Łysy z wczoraj

[fizyk5]

Ładny
Krater Kopernik ma 1,1 mld lat.
Jego średnica wewnętrzna to 45km.
Najwyższe wzniesienie w centrum ma 750m.

Ale (z innej beczki)
Dlaczego Morze Jasności i Spokoju mają inna barwę???

[tomblack1234]

Pierwsze testy kamerki asi 120mc s dużo wilgoci rosa siadała

[ptaku]

BlackPitchPL jak dla mnie oba łysole to mistrzostwo świata
zenon-priest super Kopernik

A tutaj moja pierwsza obrobiona fota (MAK90, EOS450, 43x 1/50s ISO 200, PIPP, FastStone, AutoStakkert)

[bajastro]

Księżyc z dzisiaj chwilę po odkryciu Aldebarana z APO 107/700, EOS450D, pojedynczy strzał, ISO100, 1/125 s + trochę obróbki w Gimpie i Fitswork4:

[fizyk5]

Bajastro, trochę przeprocesowałeś, ale i tak to jest jeden z lepszych Księżyców jakie widziałem.
gratulacje

[Kuba K.]

Wróciłem do materiału sprzed dwóch miesięcy. Tym razem udało mi się uwiecznić naszego naturalnego satelitę cztery dni po pełni. Dla odmiany, zamiast wypróbowanego już APO Oriona 72/430, użyłem refraktora achromatycznego 150/750 marki SkyWatcher. Materiał zebrałem podczas jesiennego wypadu w Pieniny. Finalny efekt wyszedł bardzo przyzwoicie, pewnie z uwagi na to, że przed sesją teleskop chłodził się ponad dwie godziny na tarasie.
Poniżej efekt złożenia 20 klatek i przerobieniu ich przez AstraImage oraz GIMP'a.

[makower]

Wróciłem do materiału sprzed dwóch miesięcy......Poniżej efekt złożenia 20 klatek i przerobieniu ich przez AstraImage oraz GIMP'a.

Jak na achromat to genialne zdjęcie. Wiem bo próbowałem z BM152s Petzval 152/760 i SW 102/1000 ale gdzie tam do tego zdjęcia. Czyli dobre ustawienie ostrości, stack i umiejętna obróbka.

[atrix]

Pierwsze testy kamerki asi 120mc s dużo wilgoci rosa siadała

BDB fotka. Gratuluje.

[Jurek Ł.]

23 grudnia br., Księżyc 1 dzień i 18 godzin przed pełnią. MAK 150/1800 na montażu ekwatorialnym ATM, kamerka ASI120M z filtrem redGSO#29. AutoStakkert!2 (v2.5) (350/2500), Registax6, mozaika Microsoft ICE. Ciepła zima - plus 8 stopni. Duże okna w chmurach.

Bardzo długo nie fotografowałem Vallis Schróteri - pięknej doliny leżącej w zachodniej części Oceanu Burz. Dolina (często nazywana kobrą) meandruje po płaskowyżu niczym rzeka - przed miliardami lat płynęła jej korytem magma. Ślady dawnego wulkanizmu widoczne są w wielu miejscach, m.in: struktura Prinz (sąsiadująca od wschodu) - kręte nitkowate koryta magmowe, na dole zdjęcia, obok krateru Marius - wysyp kopuł wulkanicznych pod postacią tzw. Marius Hills, na północy - okazałe kopuły Gruithuisen.

Na północ od Vallis Schróteri leży miniaturowa Rupes Recta, czyli Rupes Toscanelli. Pięknym ozdobnikiem jest linearny łańcuch górski - Montes Agricola, stanowiący jakby część parkanu otaczającego płaskowyż z kraterami: Aristarchus i Herodotus.

Jednym z celów dzisiejszej sesji zdjęciowej była góra, przypominająca trochę rozległa kopułę magmową, a może bardziej niż kopułę, australijską Ayers Rock, tylko w większej skali. Terminator doskonale podkreślił jej kształt. To pękaty Mons Rumker - niekwestionowane moje bieżące trofeum.

[zloty_2000]

Jurku,

jak oglądam Twoje zdjęcia, to mam wrażenie jakby mnie podczepili pod jakiegoś drona i puścili nad Księżycem. Niesamowicie plastyczne i miłe dla oka zdjęcia. Wielkie podziękowania za chęci podzielenia się takimi obrazami.

[Jurek Ł.]

...jak oglądam Twoje zdjęcia, to mam wrażenie jakby mnie podczepili pod jakiegoś drona i puścili nad Księżycem. Niesamowicie plastyczne i miłe dla oka zdjęcia. Wielkie podziękowania za chęci podzielenia się takimi obrazami.

Dziękuję Andrzeju. Spróbuję znowu i może tym razem też uda mi się wygenerować u Ciebie podobne wrażenia. Miło mi, że moja fascynacja Srebrnym Globem znajduje u Ciebie akceptację. Będę o tym pamiętał.


23 grudnia br., Księżyc 1 dzień i 18 godzin przed pełnią. MAK 150/1800 na montażu ekwatorialnym ATM, kamerka ASI120M z filtrem redGSO#29. AutoStakkert!2 (v2.5) (350/2500), Registax6, mozaika Microsoft ICE. Ciąg dalszy sesji zdjęciowej.

Krawędź blisko północnej strefy polarnej. Pięknie oświetlony Pythagoras; jego stożkowe centralne wzniesienie rzuca cień na północne stoki obwałowania. Na prawo od Pythagorasa leży potrójny krater Anaximander, przypominający kształtem serce oraz młody krater średniej wielkości - Carpenter. Przy samej krawędzi niezdecydowanie majaczy Pascal.

Jeśli popatrzymy na przedpole Pythagorasa, to dostrzeżemy parę starych kraterów tworzących urokliwą formację, jakby odcisk olbrzymiego buta - są to: Herschel i South.

[Kuba K.]

Krawędź blisko północnej strefy polarnej. Pięknie oświetlony Pythagoras; jego stożkowe centralne wzniesienie rzuca cień na północne stoki obwałowania.

Ależ smaczek udało Ci się Jurku wyłuskać Coś wspaniałego! Uwielbiam podziwiać takie detale na Twoch fotografiach

[Arturro]

mała próbka możliwości refraktora TEC 160/1280 plus aparat Canon 1200

[Janusz_P.]

Optyka zacna ale szum spory, celuj do tego szkła w nisko szumiącą puszkę Canona 6D a w dotychczasowym aparacie przedmuchaj matrycę bo jakieś kłaki siadły na niej jakbyś przy sprzęcie na rzęsach chodził

[Jurek Ł.]

29 grudnia już po północy zapragnąłem zasmakować w morzu nektaru.
MAK150/1800, kamerka ASI120M z filtrem czerwonym GSO#29, EQ-ATM, Autostakkert!2 (350/2500), RegiStax6, mozaika Microsoft ICE. Mróz -4 stopnie; uczucie zimna potęgowane wschodnim wiatrem. Klarowne powietrze; obraz ostry, drżący.

Mare Nectaris pięknie oświetlone, choć brakowało już Pirenejów na wschodzie. Rupes Altai meandrowała wśród kraterów na zachodnich rubieżach. Frakastorius zanurzony w falującym nektaryjskim bezmiarze. Piccolomini mocno zacieniony. Plaster miodu na południu czeka na inne światło, które wydobędzie jego prawdziwy urok. To wszystko klasyka. Obok tych oczywistości, na linii terminatora trwa ulotny spektakl światłocieniowy.

Na północy, krater Capella przecięty doliną, będącą długą łańcuchową formacją kraterów, ciągnącą się aż do podnóża Pirenejów. Wszechobecny cień wypełnił obficie wszystkie zagłębienia i w oderwaniu od rzeczywistych struktur, sam kreuje nowe kształty, choćby takie jak: urokliwe zakole przypominające wał dużego krateru, czy obok, szeroki żleb z plątaniną smukłych cieni. Taki widok zapada w pamięć.

Na południu, duży ubytek w linii terminatora to depresja krateru Janssen. Od tego miejsca, na północ, aż do krateru Piccolomini biegnie bardzo szeroka dolina, mocno podkreślona cieniem. Nazwałem ją, już jakiś czas temu, Vallis Piccolomini-Watt, bo nie udało mi się znaleźć jej oficjalnej nazwy. Pierwszy raz, widzę ją oświetloną w tak niezwykły sposób. Warto i ten widok zapamiętać.

[margor55]

Takie fajne fotki, warto miec np. w smartfonie, a potem wykorzystac je do indetyfikacji najdrobniejszych szczegolow jakie widzimy w okularze naszego teleskopu. Jurek, super zdjecia.

[Jurek Ł.]

Dziękuję, margor55

Ciąg dalszy sesji zdjęciowej, 29 grudnia po północy (30.XII). MAK150/1800, kamerka ASI120M z filtrem czerwonym GSO#29, Autostakkert!2 (350/2500), RegiStax6.
Księżycowy blask wydawał się krystalizować dookoła w igiełkach szronu. Chociaż była to noc nektaru, terminator na północy również tworzył ciekawe obrazy.

Wschodnie tereny Mare Serenitatis: grzbiety, sieci rowów; piękny krater Posidonius i połowa innego - Le Monnier; jeziora, zatoki, góry... i niezwykła struktura, określana mianem mega kopuły - Gardner Megadome.
Wyżynny obszar wzięty w symboliczny nawias: Jeziora Snów i Zatoki Miłości.

[margor55]

Jurek, z podpisami to juz mistrzostwo swiata .

[Krzysztof_P]

Witam.

Jurku Wspaniałe fotki , Wspaniały detal , bardzo dobrze wykonane , ogląda się naprawdę z wielką przyjemnością.
Gratuluję opanowania foto na medal.

Pozdrawiam Krzysztof.

[Jurek Ł.]

Dziękuję koledzy.

31 grudzień, około godziny 1-szej. Ostatnia sesja w mijającym roku. MAK150/1800, kamerka ASI120M z filtrem czerwonym GSO#29, EQ-ATM, Autostakkert!2 (350/2500), RegiStax6. Mróz -6 stopni; klarowne powietrze; obraz ostry, drżący.

Po ubiegłonocnej uczcie pozostały tylko puste naczynia. Thephilus opróżniony do dna; Cyrillus i Catharina zachowały resztki płynu. Morze nektaru zniknęło, a wraz z nim, cały blichtr Olimpu przelał się za kotarę cienia. Nieśmiertelni bogowie nie mają co wspominać, ale niejeden śmiertelny - doceni i zatęskni.

Plaster miodu miał dzisiaj właściwe światło. Nietrudno dostrzec heksagonalną symetrię i zrozumieć to słodkie skojarzenie. Warto zauważyć, że kiedy brakuje boskiego napoju (nektaru), pojawia się ten słodki przysmak - na osłodę.

Bizantyjskiego przepychu zachodnich rubieży Mare Nectaris zachwalać nie trzeba. Tu z każdą godziną oświetlenie zmienia się i budzi nowe światłocieniowe obrazy. Głębia struktur jest urzekająca. Ornament cieni godny zdobień Alhambry. Jeśli zboczymy z drogi wiodącej do świata oficjalnej nomenklatury, niechybnie zagubimy się w imaginacji. To jakby uboczny skutek nektaryjskiego przedawkowania.

Morze jasności musiało zostać prześwietlone - inaczej subtelności na linii terminatora zginęłyby w mroku. A Posidonius i nieśmiałe przecinki światła ślizgającego się po wschodniej stronie warte były uwiecznienia. Na północy, wg. mnie mała rewelacja - krater Burg z siatką rowów, na częściowo zacienionym Jeziorze Śmierci (Lacus Mortis). Włókniste grzbiety tworzą zjawiskową serpentynę - inną w odbiorze niż prostoliniowa struktura kilku małych kraterów Linne, biegnących z północy przez Morze Jasności.

[makower]

Ciąg dalszy sesji zdjęciowej, 29 grudnia po północ

Właściwie nie ma dobrej ksiażki, ciekawie napisanej o geografii Księżyca. Tu się cos przeczyta albo tu. Na ogół ogląda sie zdjęcia i atlasy. Na przykładzie twoich zdjęć - jadąc łazikiem po Mare Serenitatis napotkamy na wzniesienia Dorsa Smirnov - Dorsa Lister. Jaki to podjazd? 50m czy może 500 m?

[Kuba K.]

Coś fantastycznego Jurku... Ja już się nie wypowiadam na temat Twoich zdjęć... Są po prostu rewelacyjne. Pozostaje mi w ciszy i zadumie studiować detale naszego naturalnego satelity

[makower]

31 grudzień, około godziny 1-szej. Ostatnia sesja w mijającym roku. MAK150/1800, kamerka ASI120M z filtrem czerwonym GSO#29, EQ-ATM, Autostakkert!2 (350/2500), RegiStax6. Mróz -6 stopni; klarowne powietrze; obraz ostry, drżący.

Miałbym jeszcze pytanie dotyczące warsztatu o ile chcesz zdradzać swoje tajemnice. Jakim programem nagrywasz filmy? Czy ostrość ustawiasz na "oko" z ekranu czy używasz wspomagania, które jest np w firecapture (okno z cyferkami)? Czy maska na gwiazdy?

[Jurek Ł.]

Ja już się nie wypowiadam na temat Twoich zdjęć

Dziękuję Kuba. Wiesz, że zawsze liczę się z Twoją opinią. Każdy przecież ma swój kanon estetyki. A chyba nie muszę tego podkreślać, oprócz "suchych faktów" próbuję w swoich zdjęciach przemycić coś innego.

Na przykładzie twoich zdjęć - jadąc łazikiem po Mare Serenitatis napotkamy na wzniesienia Dorsa Smirnov - Dorsa Lister. Jaki to podjazd? 50m czy może 500 m?

Oczywiście grzbiety (dorsa) są zróżnicowane pod względem rozmiarów. Dorsa Smirnow przy szerokości dochodzącej do 7 kilometrów może mieć wysokość około 300 metrów, co daje średnio nachylenie około 10 stopni. Nie jest więc tam stromo i jeśli nie bierzemy innych nieregularności terenu pod uwagę, można się dość swobodnie poruszać jakimś pojazdem.

Miałbym jeszcze pytanie dotyczące warsztatu o ile chcesz zdradzać swoje tajemnice. Jakim programem nagrywasz filmy? Czy ostrość ustawiasz na "oko" z ekranu czy używasz wspomagania, które jest np w firecapture (okno z cyferkami)? Czy maska na gwiazdy?

Nie ma tu nic tajemniczego. Używam FireCapture do nagrywania, a ostrość ustawiam zawsze ręcznie i "na oko". Wspomaganie programowe w Firecapture nie przypadło mi do gustu - miałbym taką samą niepewność ustawień co ręcznie. Myślę, że tak naprawdę chodzi o pewną wprawę w ocenie ostrości, tj. wybór takich miejsc, na których po prostu dobrze widać ostrzenie. Trudno mi to jakoś opisowo wytłumaczyć. A przecież sam proces ostrzenia nie decyduje o finalnej ostrości. Jest tylko jednym z elementów przyczyniających się do jakości zdjęć. Produkt końcowy jest zazwyczaj pochodną bardzo wielu czynników i nie ma zdjęć zawsze i idealnie ostrych. Często wybiera się jakościowo najlepszy materiał nagrywany w różnych odstępach czasowych, bo warunki są zmienne.

Choć to nie jest jakąś sztywną zasadą, staram się przedstawiać najlepsze zdjęcia w danej sesji zdjęciowej (więc są takie, które nie spełniły kryteriów jakości), ale zasadniczo zdjęcia będące dokumentem, podlegają nieco luźniejszej ocenie, bo bez względu na jakość są, no właśnie, dokumentem.

Dziękuję za pytania. Pozdrawiam.

[zienq]

Zdjęcie robione 27 grudnia, "z ręki" kitowym telefonem przytkanym do okularu teleskopu.