniego ranka tego tygodnia Księżyc przesunie się na wschód od Wenus, oddalając się od niej na 8°. Do tego momentu faza księżycowej tarczy zmniejszy się do 11%. Przy dobrej przejrzystości powietrza bardzo ładnie widoczne będzie tzw. światło popielate, czyli pogrążona w mroku nocy część skierowanej ku nam połowie powierzchni Srebrnego Globu. A dzięki wędrówce przez gwiazdozbiór Byka i Bliźniąt Księżyc szybko nabiera wysokości po swoim wschodzie i ładnie się prezentuje przed świtem.
Sama Wenus w czwartek 13 sierpnia osiągnie maksymalną elongację zachodnią, oddalając się od Słońca na ponad 46°. Jak zawsze podczas maksymalnej elongacji planeta prezentuje tarczę oświetloną w połowie, mającej średnicę około 25″ (tym razem jest to dokładnie 24″). Blask planety wynosi -4,3 wielkości gwiazdowej i można ją próbować odnaleźć nawet po wschodzie Słońca. Warto podjąć takie próby zwłaszcza w sobotę i niedzielę, gdy planecie towarzystwa dotrzyma cienki sierp Księżyca.
Na początku drugiej dekady sierpnia jak co roku maksimum swojej aktywności mają meteory ze słynnego roju Perseidów. W tym roku przewidywane jest szerokie maksimum aktywności od 10 rano 12 sierpnia do godziny 23 tego dnia. Niestety oznacza to, że najwięcej meteorów pojawi się podczas naszego dnia, pozostawiając możliwość obserwacji tylko dla posiadaczy radioteleskopów. Na szczęście zarówno w poprzedzających maksimum nocach, jak w i następnych meteorów będzie też sporo. Perseidy to szybkie meteory, ich prędkość zderzenia z naszą atmosferą wynosi 59 km/s i często zostają po nich efektowne smugi, ładnie widoczne na animacjach wykonanych z serii kolejnych zdjęć. W tym roku w obserwacjach roju przeszkodzi nieco Księżyc w ostatniej kwadrze, pozostawiając ciemny początek nocy.
Animacja pokazuje położenie komety C/2020 F3 (NEOWISE) w drugim tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie planet Jowisz, Saturn i Neptun w drugim tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Księżyca, planet Mars, Uran i Wenus oraz radiantu Perseidów w drugim tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu sierpnia 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu sierpnia 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu sierpnia 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu sierpnia 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 19 Sie 2020, 08:58

Niebo w trzecim tygodniu sierpnia 2020 roku
2020-08-17. Ariel Majcher
W środę 19 sierpnia rano naszego czasu Księżyc przejdzie przez nów, a ze względu na to, że przed wschodem Słońca ekliptyka tworzy duży kąt z widnokręgiem, Srebrny Glob da się zaobserwować w poniedziałek i wtorek. Tego drugiego poranka na 25 godzin przed nowiem! Niestety po zachodzie Słońca nachylenie ekliptyki jest kiepskie, stąd po nowiu naturalny satelita Ziemi nie wzniesie się wyżej, niż jakieś 10° w niedzielę 23 sierpnia i dopiero w przyszłym tygodniu zacznie nabierać wysokości. W poniedziałek 17 sierpnia blisko cienkiego sierpa Księżyca znajdowała się dobrze widoczna na niebie porannym planeta Wenus. Po północy panują również najlepsze warunki do obserwacji planet Neptun, Mars i Uran. Wieczorem można obserwować dwie największe planety Układu Słonecznego, czyli Jowisza i Saturna, lecz obie planety wyraźnie skracają czas przebywania na nieboskłonie po zmierzchu.
Dwa pierwsze poranki tego tygodnia Księżyc spędzi w gwiazdozbiorze Raka. W nocy z niedzieli 16 sierpnia na poniedziałek 17 sierpnia Srebrny Glob znajdował się na granicy między gwiazdozbiorami Bliźniąt i Raka, prezentując tarczę w fazie 5%. Godzinę przed wschodem Słońca Księżyc zajmował pozycję na wysokości 12° i jeśli niebo okazało się łaskawe, to bardzo ładnie widoczne było tzw. światło popielate, czyli nocna strona naszego naturalnego satelity, oświetlona światłem odbitym od Ziemi. Dobę później o tej samej porze Księżyc jeszcze bardziej zbliży się do linii horyzontu, wznosząc się na prawie 3°. Jego sierp zwęzi się wtedy do fazy niewiele przekraczającej 1%. Warto wybrać się tego ranka na obserwacje Księżyca, gdyż jest to rzadka stosunkowo okazja do dostrzeżenia bardzo cienkiego sierpa Srebrnego Globu.
W niedużej odległości towarzystwa Księżycowi dotrzyma planeta Wenus. Zwłaszcza w poranek poniedziałkowy, gdy do Księżyca zabraknie jej 20°. We wtorek Księżyc oddali się od Wenus o kolejne 13°. Wędrująca obecnie przez zachodnie obszary gwiazdozbioru Bliźniąt planeta Wenus jest już po maksymalnej elongacji i zbliża się do Słońca. Jednak tarcza Wenus nadal jest bardzo jasna, jej blask wynosi -4,3 wielkości gwiazdowej. Cały czas maleje tarcza planety, która skurczyła się do 22″. Jednocześnie rośnie faza wenusjańskiej tarczy i obecnie jest ona oceniania na 53%.
Po przeniesieniu się na niebo wieczorne Księżyc zacznie pojawiać się w piątek 21 sierpnia, wędrując przez gwiazdozbiór Panny. Jednak cały czas bardzo nisko nad linią widnokręgu. Na szczęście dla nas Srebrny Glob po nowiu znajduje się nad ekliptyką. Gdyby był pod nią, wtedy zacząłby się wyłaniać z zorzy wieczornej dopiero w weekend. W piątek 21 sierpnia godzinę po zachodzie Słońca Księżyc zajmie pozycję na wysokości 3° nad zachodnim widnokręgiem, 5° na północny zachód od Porrimy, jednej z jaśniejszych gwiazd Panny, prezentując tarczę w fazie 10%. Dobę później pogrubiony do 18% sierp Księżyca przejdzie 6° nad Spiką, najjaśniejszą gwiazdą całej konstelacji, natomiast w niedzielę 23 sierpnia Księżyc dotrze na pogranicze gwiazdozbiorów Panny i Wagi, a jego sierp urośnie do 28%.
Jeszcze bardziej na wschód, w gwiazdozbiorze Strzelca, znajdują się dwie największe planety Układu Słonecznego, czyli Jowisz i Saturn. Obie najwyższe położenie nad widnokręgiem zajmują około godziny 22, ale jest to zaledwie nieco ponad 15°. Jowisz świeci blaskiem -2,6 wielkości gwiazdowej przy tarczy o średnicy 45″. Saturn zaś osłabł do +0,3 wielkości gwiazdowej, ale jego tarcza wciąż utrzymuje średnicę 18″. Maksymalna elongacja Tytana, największego i najjaśniejszego księżyca Saturna, tym razem wschodnia, przypada w nocy z czwartku 20 sierpnia na piątek 21 sierpnia. Natomiast W układzie księżyców galileuszowych Jowisza w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 16 sierpnia, godz. 23:52 – wejście Io na tarczę planety,
• 17 sierpnia, godz. 0:38 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 17 sierpnia, godz. 2:08 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 17 sierpnia, godz. 2:56 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 17 sierpnia, godz. 21:00 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 18 sierpnia, godz. 0:04 – wyjście Io z cienia Jowisza, 16″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 18 sierpnia, godz. 0:48 – minięcie się Europy (N) i Io w odległości 8″, 30″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 18 sierpnia, godz. 2:46 – wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 18 sierpnia, godz. 19:58 – o zachodzie Słońca Io i jej cień na tarczy Jowisza (Io w I ćwiartce, jej cień — na wschód od południka centralnego planety),
• 18 sierpnia, godz. 20:34 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 18 sierpnia, godz. 21:26 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 18 sierpnia, godz. 21:58 – wyjście Ganimedesa z cienia Jowisza, 40″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 19 sierpnia, godz. 2:26 – minięcie się Europy (N) i Kalisto w odległości 8″, 193″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 19 sierpnia, godz. 21:46 – Europa chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 19 sierpnia, godz. 23:58 – Kalisto chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 20 sierpnia, godz. 2:18 – wyjście Europy z cienia Jowisza, 26″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 20 sierpnia, godz. 23:53 – minięcie się Europy (N) i Kalisto w odległości 14″, 183″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 21 sierpnia, godz. 19:52 – o zachodzie Słońca cień Europy na tarczy Jowisza (w I ćwiartce),
• 21 sierpnia, godz. 19:55 – minięcie się Ganimedesa (N) i Io w odległości 9″, 107″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 21 sierpnia, godz. 20:30 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 22 sierpnia, godz. 22:13 – minięcie się Ganimedesa (N) i Europy w odległości 11″, 161″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 24 sierpnia, godz. 1:38 – wejście Io na tarczę Jowisza.
W drugiej części nocy całkiem wysoko nad widnokręgiem przebywają jeszcze trzy planety krążące wokół Słońca. Najbardziej na zachód wysunięta jest planeta Neptun, kreśląca swoją pętlę na tle gwiazdozbioru Wodnika, niecałe 3° na północny wschód od gwiazdy 4. wielkości φ Aquarii i jednocześnie niewiele ponad 1° na wschód od słabszej o ponad magnitudo gwiazdy 96 Aqr. Jasność samej planety to +7,8 wielkości gwiazdowej. Neptun zbliża się do wrześniowej opozycji i jest już widoczny przez całą najciemniejszą część nocy. Księżyc w okolicach nowiu nie przeszkodzi w obserwacjach tej planety.
W gwiazdozbiorze Ryb, przy granicy z gwiazdozbiorami Wieloryba i Barana przebywa planeta Mars, również szykująca się do opozycji, przez którą przejdzie miesiąc po Neptunie. Na razie planeta przesuwa się wciąż ruchem prostym, ale już wyhamowuje go, gdyż za kilka tygodniu zmieni kierunek ruchu na wsteczny. Wygląd tarczy Marsa zdecydowanie się poprawia: planeta osiągnęła już jasność -1,6 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy przekraczającej 18″, a więc tyle samo, jak w przypadku Saturna.
Kolejny gwiazdozbiór zodiakalny, gwiazdozbiór Barana, gości przedostatnią planetę Układu Słonecznego, czyli Urana. Uran przez opozycję przejdzie ponad dwa tygodnie po Marsie, ale już teraz porusza się ruchem wstecznym, gdyż znajduje się zdecydowanie dalej od nas i od Słońca, stąd przesuwa się ze wschodu na zachód znacznie dłużej. Uran w tym sezonie obserwacyjnym przebywa niewiele ponad 0,5 stopnia na południe od mającej prawie taką samą jasność gwiazdy 29 Arietis, stąd łatwo można pomylić oba ciała niebieskie ze sobą. A zatem przy szukaniu Urana należy pamiętać, że ten znajduje się bardziej na południe, a dodatkowo jest nieco jaśniejszy, gdyż planeta świeci blaskiem +5,7 magnitudo, zaś gwiazda – o 0,3 magnitudo słabiej.
Animacja pokazuje położenie Wenus i Księżyca w trzecim tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Księżyca na początku trzeciej dekady sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Jowisza i Saturna w trzecim tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Neptuna, Marsa i Urana w trzecim tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu sierpnia 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu sierpnia 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu sierpnia 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu sierpnia 2020 roku4.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu sierpnia 2020 roku5.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 25 Sie 2020, 08:03

Niebo w czwartym tygodniu sierpnia 2020 roku
2020-08-24. Ariel Majcher
W czwartek 27 sierpnia Słońce przetnie równoleżnik 10° deklinacji w drodze na południe, co oznacza, że od przesilenia letniego wysokość jego górowania zmniejszyła się już o ponad 13°. Jednocześnie czas przebywania Słońca nad horyzontem skrócił się o prawie 3 godziny. W ostatnich dniach miesiąca na nocnym niebie zacznie dominować Księżyc, który we wtorek 25 sierpnia przejdzie przez I kwadrę i podąży do pełni. Srebrny Glob w najbliższych dniach odwiedzi najbardziej na południe wysuniętą część ekliptyki, wskutek czego po zmierzchu nie wzniesie się u nas wyżej, niż kilkanaście stopni ponad widnokrąg. W weekend naturalny satelita Ziemi spotka się z parą planet Jowisz i Saturn, ale wcześniej 25 dnia miesiąca zakryje jasną gwiazdę Graffias i całe zjawisko da się zaobserwować z Polski. Przez większą część nocy można obserwować planety Neptun, Mars i Uran, zaś nad ranem ozdobą wschodniej części nieboskłonu jest planeta Wenus.
Od nowiu Księżyca minęło już kilka dni i Srebrny Glob coraz śmielej poczyna sobie po zmierzchu. Niestety obecnie nachylenie ekliptyki do wieczornego widnokręgu jest niekorzystne, stąd Księżyc wędruje bardzo nisko. W poniedziałkowy wieczór 24 sierpnia 1,5 godziny po zachodzie Słońca Srebrny Glob zaprezentuje tarczę w fazie 39%, zajmując pozycję na wysokości 8°. 5° od niego na godzinie 5 znajdzie się gwiazda Zuben Elgenubi, natomiast 6,5 stopnia nad nim — Zuben Eschamali, czyli dwie najjaśniejsze gwiazdy Wagi.
Dobę później Księżyc wstąpi na chwilę do gwiazdozbioru Skorpiona, zwiększając fazę do ponad 50% (I kwadra przypada dokładnie o godzinie 19:58 naszego czasu). Tego wieczora Księżyc zakryje jasną gwiazdę Graffias, czyli β Sco, której jasność obserwowana wynosi +2,6 magnitudo. Warto dodać, że jest to układ podwójny, łatwy do rozdzielenia nawet w małych teleskopach, gdyż separacja składników wynosi 14″. Gwiazda zniknie za ciemnym brzegiem Księżyca między godzinami 20:30 na północnym zachodzie do 20:45 na południowym wschodzie Polski, a zatem od kilkudziesięciu minut do nieco ponad godziny po zachodzie Słońca. Odkrycie nastąpi jakieś 70 minut później, już za jasnym brzegiem Księżyca, ale na zdecydowanie ciemniejszym niebie. Całkiem duża jasność obserwowana zakrywanej gwiazdy sprawia, że zakrycie można spróbować dostrzec gołym okiem, ale oczywiście warto na obserwacje zabrać ze sobą lornetkę, czy teleskop.
Kolejne dwa dni Księżyc spędzi na pograniczu gwiazdozbiorów Wężownika i Strzelca, lecz ze względu na jasność jego tarczy najbliżej położone gwiazdy znikną w powodowanej przezeń łunie. Dopiero w piątek 28 sierpnia, przy fazie zwiększonej do ponad 80% Księżyc zbliży się do jasnej planety Jowisz. O godzinie podanej na mapce dla tego dnia naturalnemu satelicie Ziemi zabraknie do największej planety Układu Słonecznego 4,5 stopnia. Prawie dokładnie po przeciwnej stronie Księżyca i znacznie bliżej, bo w odległości tylko 1,5 stopnia pokaże się gwiazda Nunki, jedna z jaśniejszych gwiazd Strzelca. Warunki obserwacyjne Jowisza powoli się pogarszają: jego jasność spadła poniżej -2,6 wielkości gwiazdowej, zaś średnica tarczy wynosi 45″.
W układzie księżyców galileuszowych Jowisza w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące
zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 24 sierpnia, godz. 1:38 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 24 sierpnia, godz. 22:46 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 25 sierpnia, godz. 20:06 – wejście Io na tarczę planety,
• 25 sierpnia, godz. 21:02 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 25 sierpnia, godz. 22:06 – wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza, (koniec zakrycia),
• 25 sierpnia, godz. 22:22 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 25 sierpnia, godz. 22:40 – Ganimedes chowa się w cień Jowisza 5″ na wschód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 25 sierpnia, godz. 23:20 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 26 sierpnia, godz. 20:28 – wyjście Io z cienia Jowisza, 19″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 26 sierpnia, godz. 23:51 – minięcie się Kalisto (N) i Ganimedesa w odległości 13″, 262″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 27 sierpnia, godz. 0:08 – Europa chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 28 sierpnia, godz. 19:37 – o zachodzie Słońca Europa na południku centralnym tarczy Jowisza,
• 28 sierpnia, godz. 20:16 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 28 sierpnia, godz. 21:06 – zejście Europy z tarczy Jowisza,
• 28 sierpnia, godz. 23:04 – minięcie się Ganimedesa (N) i Io w odległości 8″, 111″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 28 sierpnia, godz. 23:08 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 29 sierpnia, godz. 21:09 – minięcie się Ganimedesa (N) i Io w odległości 8″, 107″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 30 sierpnia, godz. 1:15 – minięcie się Ganimedesa (N) i Europy w odległości 11″, 151″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 30 sierpnia, godz. 22:05 – minięcie się Io (N) i Europy w odległości 5″, 84″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza.

W sobotni wieczór tarcza Księżyca wzejdzie jeszcze jaśniejsza, prezentując tarczę w fazie 88%. Nieco ponad 3° nad księżycową tarczą znajdzie się planeta Saturn, której blask również się zmniejsza, jednak nie tak szybko, jak w przypadku Jowisza. Obecnie blask Saturna wynosi +0,3 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 18″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem zachodnia, przypada w sobotę 29 sierpnia. Natomiast same planety dzieli na niebie prawie 8,5 stopnia.
Po zapadnięciu nocy astronomicznej dostępne obserwacjom są kolejne trzy planety Układu Słonecznego. Poczynając od najbardziej wysuniętej na zachód są to: Neptun, Mars i Uran. Pierwsza z wymienionych planet za trzy tygodnie znajdzie się po przeciwnej stronie Ziemi niż Słońce, stąd jest widoczna przez całą najciemniejszą część nocy. Jednak jej blask jest najsłabszy z wymienionej trójki, a zatem w jej odszukaniu blask Księżyca przeszkodzi najbardziej. I mimo tego, że w tym tygodniu Srebrny Glob wędruje jeszcze daleko od niej, to pod koniec tygodnia po jego wschodzie planeta stanie się trudna do odnalezienia. Neptun świeci blaskiem +7,8 wielkości gwiazdowej, a ze względu na bliskość opozycji, porusza się całkiem szybko po niebie. Do końca tygodnia dystans planety do gwiazdy 96 Aquarii spadnie do 1&deg.
Mars także szykuje się do opozycji, która wypada miesiąc po opozycji Neptuna i wkrótce zmieni kierunek ruchu na wsteczny. Stąd obecnie Mars wyhamowuje swój ruch względem gwiazd. Mars jest planetą której ruch wsteczny trwa najkrócej, zaledwie miesiąc przed i po opozycji, ale za to planeta pokonuje w ten sposób największy dystans. Neptun natomiast jest planetą która porusza się w ten sposób najdłużej, ale przesuwa się w tym czasie o najkrótszy odcinek na niebie. Czerwona Planeta jest obecnie w najkorzystniejszym dla nas położeniu: wciąż jeszcze zbliża się do nas, wskutek czego jej blask i rozmiary kątowe szybko rosną. W niedzielę 30 sierpnia jasność Marsa osiągnie -1,8 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy przekraczającej 19″. Wkrótce to Mars stanie się drugą pod względem rozmiarów kątowych planetą na naszym niebie, gdyż Wenus oddala się od nas i się kurczy. Mars najwyżej nad widnokręgiem jest około godziny 4, a zatem na ciemnym niebie, wznosząc się wtedy na wysokość prawie 45°.
Druga planeta od Słońca wędruje obecnie przez gwiazdozbiór Bliźniąt i pojawia się na nieboskłonie przed godziną 2, by kolejne dwie godziny później wznieść się na wysokość przekraczającą 25°. Planeta jest już po maksymalnej elongacji, choć wciąż jej odległość od Słońca przekracza 45°. Lecz w następnych tygodniach dystans ten zacznie się wyraźnie zmniejszać. Na szczęście dla nas obecnie nachylenie ekliptyki do porannego widnokręgu cały czas się poprawia, stąd wysokość planety nad widnokręgiem o tej samej porze przed świtem na razie nie tylko nie pogorszy się, ale wręcz nieco polepszy. Obecnie jasność planety wynosi -4,2 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy mniej więcej 20″ i fazie około 60%.

Mapka pokazuje położenie Księżyca, Jowisza i Saturna w czwartym tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Neptuna, Marsa i Urana w czwartym tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie Wenus w czwartym tygodniu sierpnia 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu sierpnia 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu sierpnia 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu sierpnia 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w czwartym tygodniu sierpnia 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 25 Sie 2020, 08:12

Spojrzenie na wrześniowe niebo
2020-08-24.
Gdy wrzesień z pogodą zaczyna, zwykle przez miesiąc pogoda trzyma"
To przysłowie budzi w nas nadzieję, iż po kapryśnym lecie czekać nas będzie czas pięknej, stabilnej i prawdziwie jesiennej pogody. Wrzesień, poza wydarzeniami historycznymi, związany jest w tym roku z powrotem dzieci i młodzieży do pandemicznie zreformowanych szkół, a na niebie to okres równowagi między długością dnia i nocy. Te ostatnie są już coraz dłuższe i często bezchmurne, co sprzyja obserwacjom astronomicznym. Parę ciekawych zjawisk będziemy mogli zaobserwować na wrześniowym niebie, a wszystko zależeć będzie od naszych możliwości obserwacyjnych. Postarajmy się w tym celu wykorzystać (z dala od miejskich świateł) wolny wieczór, aby chociaż przez chwilę spojrzeć w rozgwieżdżone niebo, by podziwiać - nawet gołym okiem - Drogę Mleczną, rozciągającą się przez cały nieboskłon, od północnego do południowego horyzontu.
Słońce
Korzystaliśmy z uroków tegorocznego lata, a tymczasem Słońce w swej wędrówce po ekliptyce systematycznie podążało ku równikowi niebieskiemu, przez co jego deklinacja - czyli wysokość nad równikiem - malała, a w związku z tym dni stawały się nieubłaganie coraz krótsze. Po południu, 22 września o godzinie 15:31, Słońce znajdzie się na równiku niebieskim - w punkcie Wagi, po czym "przejdzie" z półkuli północnej nieba na południową i tym samym rozpocznie się astronomiczna Jesień. Niezależnie od tego w Krakowie w dniu 1 września Słońce wschodzi o godzinie 5:55 a zachodzi o 19.23, natomiast 30 września wschodzi o godzinie 6:39 a zachodzi o 18:20, zatem w ciągu tego miesiąca ubędzie dnia w Małopolsce aż o 107 minut! Skutkiem istnienia zjawiska refrakcji w atmosferze ziemskiej wszystkie obiekty na niebie widzimy nieco wyżej niż są one w rzeczywistości, zatem faktyczne zrównanie długości dnia z nocą przypadnie dla nas dopiero na 25 września.
Jeśli chodzi o stan aktywności magnetycznej naszej gwiazdy, to w tym miesiącu, podobnie jak to było w wakacje, należy się spodziewać braku lub ewentualnie bardzo małej ilości plam, pochodni, czy protuberancji na tarczy naszej gwiazdy. Słońce znajduje się wciąż w stanie minimalnej aktywności, między 24 a 25 jedenastoletnim cyklem aktywności.
Księżyc
Natomiast ciemne, prawie bezksiężycowe noce, dogodne do obserwacji astronomicznych, wystąpią w trzecim tygodniu września, bowiem Księżyc rozpocznie ten miesiąc podążając do pełni, która przypadnie w dniu 2 IX o godzinie 07:22. Ostatnia kwadra wystąpi 10 IX o godz. 11:26, nów - 17 IX o 13.00, i pierwsza kwadra 24 IX o godzinie 03:55. Księżyc znajdzie się w apogeum (najdalej od Ziemi) 6 IX o godzinie 8, a w perygeum (najbliżej nas) będzie 18 IX o godzinie 16. Natomiast 6 IX Księżyc zakryje Marsa, ale w Polsce nad ranem widoczne będzie tylko ich wzajemne ścisłe zbliżenie na niebie, liczone w minutach łuku. Ponadto Księżyc zbliży się, ale na nieco większe odległości liczone w stopniach do: Wenus - 14 IX nad ranem i Jowisza - 25 IX nad ranem, a wieczorem tegoż dnia także do Saturna. Będzie zatem co obserwować, byle nam się odpowiednia pogoda trafiła.
Planety
Merkurego można będzie obserwować bardzo nisko nad zachodnim horyzontem nieba, przez cały wrzesień. Natomiast Wenus pełni rolę Jutrzenki i poprzedza wschód Słońca o dobre dwie i pół godziny. Mars gości w gwiazdozbiorze Ryb, gdzie przygotowuje się do opozycji ze Słońcem, która nastąpi 13 października, zatem widoczny jest teraz na wschodnim niebie od późnych godzin wieczornych. W gwiazdozbiorze Strzelca możemy obserwować na wieczornym niebie Jowisza ze wspaniałą gromadką galileuszowych księżyców. Za nim dzielnie kroczy na niebie Saturn, przystrojony w pierścienie, z satelitą Tytanem, co możemy podziwiać już przez niewielką lunetę. Saturn również gości w Strzelcu. Polecam szczególnie obserwacje zbliżeń Księżyca do tych gazowych planet w dniu 25 IX, rano do Jowisza, a wieczorem do Saturna. Uran będzie widoczny od północy w gwiazdozbiorze Byka, bowiem dopiero w dniu 31 X będzie w opozycji do Słońca. Natomiast w gwiazdozbiorze Wodnika, przez całą noc można obserwować Neptuna, który 11 IX będzie w opozycji do Słońca, ale do jego obserwacji trzeba się już posłużyć chociażby małą lunetką. Jego dostrzeżenie może nam ułatwić zbliżenie jasnego Księżyca w pełni do tej planety na odległość 4 stopni, dnia 2 IX o godzinie 23.

Czytaj więcej:
• 11 paczka satelitów Starlink na orbicie
• Spojrzenie w wakacyjne niebo 2020

Opracowanie: Adam Michalec (MOA), Elżbieta Kuligowska
Źródło: MOA
Na zdjęciu: Równonoc jesienna to dzień, w którym dzień i noc trwają dokładnie tyle samo godzin. Do tego momentu na północnej półkuli Ziemi noc będzie krótsza niż dzień, a na półkuli południowej sytuacja będzie dokładnie odwrotna. To zdjęcie jest kompozycją godzinnych ekspozycji Słońca wykonanych nad miastem Bursa w Turcji, w dniach kluczowych pomiędzy jednym a drugim przesileniem. Dolne zdjęcia Słońca wykonano podczas przesilenia zimowego w grudniu 2007 roku, gdy Słońce wędrowało bardzo nisko nad horyzontem, a dni były krótkie. Ten brak ekspozycji słonecznej na danej półkuli odpowiada za pojawiającą się tam zimę. Górny pas "Słońc" to przesilenie letnie z czerwca 2008 roku, gdy Słońce unosiło się najwyżej ponad horyzontem na niebie i przebywało tam przez ponad 12 godzin. Ta obfitość słonecznego światła i ciepła daje lato. Pas pośredni to zdjęcia zrobione podczas równonocy wiosennej w marcu 2008 roku, ale Słońce podobnie wyglądałoby w dniu zbliżającej się równonocy jesiennej. Źródło: APOD.pl.
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/sp ... iowe-niebo
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Spojrzenie na wrześniowe niebo.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 25 Sie 2020, 08:15

Niebo w sierpniu 2020 (odc. 02) - Parada planet!
2020-08-24.
Z końcem wakacji definitywnie kończy się nasza przygoda z kometą NEOWISE. Prezentowana w filmie panorama ukazuje kometę na czele parady Księżyca i planet. To one odgrywają teraz główne role w niebiańskim spektaklu późnego lata 2020 roku. Wstęp do największego teatru Wszechświata jest darmowy, a szczegółowy program występów przedstawia nasz filmowy kalendarz astronomiczny - zapraszamy!
25 sierpnia dojdzie do zakrycia całkiem jasnej gwiazdy przez tarczę naszego satelity. Gwiazda nazywa się Acrab i należy do Skorpiona. Jest to obiekt o jasności 2.6 mag., czyli bez trudu dostrzegalny gołym okiem. Wieczorem 25 sierpnia ok. 20:30 (dokładny moment zależy od miejsca, w którym się znajdujemy) Acrab zniknie za ciemną krawędzią Księżyca, by ok. 21:40 wyłonić się zza jego jasnego brzegu. Do obserwacji użyjmy lornetki, a jeszcze lepiej - teleskopu. Acrab to najjaśniejsza gwiazda jaką zakrywa Księżyc w całym 2020 roku, więc jeśli pogoda nam sprzyja, patrzmy koniecznie!
Pod koniec wakacji 2020 coraz śmielej świeci Mars. Z nocy na noc nabiera jasności wschodząc coraz wcześniej. Pod koniec sierpnia i na początku września możemy szukać go już o 22:00 nisko nad wschodnim widnokręgiem. Czerwona Planeta zmierza ku jesiennej opozycji, kiedy osiągnie blask przewyższający wszystkie planety - z wyjątkiem Wenus błyszczącej na porannym niebie.
Na razie w letnie wieczory miłościwie panują nam Jowisz i Saturn. Obie planety świecą obok siebie niewysoko nad południowym horyzontem. Jowisz jest wyraźnie jaśniejszy, ale Saturn i tak niewiele ustępuje najjaśniejszym gwiazdom. Przez lornetkę mamy okazję rozpoznać cztery największe księżyce Jowisza układające się w linii tuż obok niego w postaci niepozornych gwiazdek. Każdego wieczora ich konfiguracja jest inna - właśnie dzięki temu Galileusz ponad 400 lat temu wysnuł wniosek, że muszą to być satelity Jowisza krążące wokół niego dokładnie tak jak planety krążą wokół Słońca. Kto ma teleskop, ten może głębiej spojrzeć w świat największej planety Układu Słonecznego śledząc jej tarczę i zachodzące na niej zmiany w atmosferze planety. Teleskop ukaże także okazały pierścień Saturna z przerwą Cassiniego oraz umożliwi zaobserwowanie największego saturnowego księżyca - Tytana. Bez pomocy jakichkolwiek instrumentów mamy za to okazję podziwiania złączeń obu planet z Księżycem. Srebrny Glob zmierzający ku pełni najpierw znajdzie się blisko Jowisza wieczorem 28 sierpnia, by dzień później dołączyć do Saturna. Czystego nieba!
Piotr Majewski
NIEBO W SIERPNIU 2020 | Parada planet!

https://www.youtube.com/watch?v=lnHTWLe ... e=emb_logo

https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/ni ... ada-planet
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w sierpniu 2020 (odc. 02) - Parada planet!.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 01 Wrz 2020, 09:54

Niebo w pierwszym tygodniu września 2020 roku
2020-09-01. Ariel Majcher
Na początku września niebo rozświetli silny blask Księżyca, który w środę 2 września po 7 rano naszego czasu przejdzie przez pełnię, mijając wtedy Neptuna. Ostatnia planeta Układu Słonecznego 9 dni później znajdzie się w opozycji do Słońca. Do końca tygodnia Srebrny Glob minie jeszcze Marsa (zakrycie widoczne w Ameryce Południowej i Urana. Ozdobą nieba wieczornego jest para planet Jowisz-Saturn, zaś poranne wciąż ozdabia bardzo jasna Wenus.
Dwie najdalsze znane od starożytności planety Układu Słonecznego stanowią parę o rozpiętości nieco ponad 8°. Obecnie obie planety przechodzą przez południk lokalny na początku nocy astronomicznej, wznosząc się wtedy na wysokość niewiele przekraczającą 15°. W przyszłym tygodniu Jowisz wykona zakręt na kreślonej przez siebie pętli na niebie, co oznacza, że w najbliższych dniach jego ruch względem gwiazd tła będzie minimalny. Oznacza to też, że kończy się okres najlepszej widoczności tej planety i w kolejnych tygodniach jej blask i rozmiary kątowe zaczną się dość szybko zmniejszać. Saturn zmieni kierunek swojego ruchu na prosty pod koniec września. W niedzielę 6 września blask Jowisza zmniejszy się do -2,5 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 44″. Saturn świeci blaskiem +0,3 magnitudo, a jego tarcza ma średnicę 18″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem wschodnia, przypada w sobotę 5 września. Natomiast w układzie księżyców galileuszowych Jowisza w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 1 września, godz. 0:34 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 1 września, godz. 21:54 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 1 września, godz. 22:18 – Ganimedes chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 1 września, godz. 22:58 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 2 września, godz. 0:10 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 2 września, godz. 1:16 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 2 września, godz. 22:24 – wyjście Io z cienia Jowisza, 21″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 3 września, godz. 19:24 – o zachodzie Słońca cień Io na tarczy Jowisza (w I ćwiartce),
• 3 września, godz. 19:46 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 4 września, godz. 20:42 – wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 4 września, godz. 22:52 – wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 4 września, godz. 23:30 – zejście Europy z tarczy Jowisza,
• 5 września, godz. 19:19 – o zachodzie Słońca cień Ganimedesa na tarczy Jowisza (w I ćwiartce) i wyjście Kalisto zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 5 września, godz. 20:00 – zejście cienia Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 6 września, godz. 0:21 – minięcie się Ganimedesa (N) i Io w odległości 8″, 99″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 6 września, godz. 20:52 – wyjście Europy z cienia Jowisza, 33″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia).
Księżyc spotkał się z Jowiszem i Saturnem w minionym tygodniu, zaś w najbliższych dniach odwiedzi trzy kolejne planety Układu Słonecznego: Neptuna, Marsa i Urana. Jednak tydzień Księżyc zaczął w gwiazdozbiorze Koziorożca, niecałe 3° na południe od pary gwiazd Nashira (γ Cap) i Deneb Algiedi (δ Cap). Niestety wynosząca wtedy 98% faza tarczy Srebrnego Globu spowodowała, że wspomniane gwiazdy były niedostrzegalne gołym okiem.
Kolejne dwie noce Księżyc spędzi w gwiazdozbiorze Wodnika, mając fazę odpowiednio 100% w nocy z wtorku na środę i 99% w nocy ze środy na czwartek (pełnia przypada dokładnie w środę 2 września o godzinie 7:22 naszego czasu, a zatem już po zachodzie Księżyca). Silny blask Srebrnego Globu spowoduje, że niezbyt jasne gwiazdy Wodnika znikną w wytwarzanej przezeń łunie.
Drugiej z wymienionych nocy naturalny satelita Ziemi minie w odległości 5° planetę Neptun, która jest już prawie w opozycji (o czym świadczy spotkanie z Księżycem w pełni). Niestety księżycowa łuna spowoduje, że świecącą z jasnością +7,8 magnitudo planetę da się dostrzec tylko przez spore teleskopy, a i to z trudem. W związku z bliskością opozycji Neptun przesuwa się teraz po niebie ze swoją maksymalną prędkością kątową, wynoszącą obecnie prawie 10′ na tydzień. Do niedzieli 6 września planeta zbliży się do gwiazdy 96 Aquarii na mniej niż 1°.
Kolejne ciekawe spotkanie Księżyca z innym ciałem niebieskim czeka go w nocy z soboty 5 września na niedzielę 6 września. Jest to spotkanie z bardzo jasną już planetą Mars. Do tego czasu faza księżycowej tarczy spadnie do 87%. Księżyc z Marsem pojawią się na nieboskłonie po godzinie 21 w odległości 4° od siebie i w trakcie nocy Srebrny Glob zbliży się do Czerwonej Planety jeszcze bardziej. O godzinie 5 rano dystans między tymi ciałami niebieskimi spadnie do 1,5 stopnia, zaś godzinę później, o wschodzie Słońca, będzie to kolejne 0,5 stopnia mniej. Najbliżej Marsa Księżyc znajdzie się około godziny 8 naszego czasu, gdy północny brzeg tarczy Srebrnego Globu minie planetę w odległości mniejszej niż 10 minut kątowych, czyli 1/3 średnicy księżycowej tarczy. Im bardziej na południe, tym bliżej. W Zakopanem minimalna odległość wyniesie 6′.
Mieszkańcy południowej Europy, na południe od mniej więcej równoleżnika 41° szerokości geograficznej północnej, staną przed szansą na obserwacje dziennego zakrycia planety przez Księżyc. Natomiast tym razem szczęście uśmiechnęło się do mieszkańców zachodnich krańców Afryki i sporej części Ameryki Południowej, gdzie Księżyc zakryje Marsa w trakcie nocy (na zalinkowanej mapce owale cyjanowe oznaczają zakrycie podczas wschodu — obszar lewy — i zachodu — obszar prawy — Księżyca; czerwona linia przerywana – zakrycie podczas dnia; linia niebieska – zakrycie podczas świtu, linia biała – zakrycie w trakcie nocy; na północnej i południowej granicy zjawiska dojdzie do tzw. zakrycia brzegowego). Mars cały czas zbliża się do opozycji i — podobnie jak Jowisz — szykuje się do zmiany kierunku swojego ruchu, lecz w tym przypadku z prostego na wsteczny. Stąd jego duże już jasność i rozmiary kątowe nadal szybko rosną. W niedzielę 6 września jasność planety przekroczy -1,9 wielkości gwiazdowej, zaś średnica jej tarczy — 20″. Jasność planety jest tak duża, że zakrycie nawet za dnia da się dostrzec przez teleskop, a być może nawet większą lornetkę.
Ostatniej nocy tego tygodnia, wieczorem w niedzielę 6 września, Księżyc wzejdzie w fazie zmniejszonej do 81%. Do tego momentu Srebrny Glob zdąży oddalić się od Marsa na odległość ponad 8° i jednocześnie zbliżyć się do planety Uran na około 5°. Planeta Uran również szykuje się do październikowej opozycji i jej warunki obserwacyjne stale się poprawiają. Ale również ona, choć faza i jasność Księżyca znacznie już do tego momentu zmaleje od pełni, a sama planeta jest o 2 magnitudo jaśniejsza od Neptuna, zniknie w powodowanej przez Księżyc łunie.
Planeta Wenus wschodzi obecnie około godziny 2 i trzy godziny później wznosi się na wysokość ponad 25°. W piątek 4 września planeta przejdzie z gwiazdozbioru Bliźniąt do gwiazdozbioru Raka, zbliżając się m.in. do znanej i jasnej gromady otwartej gwiazd Żłóbek (M44). Niestety Wenus minie gromadę w odległości 2,5 stopnia, ale w okresie największego zbliżenia do gromady (stanie się to 14 września) utworzy uroczy układ z gromadą i Księżycem w fazie 14% odległego o 1,5 stopnia od M44 i 4° od Wenus. Tego samego ranka Księżyc zakryje gwiazdę Asellus Borealis (γ Cnc), stanowiącą północno-wschodni róg charakterystycznego, otaczającego M44 trapezu. Już teraz warto szykować aparaty i odpowiednią miejscówkę do wykonania malowniczego ujęcia. Jasność i rozmiary kątowej planety systematycznie spadają, rośnie natomiast jej faza. W niedzielę 6 września blask planety wyniesie -4,2 wielkości gwiazdowej, zaś jej tarcza o średnicy 19″ pokaże fazę 62%.

Mapka pokazuje położenie Jowisza i Saturna w pierwszym tygodniu września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). Ariel Majcher | AstroNET

Mapka pokazuje położenie Księżyca oraz planet Neptun, Mars i Uran w pierwszym tygodniu września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie Wenus w pierwszym tygodniu września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu września 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu września 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu września 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w pierwszym tygodniu września 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 09 Wrz 2020, 07:59

Niebo w drugim tygodniu września 2020 roku
2020-09-09. Ariel Majcher
Najjaśniejsze noce w tym miesiącu już minęły. Księżyc jest już po pełni i w kolejnych dniach podąży ku ostatniej kwadrze, a następnie ku nowiu. W tym czasie Srebrny Glob przemierzy prawie cały dystans dzielący Marsa od Wenus, a każda kolejna noc przez coraz dłuższy czas pozostanie ciemna. Spośród planet Układu Słonecznego poza Marsem i Wenus można obserwować także Jowisza, Saturna i Neptuna na niebie wieczornym oraz Urana w drugiej części nocy. Tylko planeta Merkury zginie w zorzy wieczornej. Planeta Neptun 11 września znajdzie się w opozycji względem Słońca i w związku z tym porusza się ze swoją maksymalną prędkością kątową. Natomiast planety Jowisz i Mars zmienią kierunek ruchu na niebie, stąd są prawie nieruchome względem gwiazd tła.
Księżyc przenosi się na niebo poranne i wschodzi coraz bliżej północy, a zatem pierwszym obiektem, który wyłania się z zorzy wieczornej po zachodzie Słońca jest planeta Jowisz. Kilkadziesiąt minut później 8° na wschód od Jowisza przez zorzę wieczorną przebija się planeta Saturn. Jowisz przecina południk lokalny jakieś 1,5 godziny po zachodzie Słońca, a zatem na jeszcze nie do końca ciemnym niebie natomiast Saturn robi to samo nieco ponad 0,5 godziny później, już po zapadnięciu nocy astronomicznej. Obie planety zachodzą niewiele po północy: Jowisz około godziny 0:45, zaś Saturn — około 1:30. Stąd na obserwacje obu planet pozostaje mniej więcej 3 godziny. Niestety warunki ich obserwacji nie są komfortowe, gdyż podczas najwyższego położenia na niebie planety nie przekraczają wysokości 20° nad widnokręgiem.
13 września planeta Jowisz zmieni kierunek swojego ruchu z wstecznego na prosty, co oznacza, że w najbliższych dniach planeta pozostanie prawie nieruchoma względem gwiazd tła i że kończy się właśnie okres jej najlepszej widoczności. Jowisz będzie się poruszał ruchem prostym przez kolejne dziewięć miesięcy, aż do przesilenia letniego. W tym czasie przejdzie przez koniunkcję ze Słońcem i przejdzie na niebo poranne. Natomiast do końca tego tygodnia blask Jowisza spadnie poniżej -2,5 magnitudo, zaś jego średnica — do 43″.
Planeta Saturn wciąż porusza się ruchem wstecznym, a zmieni kierunek ruchu dopiero pod koniec miesiąca. Dlatego dystans między planetami już się zmniejsza, ale na razie wciąż przekracza 8°. Jasność Saturna też powoli maleje i do końca tygodnia spadnie do +0,4 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 18″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem zachodnia, przypada w niedzielę 13 września. Natomiast w układzie księżyców galileuszowych Jowisza w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 8 września, godz. 23:44 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 9 września, godz. 0:52 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 9 września, godz. 20:52 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 10 września, godz. 0:20 – wyjście Io z cienia Jowisza, 21″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 10 września, godz. 19:08 – o zachodzie Słońca Io na tarczy Jowisza (w IV ćwiartce),
• 10 września, godz. 19:22 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 10 września, godz. 20:28 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 10 września, godz. 21:40 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 10 września, godz. 23:08 – wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 11 września, godz. 20:05 – minięcie się Europy (N) i Io w odległości 7″, 45″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 12 września, godz. 19:03 – o zachodzie Słońca Ganimedes na tarczy Jowisza (w I ćwiartce),
• 12 września, godz. 19:08 – zejście Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 12 września, godz. 20:30 – wejście cienia Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 13 września, godz. 0:02 – zejście cienia Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 13 września, godz. 20:58 – wejście Kallisto na tarczę Jowisza,
• 13 września, godz. 23:30 – wyjście Europy z cienia Jowisza, 35″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia).

Jak wynika z listy pod koniec tygodnia nadarzy się okazja do obserwacji dość rzadkich zjawisk: najpierw w nocy z soboty 12 września na niedzielę 13 września po tarczy planety przejdzie cień Ganimedesa, natomiast kolejnej nocy przez jowiszową tarczą pojawi się ostatni z księżyców galileuszowych — Kallisto.
Księżyc zacznie tydzień w fazie 80% na pograniczu gwiazdozbiorów Barana i Wieloryba, niecałe 10° na wschód od planety Mars i jednocześnie niecałe 5° na południe od planety Uran. W następnych dniach odwiedzi jeszcze gwiazdozbiory Byka, Oriona i Bliźniąt. Docierając w pobliże przebywającej w gwiazdozbiorze Raka planety Wenus
Planeta Mars jest drugą planetą, która w najbliższych dniach pozostanie nieruchoma względem gwiazd tła, gdyż 9 września pokona zakręt na kreślonej przez siebie pętli. Lecz w przeciwieństwie do Jowisza jest to zmiana ruchu z prostego na wsteczny, co oznacza początek okresu najlepszej widoczności planety. Mars pozostanie w tym ruchu przez 67 dni, przechodząc w środku tego okresu przez opozycję. Przez następne 34 dni szybko rosnące blask i rozmiary kątowe planety będą się zwiększać jeszcze szybciej. Niestety po opozycji nastąpi równie szybki spadek obu parametrów. Do końca tygodnia blask Marsa przekroczy -2,1 magnitudo, zaś średnica jej tarczy przekroczy 21″.
Planeta Uran również zbliża się do opozycji i choć znajdzie się w tym położeniu ponad 2 tygodnie po Marsie, to ze względu na to, że krąży wokół Słońca zdecydowanie dalej niż Ziemia i Mars, to porusza się ruchem wstecznym już od połowy sierpnia. Siódma planeta od Słońca wędruje obecnie około 45′ od słabszej od niej gwiazdy 29 Arietis, świecąc blaskiem +5,7 wielkości gwiazdowej. Obie planety wschodzą prawie jednocześnie przed godziną 21, a najwyżej nad widnokręgiem są po godzinie 3. Mars góruje na wysokości 45°, zaś Uran prawie 7° wyżej.
Poranki 9, 10 i 11 września Księżyc spędzi na tle gwiazdozbioru Byka. Pierwszej z wymienionych nocy Księżyc zaprezentuje tarczę w fazie 63%, przechodząc mniej więcej 7° na południe od Plejad i około 8° od Aldebarana. Kolejnej nocy faza Srebrnego Globu spadnie o 10% i minie już Hiady, pokazując się ponad 6° od najjaśniejszej gwiazdy Byka. 10 września tuż przed południem naszego czasu Księżyc przejdzie przez ostatnią kwadrę i pojawi się na nieboskłonie przed godziną 23 na pograniczu gwiazdozbiorów Byka, Bliźniąt i Oriona. Zaraz po swoim wschodzie Księżyc zajmie pozycję 1,5 na północ od gwiazdy ζ Tauri, czyli południowego rogu Byka i jednocześnie niecały stopień na wschód od Mgławicy Krab, czyli pierwszego obiektu w słynnym katalogu Messiera. Nad ranem i później w trakcie dnia Srebrny Glob przejdzie tuż na północ od najbardziej na północ wysuniętej części Oriona, jednak już nie zahaczy o ten gwiazdozbiór i powróci doń dopiero w 2029 roku.
Poranki z piątku 11 września na sobotę 12 września i z soboty 12 września na niedzielę 13 września Księżyc spędzi w gwiazdozbiorze Bliźniąt. W nocy z piątku na sobotę Księżyc pojawi się na nieboskłonie tuż przed północą, prezentując tarczę w fazie 34%. Srebrny Glob wzejdzie w połowie drogi między parą gwiazd Tejat Prior i Tejat Posterior, czyli η i μ Bliźniąt, a Mebsutą, czyli ε Gem, a zatem niedaleko miejsca, w którym Słońce było na początku lata. W trakcie nocy Księżyc będzie zbliżał się do Mebsuty, by około godziny 4 minąć tę gwiazdę w odległości 1,5 stopnia.
Ostatniej nocy tego tygodnia sierp Księżyca zwęzi się poniżej 25% i zbliży się do granicy gwiazdozbiorów Bliźniąt i Raka. Tej nocy Księżyc przejdzie niecałe 5° od Polluksa, najjaśniejszej gwiazdy Bliźniąt.
Planeta Wenus porusza się z prędkością ponad 1° dziennie i w trakcie tygodnia przejdzie do centrum gwiazdozbioru Raka, zbliżając się w niedzielę 13 września na niecałe 2,5 stopnia na południe od znanej i jasnej gromady otwartej gwiazd M44. Do końca tygodnia blask Wenus obniży się do -4,1 wielkości gwiazdowej, średnica tarczy zmniejszy się do 18″, zaś faza urośnie do 65%.
W poniedziałek 14 września do obu ciał niebieskich dołączy Księżyc w fazie zaledwie 15%, który z kolei przejdzie 1,5 stopnia na północ od M44. W poniedziałek około godziny 4 Srebrny Glob znajdzie się 1° od gwiazdy Asellus Borealis, tworzącej północno-wschodni róg trapezu otaczającego gromadę Żłóbek i potem ją nawet zakryje, jednak stanie się to około godziny 6, czyli tuż przed wschodem Słońca na jasnym już niebie. W najlepszej sytuacji w tym przypadku znajdą się mieszkańcy Polski zachodniej, gdzie widno robi się najpóźniej.
Mapka pokazuje położenie Jowisza, Saturna i Neptuna w drugim tygodniu września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Księżyca, Marsa i Urana w drugim tygodniu września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Animacja pokazuje położenie Wenus w drugim tygodniu września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu września 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu września 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu września 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w drugim tygodniu września 2020 roku4.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

PostPaweł Baran | 14 Wrz 2020, 07:43

Niebo w trzecim tygodniu września 2020 roku
2020-09-14. Ariel Majcher
To już niestety ostatni tydzień należący w całości do kalendarzowego lata. 16 września Słońce przejdzie z gwiazdozbioru Lwa do gwiazdozbioru Panny, w którym pozostanie do końca października, zaś w przyszłym tygodniu, dokładnie 22 września o 15:30 naszego czasu przetnie równik niebieski w drodze na południe i tym samym rozpocznie się kalendarzowa jesień.
Księżyc prawie dokładnie w środku tygodnia, w czwartek 17 września o godzinie 13:00 naszego czasu, przejdzie przez nów. W związku z dużym nachyleniem ekliptyki do widnokręgu na niebie porannym można go będzie całkiem łatwo dostrzec tuż przed świtem nawet w środę 16 września, niecałe 32 godziny przed nowiem. Niestety wieczorem nachylenie ekliptyki jest słabe, stąd po nowiu Srebrny Glob zacznie pojawiać się dopiero w weekend, ale bardzo nisko nad widnokręgiem. To właśnie z Księżycem związane są najciekawsze zjawiska tego tygodnia. W poniedziałek rano Srebrny Glob w fazie cienkiego sierpa zbliży się do gromady otwartej gwiazd M44 i do planety Wenus, zakrywając przy tym gwiazdę Asellus Borealis, stanowiącą północno-wschodni róg trapezu otaczającego wspomnianą gromadę. Niestety do zakrycia dojdzie na całkiem jasnym już niebie, niecałe pół godziny przed wschodem Słońca.
Z planet Układu Słonecznego pogarszają się warunki obserwacyjne planet Jowisz i Saturn, natomiast bardzo dobrze widoczne są planety Neptun, Mars i Uran oraz ozdabiająca poranne niebo Wenus. Bardzo jasna jest ponownie także długookresowa gwiazda zmienna Mira Ceti, która świeci jakieś 12° na południowy wschód od Marsa. Już teraz jest jaśniejsza niż +3,5 magnitudo i jeszcze powinna pojaśnieć.
Najciekawsza i najbardziej malownicza konfiguracja ciał niebieskich w ostatnim tygodniu lata wydarzy się na samym początku tygodnia, w nocy z niedzieli 13 września na poniedziałek 14 września. Księżyc w fazie 14% znajdzie się w centrum gwiazdozbioru Raka, zaledwie 1,5 stopnia na północ od gromady otwartej gwiazd Żłóbek i jednocześnie 4° na północ od Wenus. Godzinę przed wschodem Słońca 0,5 na wschód od niego pokaże się gwiazda 5. wielkości Asellus Borealis, γ Cnc, stanowiąca północno-wschodni róg charakterystycznego trapezu gwiazd otaczającego gromadę M44. Księżyc zakryje tę gwiazdę około godziny 6, czyli kilkadziesiąt – kilkanaście minut przed wschodem Słońca (w zależności od tego, czy jesteśmy na zachodzie, czy na wschodzie Polski). Nasz kraj znajdzie się na północnej granicy widoczności zjawiska i np. w Łodzi zakrycie potrwa 21 minut, a już w Toruniu do zakrycia nie dojdzie.
Dwa następne poranki naturalny satelita Ziemi spędzi w gwiazdozbiorze Lwa. We wtorek 15 września Księżyc pojawi się na nieboskłonie około godziny 3, mając tarczę oświetloną w 7%. Do tego momentu Księżyc zdąży odsunąć się od Wenus na 13° i jednocześnie zbliżyć do Regulusa, najjaśniejszej gwiazdy Lwa na odległość 9°. W środę 16 września Srebrny Glob wzejdzie prawie 1,5 godziny później niż we wtorek, a jego sierp jeszcze bardziej się zwęzi, do 2%. O tej samej porze Księżyc zdąży się wznieść na wysokość 7°, czyli całkiem wysoko, biorąc pod uwagę, że znajdzie się wtedy 17° od Słońca. Tego ranka Księżyc zajmie pozycję 7° na wschód od Regulusa.
Jak już pisałem we wstępie w czwartek po południu naszego czasu Księżyc przejdzie przez nów i przeniesie się na niebo wieczorne. Ale tam, ze względu na niekorzystne nachylenie ekliptyki do widnokręgu zacznie pojawiać się dopiero od soboty.
Sama Wenus powoli zbliża się do Słońca, choć na razie wciąż jest ponad 40° od niego. Do końca tygodnia tarcza planety zmaleje do 17″, świecąc z jasnością -4,1 wielkości gwiazdowej. Natomiast faza Wenus urośnie do 68%.
W pierwszej części nocy na niebie królują planety Jowisz i Saturn, choć zawieszone są nisko, niewiele ponad 15° nad widnokręgiem. Planeta Jowisz zaczyna już zachodzić przed północą, a Saturn znika z nieboskłonu jakieś 40 minut po Jowiszu. W sobotę 12 września Jowisz zmienił kierunek swojego ruchu na prosty i na razie prawie nie porusza się względem gwiazd tła. Do końca tygodnia jasność planety spadnie do -2,4 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 42″. Położona 8° na wschód od Jowisza planeta Saturn świeci z jasnością +0,4 wielkości gwiazdowej, a jej tarcza ma średnicę 17″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem zachodnia, przypada w dniach 13-14 września. Natomiast układzie księżyców galileuszowych Jowisza w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 15 września, godz. 21:41 – minięcie się Europy (N) i Ganimedesa w odległości 10″, 89″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 16 września, godz. 22:42 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 17 września, godz. 20:04 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 17 września, godz. 21:16 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 17 września, godz. 22:20 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 17 września, godz. 23:36 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 18 września, godz. 20:44 – wyjście Io z cienia Jowisza, 22″ na wschód od tarczy planety (koniec zaćmienia),
• 18 września, godz. 21:41 – minięcie się Europy (N) i Io w odległości 7″, 47″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 19 września, godz. 19:30 – wejście Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 19 września, godz. 22:54 – zejście Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 20 września, godz. 20:42 – Europa chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia).

W sobotę 19 września zajdzie stosunkowo rzadko możliwe do obserwacji zjawisko, czyli przejście Ganimedesa przed tarczą Jowisza.
Trzy kolejne planety są znacznie lepiej widoczne od dwóch największych planet Układu Słonecznego. Przebywający na tle gwiazdozbioru Wodnika Neptun widoczny jest przez całą najciemniejszą część nocy, górując przed godziną 0:30 na wysokości około 33°. 11 września planeta przeszła przez opozycję, a zatem porusza się ruchem wstecznym i do końca tygodnia zbliży się do gwiazdy 96 Aqr na niewiele ponad 0,5 stopnia. Neptun świeci blaskiem +7,8 wielkości gwiazdowej i pod nieobecność Księżyca jest dobrze widoczny nawet w lornetkach.
Przebywająca w południowo-wschodniej części Ryb planeta Mars również w zeszłym tygodniu pokonywała zakręt na kreślonej przez siebie pętli po niebie i zaczyna rozpędzać się w ruchu wstecznym. Ze względu na bliskość do nas Mars porusza się ruchem wstecznym najkrócej z planet zewnętrznych, ale pokonuje w ten sposób największą odległość. Jest to ponad 13°. Jowisz pokonuje ruchem wstecznym około 10°, Saturn — niecałe 7°. Uran i Neptun odpowiednio mniej, choć te planety z kolei przeznaczają na ruch wsteczny najwięcej czasu, bo ponad 5 miesięcy.
Zmieniając ruch na wsteczny Mars rozpoczął trwający dwa miesiące okres najlepszej widoczności w tym sezonie obserwacyjnym z kulminacją w opozycji 13 października. W związku z tym jasność i rozmiary kątowe planety szybko rosną. Do końca tygodnia Mars pojaśnieje do -2,3 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 22″. A zatem pod względem jasności Czerwona Planeta coraz bardziej zbliża się do Jowisza, a pod względem rozmiarów kątowych już dawno prześcignęła Saturna i Wenus, będąc czwartym ciałem pod względem rozmiarów kątowych na niebie. Marsa wyprzedzają tylko Słońce, Księżyc i Jowisz.
13° na północny wschód od Marsa swoją pętlę po niebie kreśli planeta Uran, która także porusza się ruchem wstecznym, a jej opozycja przypada 31 października. Uran znajduje się niecały stopień od gwiazdy 6. wielkości 29 Arietis, sam będąc o 0,3 magnitudo jaśniejszym. Jak widać wspomniana gwiazda znakomicie nadaje się na porównywanie jej jasności z jasnością Urana. Siódma planeta Układu Słonecznego jest niewiele, ale jednak wyraźnie jaśniejsza. Planetę od gwiazdy różni także barwa: Uran jest błękitny, zaś gwiazda — biało-żółta.
Jakieś 17° na południe od Urana i jednocześnie 13° na południowy wschód od znacznie łatwiejszego do odnalezienia Marsa znajduje się długookresowa gwiazda zmienna Mira Ceti. Jasność Miry zbliża się do +3 mangitudo i wydaje się, że to jeszcze nie koniec. Warto przypomnieć, że w zeszłym roku Mira była o magnitudo jaśniejsza niż teraz, a zatem można liczyć na jej dalsze pojaśnienie, choć nie wiadomo, czy tak się stanie.
Ostatnim akcentem tygodnia jest powracający na wieczorne niebo Księżyc. Nów przypada w czwartek 17 września około godziny 13 naszego czasu. W pierwszej części tygodnia Księżyc można było obserwować do jednego poranka przed nowiem. Niestety teraz nie jest tak fajnie, gdyż ekliptyka tworzy mały kąt z widnokręgiem i tak samo nisko po nieboskłonie wędruje Księżyc, który nie oddala się od ekliptyki bardziej, niż na nieco ponad 5°. W sobotę 19 września godzinę po zachodzie Słońca Srebrny Glob zajmie pozycję na wysokości zaledwie 1,5 stopnia, prezentując tarczę oświetloną w 8%. Dobę później Księżyc zwiększy wysokość do 4° (niewiele, ale zawsze coś), zwiększając jednocześnie fazę do 15%. Tego wieczora 2° od centrum księżycowej tarczy, na godzinie 7 względem niej znajdzie się gwiazda Zuben Elgenubi, której blask jest oceniany na +2,8 magnitudo. Jasne tło nieba i niskie położenie nad widnokręgiem na pewno utrudni jej dostrzeżenie, ale już lornetka wystarczy, by być pewnym jej obecności.

Animacja pokazuje położenie planety Wenus i Księżyca w trzecim tygodniu września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie planet Jowisz i Saturn w trzecim tygodniu września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie planet Neptun, Mars i Uran w trzecim tygodniu września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight

Mapka pokazuje położenie Księżyca w końcu drugiej dekady września 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). Star

https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... 2020-roku/
Załączniki
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu września 2020 roku.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu września 2020 roku2.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu września 2020 roku3.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu września 2020 roku4.jpg
Astronomiczny Kalendarzyk Niesystematyczny: Niebo w trzecim tygodniu września 2020 roku5.jpg
Kiedy obserwujesz nocne niebo pełne gwiazd – Widzisz samego siebie. Astronomia to matka nauk i nie tylko- kamery CCD Tayama, Sony Acuter, Atik. lornetka 15x50 USSR.Refraktor paralaktyczny 60/900.Synta 6''OTA Sky-Watcher SK804A, Obrotowy Globus nieba
Awatar użytkownika
 
Posty: 33366
Rejestracja: 09 Paź 2006, 15:59
Miejscowość: Przysietnica: PTMA Warszawa

Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zarejestrowanych użytkowników oraz 6 gości

AstroChat

Wejdź na chat