Albo np. to: M57, 30 sekund, ISO 1600.
Chciałbym w tym miejscu wpisać wszystkie ścieżki, które sprawdziłem, kolejność taka, jak mi się przypomni. Żeby nie generować niepotrzebnie postów, będe edytował ten jeden konkretny.
- Mam programową obsługę mikrokroków, więc dorobiłem funkcję, która na początku okresla ich ilość: 8, 16 i 32. Silnik posiada 200 pełnych kroków, przekładnie ślimakowe to 897:1 i 896:1, czyli praktycznie tyle samo. Odpowiednio uzyskuję więc taką dokładność prowadzenia: 0.9", 0.45 i 0.225". Wszystkie opcje dają taki sam rezultat: losowy (lub wyglądający na losowy).
- Obejrzałem na oscyloskopie przebieg impulsu popychającego silnik o jeden (mikro)krok. Pierwotnie miałem wąski impuls o sztywno zadanym czasie, którym operowałem w kodzie: 0.0001s i 0.001s na każdy impuls. W motoDobsonie prędkość kątowa w obu osiach zmienia się, gdyż tylko w ten sposób można śledzić obiekty poruszające się po łukach. Wynika z tego, że odstęp w czasie pomiędzy kolejnymi impulsami sukcesywnie rośnie lub maleje, a ja miałem wciąż stałą szerokość stanu wysokiego i to do tego dość wąską miałem tą szerokość... Pomyslałem, że może czas ten jest niewystarczający i silnik może gubić kroki, dlatego zmieniłem szerokość impulsu na ustalaną dynamicznie jako połowa czasu między impulsami (nie chcę używać słowa "okresu", bo z założenia okres jest stały). Efekt - bez zmian, ciągle to samo.
- Posiadam cyfrowy amperomierz wbudowany w skrzynkę na elektronikę, który pozwala mi obserwować pobierany przez całośc prąd. Mogę więc swobodnie kręcić potencjometrami sterowników silników krokowych w celu zmiany prądu podawanego na silnik. Zmieniałem zatem ten prąd w jedną i w drugą stronę. Zbyt mała wartość powoduje gubienie kroków, szczególnie mikrokroków, natomiast prąd o zbyt dużym natężeniu może coś spalić lub zwyczajnie nadmiernie grzać sterownik i silnik. Nadal to samo.
- Wyczyściłem kod z niepotrzebnie kiedyś wprowadzonej "poprawki" do GoTo. Kalibracja na dwie gwiazdy nie ma u mnie zastosowania. Nadal bez zmian.
- Wprowadziłem kod gromadzący w tablicy w pamięci Raspberry Pi wartości Az i Alt i interwały impulsów, a przy wyjściu ze śledzenia zapisujący wszystko do pliku tekstowego w celu przeanalizowania danych w Excelu. Dla różnych obiektów te wartości są różne, ale na przestrzeni 120 sekund mogę stwierdzić, że taka M13 praktycznie porusza się po odcinku prostym. I tak średnia różnica w Az (podobie w Alt) to 0.452-0.453", a średni interwał pomiędzy krokami to 0.043s. Wartości Az i Alt oraz interwały są każdorazowo wyliczane na podstawie wzorów z książki "Astronomical Algorithms". Jakiekolwiek różnice wystepują, pojawiają się dopiero na 3-cim miejscu po przecinku, czyli nawet jeśli odchyłka od średniej jest rzędzu kilku tysięcznych sekundy kąta, to trwa ona kilka tysięcznych sekundy czasu i nie zdąży spowodować tak dziwacznego naświetlenia kadru. Efekt - nadal nie wiem, co jest grane...
- Jakiekolwiek drgania generowane przez pracujące silniki krokowe oraz mikroskopowe przesunięcia wynikające z pokazanych wyżej niedokładności wyliczenia mogą spowodować co najwyżej drobniutkie rozmycie punktowej gwiazdy wokół, ale nie permanentne przesunięcie OTA o kilka sekund kąta i pozostanie w tym miejscu na dłuższa chwilę. To taki wniosek. Zamierzam kupić dedykowane do silników Nema 17 metalowo-gumowe amortyzatory, nie spodziewam się jednak niczego ponad wyciszenie tego dość głośnego (zwłąszcza w nocy) urząadzenia.
- Problem "robaczków" pojawił się po wdrożeniu derotatora pola. Pojawił się o tyle, że wcześniej nie podchodziłem nawet do fotografowania obiektów innych niż Słońce, Księżyc i planety, ale to wiadomo - na innych czasach otwarcia migawki. Po prostu nie dotykałem tematu. Ale skoro mam kolejny mechaniczno-elektroniczny element zestawu na drodze optycznej, to dla zasady zrobiłem na przemian kilka ujęć z włączonym i wyłaczonym derotatorem, wszak też tam jest silnik krokowy, drgający i czymś tam kręcący. Oczywiście bez zmian.
Tyle pamiętam, jak mi się coś przypomni, to dopiszę.
Fotografowane obbecnie obiekty znajdują się we wschodnio-południowej części nieba, a ja z przyzwyczajenia zawsze ustawiam montaż w tą samą stronę. Przy następnej okazji obrócę montaż o losowy kąt, bo może po półtora roku zabawy z zamontowanymi przekładniami uległy one wyrobieniu. To jest aluminium i choć użyłem smaru molibdenowego, to jednak zęby mogły się wyrobić. Przekładnia w osi Alt jest przygotowana na zmianę "ćwiartki" w której pracuje. Te dwie czynności przyszły mi do głowy dopiero dzisiaj. Losowość w takim wypadku jest jednak wskazana...
Jakieś inne sugestie? Nawet, jeśli mogą one nie mieć sesnu, może spowodują, że pomyślę o czymś, o czym wcześniej nie pomyślałem.
Edit 1:
Przypomniała mi się kolejna mega poprawka (jak mogłem zapomnieć?
). Wymiana nóżek z szafy serwerowej na nakrętki kopułkowe M10 jako punkty podparcia ramion poziomowania. Dosłownie na kilka dni przed wklejeniem przez Kolegę jsw zdjęć pokazujących to samo podejscie w moim sąsiednim wątku o montażu widlowym. Dołożyłem tez nakrętki i motylki drukowane w 3D do kontrowania. Bez tych nakrętek kontrujących cały montaż mógł się kołysać na silniejszym wietrze.
Wiem, że to podstawa, jednak spodziewałem się, że lektura "Astronomical Algorithms" wystarczy. No cóż, pewnie nie wszystko zrozumiałem, jak trzeba, albo nie wszystko, co niezbędne, było opisane. Myslę, że moja najnowsza lektura zawiera kompletną wiedzę potrzebą do sterowania azymutalnym teleskopem.
